ΠΟΛΙΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ " Ήλιος & Φεγγάρι........... στο μονοπάτι "

Κάθε ημέρα, κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία. Ευκαιρία παρατήρησης, ευκαιρία επίγνωσης, ευκαιρία δράσης, ευκαιρία αγάπης, ευκαιρία γαλήνης, ευκαιρία...

Το απόγευμα γύρω στις 7.30 ξεκίνησα για τον αγαπημένο μου περίπατο. Μια διαδρομή προς τη θάλασσα, ανάμεσα σε λιβάδια και χωράφια.

Πάνω από το κεφάλι μου χελιδόνια και σπουργίτια να παίζουν, να χορεύουν, να τραγουδούν σαν χαιρετισμό στον ζωοδότη ήλιο λίγο πριν εκείνος γύρει πέρα στον ορίζοντα της δύσης. Πέρα εκεί που ορθώνονται τα βουνά.
Κάτω, πανέμορφες εικόνες βλάστησης και ανθρώπινου μόχθου και δίπλα στα πόδια μου, μέσα στα αγριόχορτα και τους θάμνους, ακούγεται το θρόισμα από σαύρες ή φίδια που σέρνονται μακριά μου από την δόνηση του βήματός μου. Ουρανός και Γή...

Τρία χελιδόνια διαγράφουν με το πέταγμά τους πανομοιότυπες χορευτικές φιγούρες ακολουθούντας ένα που προπορεύεται. Ξαφνικά λες και είναι αεροπλάνα επιδείξης στριβιλίζονται σε μια αρμονική πτώση και κάθονται στα σύρματα στο πλάι του δρόμου. Κάθισαν το ένα δίπλα στο άλλο, χρονισμένα όπως στο πέταγμά τους, ακριβώς σαν μπαλαρίνες. Λίγο υστερότερα προσγειόνεται και το τέταρο. Λίγο μακρύτερά τους. Ξεχώρισε σαν νάνταν η πρώτη μπαλαρίνα! Το σώμα τους με κατεύθυνση την Ανατολή και το Φεγγάρι και τα κεφαλάκια τους στραμένα λοξά πρός τη Δύση και τον Ήλιο. και κελαηδάνε...

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα την εικόνα. Περπατούσα ανάμεσα στον Ήλιο δεξιά μου και το Φεγγάρι αριστερά μου. Παρούσες και οι δυό οντότητες, ισουψείς στους ορίζοντες τους. Ακριβώς ισουψείς οι δυό μεγάλοι δίσκοι της ζωής μας, ο ένας, ο Ήλιος πάνω από τα βουνά, η άλλη, η Πανσέληνος πάνω από τη θάλασσα... και εγώ παρόν μέσα στο μονοπάτι μου!

Τι είπατε Φίλιοι? Στή μέση? Στη μέση ανάμεσα στον Ήλιο και το Φεγγάρι?

Όχι Αγαπημένοι!! Ο τόπος "στη μέση" δεν υπάρχει στη ζωή. Η μέση είναι πουθενά, Η μέση είναι σχήμα λόγου!!

και εγώ, η ζωή μου, εσείς η ζωές σας, δεν είναι σχήματα λόγου. Εμείς, οι ζωές μας, είμαστε ο Λόγος.!!

Είμαστε ο Λόγος μας! και εκεί είμαστε μαζί με τον Ήλιο, μαζί με τη Πανσέληνο... μαζί ο ένας με τον άλλο! Μόνο τότε δεν είμαστε στη μέση, δεν είμαστε απέναντι, δεν είμαστε χωρισμένοι, απομονωμένοι... Μόνο τότε έξω από τα σχήματα αναβλύζει το φως του Λόγου μας και όλοι μαζί συνθέτουμε τη μουσική, μαζί συντελούμε τον πίνακα έξω από τα χαρακώματα των γραμμών, τότε το σχήμα δεν καθορίζεται από τις περιοριστικές γραμμές του ενός, μααναβλύζει από το φως που συνεισφέρει ο καθένας μας!!!

Μόνο τότε και μόνο εκεί, όταν Είμαι ο Λόγος μου, είμαι ελεύθερος... και τότε ανεβαίνω και συζητάω με το Θεό...

Όταν είμαι σχήμα λόγου, όταν Είμαι για κάποιο Λόγο, εγκλωβίζομαι... και τότε με προφταίνει ο διάολος...

Ένας θόρυβος από ψηλά, καλύπτει το ψίθυρο από το απαλό βοριαδάκι και απο τις σκέψεις μου...

Σηκώνω το κεφάλι μου, Εκεί ψηλά, ένα αεροπλάνο μόλις είχε απογειωθεί και κατευθύνεται δυτικά...

"Καλοτάξιδος παλληκάρι μου. Τόσες ψυχές στα χέρια σου... Κάποιοι φεύγουν από αγαπημένους τους, κάποιοι γυρίζουν σε αγαπημένους τους...
Έρχεται εκείνη η μέρα που όπου και να πηγαίνουμε θα συναντάμε αγαπημένους.!!
Καλοτάξιδοι Φίλιοι Άνθρωποι!!!"

Απόσπασμα από το φιλοσοφικό δοκίμιο του Παν. Πολιτόπουλου " Βαδίζοντας στο μανοπάτι "