ΜΑΙΡΗ ΜΠΡΙΛΗ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

Η Μαίρη Μπριλή  γεννήθηκε και ζει στον Πειραιά. Σπούδασε Λογιστική και παρακολούθησε κατά καιρούς πολλά σεμινάρια :Γραφιστικής, Νοσηλευτικής. Περίθαλψης Ηλικιωμένων, Οικονομίας. Εργάστηκε σε Ασφαλιστικό Γραφείο. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. Ο άντρας της είναι Σχεδιαστής Πλοίων.

Ασχολείται με τη Μουσική και συμμετέχει σαν σοπράνο σε μία χορωδία. Η μεγάλη της αγάπη είναι η θάλασσα.

Γράφει ποιήματα γιατί της αρέσει να εκφράζει συναισθήματα μέσα από εικόνες που βλέπει και πλάθει.

                                      ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

                                                          -Άγνοια-

ό,τι αγνοείς, σε νοιάζεται

ένας Προορισμός

ταξιδεύει πρώτη θέση

στα βλέφαρά σου

μια Γνώση φτεροκοπά ανυπόμονα

στον φάκελό τους

Ταχυδρόμος

σε χάδι που γλίστρησε

αγκαλιά που σε ψάχνει

ότι αγνοείς, σε νοιάζεται

Μην ξυπνάς ακόμα, ονειρέψου. 

                                                           Μαιρη Μπριλη 

                                           -Ναυσικά- 

Pierre Antoine Augustin Vafflard - ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΚΑΙ ΝΑΥΣΙΚΑ (1821)

Τω καιρώ εκείνω η Ναυσικά

δεν ξήλωσε τους δύο χρυσούς κύνες 

από το παλάτι του Αλκίνοου 

ούτε το αστεράκι που κοσμούσε

τον μηχανισμό των Αντικυθήρων

για αυτό σου λέω

όταν σου χαρίζω ένα συναίσθημα

κάνε το όποιο δήποτε παιχνίδι.

Θες, κουρελή παλιάτσο να διασκεδάζεις;

Θες, πορσελάνινη κούκλα σε ράφι;

Ακόμα και στρατιωτάκι με κομμένο πόδι.

Τόπι σου όμως, Ποτέ μην το κάνεις

γιατί θα κυλίσει από μέσα του όλη

η ρευστή ανταλλακτική παιδικότητα

κι εσύ που το είχες του χεριού σου

Θα το χάσεις.

Μαιρη Μπριλη 

                                     -Κατοικίδιο- 

Εγώ το κατοικίδιό μου

το πάω κάθε μέρα βόλτα 

στο θαλάσσιο πάρκο.

Το δένω στο πτερύγιο

ενός δελφινιού και πίνω

την ανησυχία μου άφοβα

στην ανοιχτή θάλασσα...

Μετά το γυρίζω σπίτι

του λύνω το λουρί

και το αφήνω ελεύθερο

στην περιστροφική του γυάλα.

Είναι τότε που φοβάμαι

Μήπως στην ησυχία του,

βρεθεί κάποιο αχαλίνωτο κύμα

και το βυθίσει στην μοναξιά του

Μαιρη Μπριλη 

 -Μπλε καναπές -

Είναι ένας μπλε καναπές

γεμάτος επισκέψιμα γέλια

Την μέρα πιάνεται στα πλευρά

ξηρός καρπός επιδέξιου χεριού

ιδρώτας κουρασμένης πλάτης

σκόνη γυμνού πέλματος

Το βράδυ δεν έχει σώμα να κοιμιθεί 

δραπετεύει με το νήμα του μπλε

στο κάδρο με το καράβι

σανίδα σωτηρίας του τεχνίτη γίνεται

που με μεράκι σκάλισε

τον γυρτό σκελετό του.

Ταξιδεύει με την ψυχή του

ως την επόμενη ζωή που ριζώνει

Είναι ένας μπλε καναπές

γεμάτος βήχα

γεμάτος επισκέψιμα γέλια.

Μαιρη Μπριλη 

-Προς ονειροπόλους- 

Τις νύχτες, τα βράδια,

είναι ο νους που αδειάζει το σάκο του

ανάλαφρος να κοιμηθεί,

μα κάτι περίεργα αστέρια

να δοκιμάσουν θέλουν

την γήινη τους διά-σταση.

