"Το πρωί μόλις ξυπνήσω , νίβομαι , ντύνομαι , χτενίζομαι , ετοιμάζω τη σάκα μου , πίνω το γάλα μου και ξεκινώ για το σχολειό μου".Έτσι όμορφα ξεκινούσε η μέρα μας , τα χρόνια εκείνα τ' ανέμελα , τα παιδικά μας.
"Το πρωί μόλις ξυπνήσω , νιώθω το κεφάλι μου βαρύ , σέρνοντας τα πόδια μου πάω στην κουζίνα , φτιάχνω έναν διπλό κι ανάβω τσιγάρο.Παίρνω το μπλοκ 'να μη ξεχάσω' κι αρχίζω να σημειώνω τις δουλειές που πρέπει να περαιώσω".Έτσι άχαρα ξεκινά τώρα η μέρα μας.
Ώσπου εμφανίζεται βιαστικό το σπλάχνο σου , σού λέει την καλημέρα του φεύγοντας και κάπως φωτίζεται η μέρα σου.
Το βλέμμα πέφτει στο μεγάλο ρολόι του τοίχου , λες "νωρίς είναι , ας ανάψω ένα ακόμα" κι ο νους αρχίζει να ταξιδεύει πίσω , σ' εκείνα τα παιδικά σου χρόνια.
Προσπαθείς να φέρεις στη μνήμη , εικόνες από το πρώτο σχολειό σου , τους συμμαθητές σου , το θρανίο σου , τους δασκάλους σου.Τα ποιήματα που είπες στις σχολικές γιορτές , τις γυμναστικές επιδείξεις με "την βαρκούλα του ψαρά".
Και νοσταλγείς , πεθυμάς.Αναρωτιέσαι τι να έγινε ο Παναγιώτης , η πρώτη παιδική σου αγνή αγάπη (πότε δεν του το είπες , ποτέ δεν το έμαθε ).Μετά έρχεται σαν ζωγραφιά το πρόσωπο της Δώρας , ένα κοριτσάκι με ροδαλά μαγουλάκια , γαλανά ματάκια και δυο χρυσές πλεξούδες να στολίζουν το κεφαλάκι της.Σ' αυτό το σημείο δακρύζεις γιατί ξέρεις τι απόγινε η Δώρα , χάθηκε από τα ναρκωτικά στα εικοσιέξι χρόνια της.Και ύστερα θυμάσαι κι άλλους κι άλλους...
Θυμάσαι τη δασκάλα της 1ης δημοτικού , την Κα Βούλα , αυτή που με τόση υπομονή κι αγάπη σου έμαθε να γράφεις και να διαβάζεις ,σου έμαθε με τα χρωματιστά ξυλάκια τις πράξεις της αριθμητικής.
Αααα..!!..να και η Κα Νίκη , καμαρωτή , πάντα χαμογελαστή , με τον αρχοντικό κότσο της να μας περιμένει πίσω από το πάσο του κυλικείου , με ζαχαρωτά , κουλούρια με σουσάμι κι άλλες πολλές λιχουδιές.
Τα απογεύματα , αχ εκείνα τ' απογεύματα ..!!.... μαζευόμασταν όλα τα πιτσιρίκια και παίζαμε τα στρατιωτάκια , το βασιλιά με τα δώδεκα σπαθιά , καραβάνα , σχοινάκι , κρυφτό , κυνηγητό και βασίλευε ο ήλιος και δεν είχαμε χορτάσει παιχνίδι.
....................
Ο ήχος από το κινητό σ' επαναφέρει απότομα στο παρόν.Κοιτάς την ώρα , περασμένες οχτώ.Πετάγεσαι πανικόβλητη κι αρχίζεις να ετοιμάζεσαι γρήγορα , σε μισή ώρα έχεις συνάντηση στο γραφείο.Πριν βγεις από το σπίτι , κλείνεις απαλά την πόρτα του καταφύγιου των παιδικών σου χρόνων και υπόσχεσαι στον εαυτό σου να το επισκεφτείς σύντομα.
