ΖΥΓΟΥΡΗ ΣΤΕΛΛΑ - ΣΟΦΙΑ "Για μένα η Ποίηση..."

Για μένα η Ποίηση είναι ανάγκη, μια αναζήτηση που θέλω να βιώνω με όλες μου τις αισθήσεις.. «Θέλω να ζω, να τρέφομαι με στίχους,
τη δίψα μου στην Ποίηση να σβήνω.
Μια μελωδία γλυκιά νανούρισμά μου,την μέρα μου με έμπνευση να ..ντύνω..! Με τα πουλιά κάθε πρωΐ να κουβεντιάζω
των λουλουδιών η ευωδιά αναπνοή μου,σ’ της πεταλούδας τα φτερά να ταξιδεύω…
Και η ψυχή – πεταλούδα είναι τόσο ευθραυστη που αν- όπως λέει ο ποιητής Ν.Καρούζος παιδεύσεις μια πεταλούδα, δεν το καταλάβαίνεις,αλλά αργότερα
θα πονέσει ο Πολιτισμός…
Ο Ποιητής σε καμία περίπτωση δεν θέλει να παιδεύσει την πεταλούδα..!
Και όπως σοφά λέει ο γέροντας Παΐσιος μην καταστρέφεις ότι δεν μπορείς
να δημιουργίσεις…Η Ποίηση είναι δημιουργία..!
Δεν είναι μια οκνηρή αδρανής ονειροπόληση, με όμορφες, χαρούμενες εικόνες.. Είναι μια πορεία ζωής, που έχει και πόνο και πένθος, γιατί «ο Μέγας θάνατος που έχει ο καθένας εντός του είναι ο καρπός που γύρω του τα πάντα περιστρέφονται, μας λέει ο Ραϊνέρ Ριλκε..! Έτσι όμως βρίσκεις τη δύναμη να στρέψεις το βλέμμα της ψυχής προς το ουράνιο, το αιώνιο, το απεριόριστο…

Και έτσι «μας προέκυψε Ποίηση» … «γιατί η τέχνη αντιπαλεύει χρόνο και θάνατο, γι’ αυτό ότι αγαπώ το κρύβω σε στίχους, το δροσίζω στο αθάνατο νερό της για να το κρατήσω αθάνατο»..!
Είναι η απόλυτη Ελευθερία ψυχής και πνεύματος που «παίρνουν τα πινέλα τους, και ζωγραφίζουν το όνειρο και μπαίνουν σ’ αυτό να ξαποστάσουν.. Χωρίς βάρος..»
Βάλσαμο για την ψυχή, επουλώνει πληγές της αδιάφορης,
καθημερινότητας. Ο Χριστόφ. Λιοντάκης γράφει για το μεγάλο Παπαδιαμάντη ότι σε κάποια εργα του αποσπάται από τον πεζό λογο και περνά στο χώρο της Ποίησης αφού «μεγαλύνει το ασήμαντο, τιθασεύοντας το μεγαλειώδες»… Πόσο όμορφα αισθάνομαι σαν ανακαλύπτω «την χαρά των μικρών πραγμάτων», στο «φως μιας ψυχάλας»..
¨Η όταν μετά από ένα διάστημα χωρίς έμπνευση
«Ένα Ανοιξιάτικο Πρωινό»
.. «πίνω τον ήλιο στην κούπα του καφέ, με την ανθισμένη αμυγδαλιά για συντροφιά .. Νιώθω τη φύση φίλη, που δεν έχει μυστικά…κι αναρωτιέμαι τόσο απλή είναι λοιπόν η ευτυχία..»
Αυτές τις στιγμές που η σκέψη συναντά την ψυχή, ενώνονται και κυλούν στο χαρτί, είναι η ΟΥΣΙΑ μου, η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ μου..
Παρατηρώ και καταγράφω στιγμές και συναισθήματα, σαν απλός θεατής,
σαν ένα «δεύτερο πρόσωπο»,και τα μοιράζομαι μαζί σας..
Κομμάτια καρδιάς, γιατί όπως πολύ εύστοχα αναφέρει η Ελένη Γκίκα στην «Αιώνια επιστροφή» γράφουμε με ότι είμαστε, και ότι έχουμε..!
Όταν καταθέτω ένα στίχο, βλέπω την ΠΟΙΗΣΗ «έναν ατέλειωτο ωκεανό
ν’ απλώνεται μπροστά μου..!» Αρχίζω να μετρώ,τα κύματα Λέξη τη λέξη.. Οι στίχοι νησάκι για να ξεκουράζεται η ψυχή, να χαλαρώνει..!
Λέξη το κύμα, στίχο το νησάκι, κολυμπώ στην απέραντη μεγαλοσύνη του..
Ατέλειωτος φαντάζει, σαν μερικές σταγόνες να έχω διανύσει μόνο…
Ναυαγός του τρελού υλόφρονος καιρού, που στο ιδεατό
και άξιο αναζητά τον τόπο του..
Πώς θα’θελα μια στάλα του να γίνω την υπέρτατη ν’ αγγίξω τη χαρά..!
Γλυκός ο κόπος κι ας ματώνουν στην προσπάθεια οι αισθήσεις..
Κουράγιο λοιπόν και δύναμη, αντέχεις ψυχή μου ακόμα…!(13/6/2013)

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ -ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ " ΣΤΟ ΦΩΣ ΜΙΑΣ ΙΔΕΑΣ" ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΑΝ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