Χορεύουν μέσα σου

ρούχο στενάχωρο

θρυμματίζουν πολύτιμα σμαράγδια

και γίνονται

ενός λεπτού όνειρα.

Τα πρωινά, τις μέρες,

είναι ο νους που βάζει στο σάκο του

τα παράλογα σχέδια

που βρήκαμε βράδυ στην τσέπη μας

και προσπαθούμε να τα στηρίξουμε

στον γιακά του διπλανού μας αστεριού.

Ανόητοι ή ονειροπόλοι;

Αλήθεια ,τι ν'ακούει ο ουρανός;

(την πρέσα ή το χουζούρεμα 

της γήινης μας υπό-στασης;)

Μαιρη Μπριλη 

-στα νεογέννητα κύματα-

Στον αφρώδη διάδρομο

του γαλανού μαιευτηρίου 

έπλεαν ασπροντυμένες νύμφες.

Με τα μυροφόρα πέπλα τους

φρόντιζαν νεογέννητα κύματα

μυώντας τα στον υγρό χορό τους.

Εκεί, στη συνουσία των νερών

Θάλασσα και Ποταμός

πάντρευαν τα παιδιά τους.

Μαιρη Μπριλη 

-Άδειο σπίτι-

Από τότε που η ηλικία

της πήρε το σώμα

κοιμάται επάνω

στο δωμάτιο των αγγέλων

Όσο κι αν χτυπάει ο χρόνος

το ξεβαμμένο παράθυρο

δεν ανοίγει.

Είναι που δεν μπορεί να φιλέψει δροσιά,

είναι που χύθηκε το άρωμα απ’ τα χέρια

κι αφίλευτος μαραίνεται ο χρόνος.

Ονειρεύεται η νοσταλγία

μέσα απ’ τους θόλους 

των μοναρχικών βλεφάρων της

σαν Θεία Ευχαριστία

που πέρασε

μια αθάνατη ώρα

μέσα στο άδειο

κι εκεί έχτισε το σπιτικό της.

Μαιρη Μπριλη 

                         -τα φώτα της αλήθειας-

Δεν βλέπω που οδηγεί αυτός ο δρόμος

ανάβω τα φώτα της αλήθειας

και τους ανθρώπους ρωτώ μήπως ξέρουν

(μήπως κι έχουν χάρτες μυστικούς)

μα ένα πράγμα μοναδικό καταφέρνω

Τα μάτια μου να ερεθίσω

Μαιρη Μπριλη 

-στους σπόρους των νερών-

Εκεί που τα νερά άφηναν τους σπόρους τους

φύτρωναν κάτι λευκά μικρά άνθη

οι γεωπόνοι ν' απορούν

μετά έβγαλαν φτερά και πέταξαν

άφηναν γλάρους στα κύματα

και ασημωμένες χορεύτριες

στον ρευστό κήπο της θάλασσας

Κι εγώ στο μπαλκόνι μου

να θαυμάζω ό'τι φυτρώνει.. 

Μαιρη Μπριλη 

- κι εσύ..-

Κι οι γλάροι

μόνο την αίσθηση έχουν

απ’ το αλάτι

που τους έχεις βαφτίσει 

ποτέ δεν θα τους ελευθερώσει.

Ω! Μη θυμώνεις

κι εσύ.. 

Θάλασσα σοφή 

σκοντάφτεις σε στεριές.

Μαιρη Μπριλη 

                    

            -καλοκαιρινή ώρα-

Πίνακας Σαλβαντόρ  Νταλί

Τώρα που...το καλοκαίρι

η Γη γυρίζει λίγο πιο γρήγορα

η ώρα κυλά γύρω από τον ΄Ηλιο

χωρίς να κοιτάζεται στο ρολόι.

Λιώνει γλυκά το πρωί

με τα παγάκια του καφέ

στο σκληρό ποτήρι

για να σαλέψει αργά το μεσημέρι

στην κοσμική παραλία

με τα κύματα της θάλασσας

Το απόγευμα βυθίζεται τρυφερά

στον ρόδινο ορίζοντα

με το κουρασμένο ηλιοβασίλεμα

για ν' αναδυθεί νωρίς το βράδυ

με το μεθυστικό άρωμα

στις αντικριστές γλάστρες

Την ώρα που...η γυναίκα

ποτίζει ενδιάμεσα από το ασβεστομένο σκαλί

λίγο μετά τον βασιλικό

λίγο πριν το νυχτολούλουδο.

Μαιρη Μπριλη  - 11-7-2012 

-στο κύμα- 

Εδώ κι εκεί 

' Ασκοπα 

σαν κι εσένα, κύμα μου 

δακρύζοντας 

Δεν τριγυρίζω 

΄Ασκοπα 

σαν κι εσένα, αποκρίθηκε 

αφρίζοντας 

και έριξε μια αξόδευτη παιδική λευκότητα πάνω της 

''Καταλαγιάζω το θολό 

γιατί μόνο έτσι γίνεται διάφανο'' 

και έλαμψε στα μάτια της ο Λόγος του..

Μαιρη Μπριλη 

 -Αλμυρό παραμύθι-

 
Ε. MOYNK « Μελαγχολία»

Αγνάντευε τη θάλασσα,

σχεδόν ακατάκτητος

μύριζε τη θάλασσα

κουρνιασμένος

με φτερό γλάρου

μήνυσε στη θάλασσα

ονομάζομαι ..Βράχος

αγκάλιασέ με

θέλω

πάλι

Να γίνω Πρίγκιπας.

Μαιρη Μπριλη 

                                         -ΜΠΑΛΟΝΙ-

Κόκκινο περήφανο μπαλόνι

σε πανηγύρι αγορασμένο

Το φούσκωσε η χαρά

στο σχήμα της καρδιάς μου

Πάνω του το ''σ' αγαπώ''

γραμμένο

Μ' αυτό το μπλέ της θάλασσας

που δε γνωρίζει λύπη

Σε μαύρο στόμα

μήλο που σάπισε

προτού η λαχτάρα μιας δαγκωματιάς

ευοδωθεί σε δόντια αγαπημένου

η χαρά μου

Φτηνό μπαλόνι που ξεφούσκωσε

             Μαιρη Μπριλη

- έτσι μαγικά..-

H Νεράιδα

χτενίζει τα μαλλιά της

καθρεφτίζεται

βάζει μπλε κύμματα στα μάτια της

κοκκινίζει τα χείλη της

M’ ένα ρουφηχτό φιλί στον εαυτό της

εξαφανίζεται

έτσι μαγικά όπως ήρθε

σαν Ζωή...

Μαιρη Μπριλη 

                                 - η θάλασσα-

η θάλασσα

να μας κοιτά από το μπαλκόνι

σαν μικρό κορίτσι

με τα γαλάζια μάτια της

απλώναμε τα χέρια μας

στα κυματιστά μαλλιά της

και τότε αυτή γινότανε γυναίκα

φανέρωνε με ψιθύρους

τις καμπύλες της

πλάι στα δάκτυλά μας

και τότε εμείς ακίνητοι

να την κοιτάμε με δύο μάτια

ένα δικό σου κι ένα δικό μου

φύτρωναν κοράλλια

στον κύκλο του λαιμού της

με στάχτες στα μαλλιά

γινότανε γριά

βυθιζόταν στις ρυτίδες της

στα ρίγη της συγκίνησης

που σήκωσε το σώμα της

στον κόλπο της ψυχής μας.

Μείναμε ν’ απορούμε, πόσο απέραντο υπάρχει

που να μπορεί να μηρυκάζει τόσο γρήγορα

ένα πλάσμα πάνω στη γη.

Μαιρη Μπριλη

-ΠΕΡΑΣ..ματα.-

Λίγο πριν το μεσημέρι

κατέβηκα τα γκρίζα σκαλοπάτια

πέρασα την υπόγεια διάβαση

Αισθάνθηκα την λεπτή παρουσία σου

τη συντροφιά της φωνής σου

Ζεστή προστασία

Το βράδυ

Πέρασα τη διάφανη λίμνη των σπλάχνων σου

με τα λεπτά πούπουλα του κύκνου της

γέμισα το μαξιλάρι μου

και κοιμήθηκα

Το άλλο πρωί

με βρήκε στην αντίπερα όχθη της λίμνης

στην άλλη μεριά της διάβασης

Σε τούτα τα περάσματα

άλλαξε η ζωή μου

 Μαιρη Μπριλη