Κατεβαίνεις τρέχοντας τις σκάλες και σκέφτεσαι
πως άλλη μια βαρετή μέρα ξεκινά.(Καλη)μέρα...
Μ.Π.
"Το πρωί μόλις ξυπνήσω , νιώθω το κεφάλι μου βαρύ , σέρνοντας τα πόδια μου πάω στην κουζίνα , φτιάχνω έναν διπλό κι ανάβω τσιγάρο.Παίρνω το μπλοκ 'να μη ξεχάσω' κι αρχίζω να σημειώνω τις δουλειές που πρέπει να περαιώσω".Έτσι άχαρα ξεκινά τώρα η μέρα μας.
Ώσπου εμφανίζεται βιαστικό το σπλάχνο σου , σού λέει την καλημέρα του φεύγοντας και κάπως φωτίζεται η μέρα σου.
Το βλέμμα πέφτει στο μεγάλο ρολόι του τοίχου , λες "νωρίς είναι , ας ανάψω ένα ακόμα" κι ο νους αρχίζει να ταξιδεύει πίσω , σ' εκείνα τα παιδικά σου χρόνια.
Προσπαθείς να φέρεις στη μνήμη , εικόνες από το πρώτο σχολειό σου , τους συμμαθητές σου , το θρανίο σου , τους δασκάλους σου.Τα ποιήματα που είπες στις σχολικές γιορτές , τις γυμναστικές επιδείξεις με "την βαρκούλα του ψαρά".
Και νοσταλγείς , πεθυμάς.Αναρωτιέσαι τι να έγινε ο Παναγιώτης , η πρώτη παιδική σου αγνή αγάπη (πότε δεν του το είπες , ποτέ δεν το έμαθε ).Μετά έρχεται σαν ζωγραφιά το πρόσωπο της Δώρας , ένα κοριτσάκι με ροδαλά μαγουλάκια , γαλανά ματάκια και δυο χρυσές πλεξούδες να στολίζουν το κεφαλάκι της.Σ' αυτό το σημείο δακρύζεις γιατί ξέρεις τι απόγινε η Δώρα , χάθηκε από τα ναρκωτικά στα εικοσιέξι χρόνια της.Και ύστερα θυμάσαι κι άλλους κι άλλους...
Θυμάσαι τη δασκάλα της 1ης δημοτικού , την Κα Βούλα , αυτή που με τόση υπομονή κι αγάπη σου έμαθε να γράφεις και να διαβάζεις ,σου έμαθε με τα χρωματιστά ξυλάκια τις πράξεις της αριθμητικής.
Αααα..!!..να και η Κα Νίκη , καμαρωτή , πάντα χαμογελαστή , με τον αρχοντικό κότσο της να μας περιμένει πίσω από το πάσο του κυλικείου , με ζαχαρωτά , κουλούρια με σουσάμι κι άλλες πολλές λιχουδιές.
Τα απογεύματα , αχ εκείνα τ' απογεύματα ..!!.... μαζευόμασταν όλα τα πιτσιρίκια και παίζαμε τα στρατιωτάκια , το βασιλιά με τα δώδεκα σπαθιά , καραβάνα , σχοινάκι , κρυφτό , κυνηγητό και βασίλευε ο ήλιος και δεν είχαμε χορτάσει παιχνίδι.
....................
Ο ήχος από το κινητό σ' επαναφέρει απότομα στο παρόν.Κοιτάς την ώρα , περασμένες οχτώ.Πετάγεσαι πανικόβλητη κι αρχίζεις να ετοιμάζεσαι γρήγορα , σε μισή ώρα έχεις συνάντηση στο γραφείο.Πριν βγεις από το σπίτι , κλείνεις απαλά την πόρτα του καταφύγιου των παιδικών σου χρόνων και υπόσχεσαι στον εαυτό σου να το επισκεφτείς σύντομα.
Κατεβαίνεις τρέχοντας τις σκάλες και σκέφτεσαι
πως άλλη μια βαρετή μέρα ξεκινά.(Καλη)μέρα...
Μ.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου