Φανταζόμουν τον κόσμο σαν την ανατολή
φωτεινό και όχι θαμπό
Φανταζόμουν τους ανθρώπους
να αγαπούν και όχι να μισούν
Φανταζόμουν την αγάπη σαν την αγάπη της μάνας
τεράστια και όχι απλώς μεγάλη
Φανταζόμουν να μιλώ και να με καταλαβαίνουν
και όχι να γαβγίζω και να με απαντούν
Φανταζόμουν να γελώ με δάκρυα
και όχι να πονώ από αυτά
Φανταζόμουν ότι ο κόσμος είναι ο καθρέπτης μας
και όχι ο καθρέπτης τους
Φανταζόμουν να δημιουργούμε την ευτυχία των παιδιών μας εμείς
καi όχι να δημιουργούν αυτοί την δυστυχία τους
Φανταζόμουν στον έρωτα να παίζω τον ρόλο του αρσενικού
και όχι του θηλυκού
Φανταζόμουν ότι ξύπνησα
αλλά ακόμη κοιμάμαι
< Θαμπό μίσος τεράστιο βγαίνει
μέσα από γαβγίσματα σκύλων δίποδων
και πονώ βλέποντας στον καθρέπτη
την δυστυχία του κοιμισμένου έρωτα μου >
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου