ΜΥΡΜΙΓΓΙΔΗΣ ΠΑΝΟΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ο Πάνος Μυρμιγγίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980 και κατοικεί στο Κερατσίνι. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων. Με την ποίηση ασχολήθηκε από μικρός, αποσπώντας το 1994 το δεύτερο βραβείο και το 1995 το πρώτο σε πανελλήνιους διαγωνισμούς που διοργάνωσε η Χ.Ο.Ν. στην Αθήνα, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού. Επίσης, βραβεύτηκε για την ποίησή του από την Εταιρεία Τεχνών, Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Η πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο "Εικόνες με τύψεις και αρώματα", εκδόθηκε το 2006.

ΕΡΓΑ ΤΟΥ 

(2013) Δια πυρός και ζωής, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2012) Παράξενες γιορτές, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2009) Μια στιγμή... εκεί έξω, Σοκόλη - Κουλεδάκη
(2009) Το ξημέρωμα, Σοκόλη - Κουλεδάκη

                              Α -Δια πυρός και ζωής-

I . Τα όνειρα σαγηνεύουν κάθε µικρή σπίθα

της ανεκπλήρωτης ζωής µας.

Μόνο έτσι θα µπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει ένα κοµµάτι της σκέψης που προσπαθεί

να φυτρώσει σε ένα άγονο και σκληρό ήλιο. AΓAΠΗΣΑ ΤΑ OΝΕΙΡΑ ΜΟΥ.

Με µαγεύει κάθε στιγµή που µπορώ να αντικρίζω αυτό το φως, το φως του ονείρου, που καταφέρνει να λάµψει στην ψυχή, και το έχει λατρέψει.

Όλη του η σκιά φαίνεται πολύχρωµη,

οργιάζει µέσα σε γαλάζιους ρυθµούς.

AΓAΠΗΣΑ ΤΑ OΝΕΙΡΑ ΜΟΥ.

 

II  Όταν φεύγει ο έρωτας, έρχεται ή νύχτα. Η αθώα συγκατάνευση της βραδινής μελαγχολίας δεν μπορεί με τίποτα να μας καθησυχάσει. Η μοναδική παρηγοριά είναι πάντα οι εικόνες, χαραγμένες στο μυαλό ή σε λουστραρισμένο φτηνό χαρτί. Η λαγνεία του χτες που κρύβει μέσα του όλους εκείνους τους παιδικούς έρωτες που έρχονται και φεύγουν, τα πρώτα φιλιά και τις αθώες βόλτες στις κοντινές παραλίες. Η πιο όμορφη σκέψη που μας αποτραβάει για λίγο. Τα πρώτα τα χρόνια. οι πρώτες μέρες είναι ότι πιο ζεστό και επίπεδο, χωρίς ανηφοριές, που θέλουμε πάντα να θυμόμαστε, και δεν γερνάει ποτέ. Και μετά τα επόμενα ,τα πιο ώριμα, τα δύσκολα.Και το χαρούμενο τελείωμα που φανταζόμαστε για αυτά είναι τόσο ουτοπικό, σαν εκείνα τα όνειρα που, όσο και να προσπαθείς να ξαναδείς, δε γίνεται τίποτα. Ίσως μόνο αν είσαι αρκετά τυχερός και τα ξαναδείς σαν μικρογραφία το επόμενο βράδυ, αλλά και πάλι τίποτα δε θα είναι το ίδιο.

Πάνος Μυρμιγγίδης (ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ)

III  Και πρέπει μόνο να ερωτευτούμε τη ζωή και να μη γνωρίζουμε το ύστερα, να αντέξουμε το τώρα σαν μοναδικό μας σκοπό. Να μείνουμε αιώνιοι εραστές της ζωής...
(ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ  Πάνος Μυρμιγγίδης)

IV . Μέσα σε ένα κοχύλι χωράει ο ωκεανός της ψυχής.

Η βουή των κυμάτων δυνατή.

Απλώνεται σε κάθε δακρυσμένο τραγούδι

και το αργοσβήνει στα παράλια της απογοήτευσης,

που είναι μόνο ο προάγγελος

της επόμενης άνθησης..

( ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ  ΠΑΝΟΣ ΜΥΡΜΙΓΓΙΔΗΣ)

                        

  B - TO ΞΗΜΕΡΩΜΑ-

I  . ..Κάποτε κοίταξες μακριά και με ρώτησες τί είναι αυτό που τρέμει, τα κλαδιά ή οι καρδιές των σπουργιτιών που είναι επάνω...είναι το βάρος της σιωπής που αγκομαχάει σε κάθε πληγή και όσες σκέψεις θρηνούν άλλες τόσες θα ζούν-χάθηκαν δύσκολα τόσες αχνές γιορτές μα θα'ρθουν άλλες περίσσιες,ξαφνικές σαν την πρώτη άνοιξη της ομίχλης 

(το ξημέρωμα)

IΙ .Λησμονιά

Ξέθαψα μια έναστρη λησμονιά απ' τα μάτια μου.. Ίδιες φράσεις, ίδιες λέξεις, επαναλαμβάνονται , ξανά και ξανά, μόνο το ξημέρωμα είναι αλλιώτικο σε έναν κύκλο που γυρίζει με διαφορετικό πάντα νόημα, σ' αυτούς τους στίχους δεν χωράει καμία παρηγοριά ... και εμείς θα ζούμε, μέχρι να ξαναφτάσουμε στο σημείο..

(το ξημέρωμα)

                                             

       IIΙ ----------- 

 Ω! απόψε αρχίζουν όλα
σε μια έκσταση λήθης και παντοτινής μουσικής
εκεί που λιγοστεύει η ασχήμια
και η γαλήνη χαμογελάει πιο δυνατά
σε μια φωτεινή νότα ρυθμική και απαραίτητη
σα να ξεχειλίζει από μέσα της
όλη αυτή η μοναδική ατάραχη ευτυχία
που κάθε ανάσα εμφανίζεται
σε ένα απόσταγμα του ονειρικού χορού
που κρατάει αιώνια...
φτάνει να το ακούσεις, χωρίς διακοπές,
η κάθε μελωδία έχει τον δικό της προορισμό.

(το ξημέρωμα)

  

Γ -Μια στιγμή ... εκεί έξω-

I  Η αγάπη χαίρεται μόνο όταν πονάει.

Δυστυχία σ' αυτού που δεν μπορούν να δουν τη βροχή
από το παράθυρό τους,
που δεν μπορούν να μετρήσουν τις στάλες που λιμνάζουν
στο πρεβάζι τους,
σ'αυτούς που δεν αντέχουν ν' αδημονούν για τα όνειρά τους
και δεν έχουν να περιμένουν τίποτα,
στην αποστροφή και στην απρόσμενη λατρεία που ψάχνει πάντα
συντροφιές,
εκεί που το τίποτα συναντά τη γαλήνη, με ένα πουθενά στην πλάτη,
στοιβάζοντας πάντα την ψυχή τους σε μια αποκρουστική αδράνεια
Αλίμονο....η αγάπη χαίρεται μόνο όταν πονάει-

Μια στιγμή ... εκεί έξω Π.Μ

II. Μετά τους πάγους

Λίγο οξυγόνο απ' της ντροπής το βυθό

θέλω να πιω, να ξαναρχίσω να υπάρχω,
πέτα από μένα ό,τι βρεις αρκετό,
μια ρωγμή, ένα σεντούκι στο χρόνο.

Να ξαναρχίσω να γελάω τρανταχτά,
δεν τρέμω και ας θρηνώ στα κρυφά,
να ζητήσω ό,τι δεν πήρα ποτέ,
να γρυλίζω και να κλαίω με λύσσα.

Αγκάλιασέ με για τελευταία φορά,
μην τρομάζεις, έχω μάθει να ζω στη σκιά,
εκεί ψηλά μόνο οι δειλοί ησυχάζουν,
και εδώ όσοι πονούν σα θεριά θα φωνάζουν.

Μετά τους πάγους η αιώνια φωτιά,
μετά τους πάγους θα μ'αγαπήσεις ξανά.

μια στιγμή εκεί.... έξω Π.Μ

III  Τα κύματα της ζωής

Βρώμισε ο τόπος με απάνθρωπους,
σκιές θνητών, γιρλάντες με αναμνήσεις,
άδικες μνήμες που χαθήκανε,
στίχοι λειψοί, με αλλόκοτες προλήψεις.

Γέμισε ο τόπος ξεχειλίσματα,
λυγμούς θαυμάτων, απρόσωπες εικόνες,
το άρωμά σου που πρόλαβα και μύρισα,
τραγούδια, στιγμές σε εύθυμους αιώνες.

Γύρισε ο χρόνος με πληγές,
ζωές νεογνών, με λάμψεις αγγέλων
και ότι με κράτησε γελαστό στη ζωή
μια σκιά με θριάμβους που φεύγουν.

(μια στιγμή ...εκεί έξω. ΠΜ )

Δ - Εικόνες με τύψεις και αρώματα-

 I  Κάποιο Σάββατο του Γενάρη

Κοίτα να μένεις ζεστός εκεί
και να φοράς το μακρύ παλτό σου
εκεί που τα δέντρα έχουν γυμνά κλαδιά
και τα βουνά γύρω γύρω είναι χιονισμένα
μόνο που αυτή τη φορά θα πας με τα πόδια
το ποδήλατο έμεινε κάτω απ΄τη στέγη έρημο
μια πόρτα που δε θα ανοίξει ποτέ
και μια σκιά ολόγυρα το πρωινό που νύχτωσε νωρίς
Έλα κάτσε κοντά μου να πιούμε ένα τελευταίο ούζο
εκεί στη γωνιά, είναι μακρύς ο δρόμος
και θα έχει παγωνιά

(Εικόνες με τύψεις και αρώματα)

II  Η φαντασίωση

Χρυσόσκονη στο τέλος του κόσμου
μια οφθαλμαπάτη ζωής σε δύσκολους χρόνους
είχα διασχίσει μια αόρατη κοιλάδα
πλασματικούς κομήτες που τους ζάλιζε η τραμπάλα

Μια αράχνη αγκομαχούσε τυλιγμένη στον ιστό της
είχε περάσει η εποχή που στεκόταν στο πλευρό της
να μου άφηνε σημάδια ο ερωτικός υδρατμός
να βουτούσα στα ψίχουλα σ' ένα όνειρο μισό

(εικόνες με τύψεις και αρώματα.)

III Τα όνειρα ξεχάστηκαν εδώ

Οι μέρες σταμάτησαν σε ένα μικρό σταθμό
σε μια παλιά πινακίδα αντιγραφόταν :<τα όνειρα ξεχάστηκαν
εδώ>
ένα μικρό αγόρι έψαχνε κάποιο τρένο για να χαθεί
και όλοι οι δρόμοι και πάλι στην αρχή

Ξεχασμένοι επιβάτες και ένα μικρό σκυλί
κοιτούσαν στις ράγες αναμνήσεις που' χαν πλέον στοιχειωθεί
αναμένοντας βαγόνια που δεν έχουν προορισμό
αγάπες που κουράστηκαν και βούλιαξαν στο συρμό

Αφού λοιπόν περπάτησα σε κύκλους από χώμα
δε μου' μεινε σταλιά βροχή να ποτίσω τ' αηδόνια
διασχίζω πόλεις που δεν ξέρουν τ' όνομά τους
χαλασμένες γραμμές που φοβούνται τη σκιά τους

(εικόνες με τύψεις και αρώματα.)

                         

  Ε -Παράξενες γιορτές-

 Βλέπω ένα γιασεμί που θέλει να χορτάσει με αστροφόρα αύριο. Μάλλον μια ακόμα γιορτή ξημερώνει δίπλα... κάθε μέρα που περνάει γεμίζει με χτες.(Παράξενες γιορτές)

Αυτό το ποίημα το έγραψε 12 χρονών :

 ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Μιά μούσα μια σκέψη

'Ενας κόσμος μιά γραφή

Μιά ιδέα ένας τίτλος

Ένας ποιητής ένα μέλλον

Ένα ποίημα ένας τρόπος ζωής.

                
  ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΗΜΑ "ΧΡΟΝΙΑ ΒΡΟΧΗΣ"

Το μουσικό σχήμα ¨ΧΡΟΝΙΑ ΒΡΟΧΗΣ¨ δημιουργήθηκε στις αρχές του 2007. Η μουσική τους κινείται σε μελαγχολικά ροκ μονοπάτια με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία. Μετά από πολλές ¨σπιτικές¨ πρόβες και ηχογραφήσεις, ετοίμασαν το πρώτο τους maxi single με τίτλο ¨ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ¨,(σε 200 αντιτυπα) που περιέχει 5 τραγούδια.
Το σχήμα αποτελείται από τους: Πάνο Μυρμιγγίδη (φωνή, ακουστική κιθάρα) και Sonic Mew (κιθάρες, programming, φωνητικά).ΑΠΟ http://www.rock-elliniko.gr/Xronia_Vroxis