Παπαδοπούλου Μαρία ""σήκω , ΜΠΟΡΕΙΣ..!!.."

Πελώρια τείχη μέσα μας , οι αδυναμίες , οι φόβοι.Σαν όρνια κατασπαράζουν τα σωθικά μας.Ακινητοποιούν την ύπαρξή μας.Και μένουμε άβουλοι , δειλοί , ανίκανοι να βολευόμαστε στο τίποτα.Παθητικοί και η έννοια της λευτεριάς , χαμένη.

Οι ελπίδες , τα όνειρα , χαμένα κι αυτά.

Τυλίγεις το σώμα σου , γίνεσαι κουβάρι , ασφυκτιάς , μαρένεσαι.ΑΜΟΚ.Αρχίζεις να σκάβεις με τα νύχια σου το πάτωμα , αναζητάς απελπισμένα μια τρύπα φυγής.Σταματάς , είσαι μούσκεμα , στάζουν τα μάτια , το σώμα.Φέρνεις τα δάχτυλα στο στόμα , γλύφεις το αίμα , ζωή , που είναι η ζωή..;;;...και πέφτεις πάλι ανήμπορος.

Βυθισμένος στη σιωπή σου ακούς μια φωνή τόσο δυνατή που σε ξυπνά από το λήθαργο.(Η φωνή της συνείδησης..;;;...ίσως)...

"Σήκωωωωω , σιχάθηκα να σε βλέπω να σέρνεσαι..!!!..Στο πάτωμα μόνο το θάνατό σου θα βρεις.Δεν είσαι σκουλίκι , μ' ακούς..;;;;...'Ανθρωπος είσαι μωρέεε..!!..Στάσου στα πόδια σου..!!..Σήκωσε το κεφάλι και κοίτα ψηλά , εκεί βρίσκεται η τρύπα της φυγής σου..!!...Τα φτερά σου , που είναι τα φτερά σου..;;;;...Άνοιξέ τα και πέταξε...!!

Μη μείνεις όμως μόνος , φώναξε και τους άλλους , φώναξέ τους ΟΛΟΥΣ..!!...Να πλημμυρίσει ο ουρανός από οργισμένα φτερουγίσματα , τη γη να σκιάσουν σαν έκλειψη ηλίου.Μόνο ΟΛΟΙ μαζί θα τρομάξετε το "τέρας"....ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ..!!.."

Επαναλαμβάνεις τις τελευταίες λέξεις..."ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ" και το στήθος πάλεται από τις βαθιές ανάσες.

Σηκώνεσαι , χαμογελάς....ΜΠΟΡΕΙΣ..!!!

-Μ.Π.