ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ "εσύ κι εγώ η σπίθα , εμείς η λάβα"

...κι ήταν ο χώρος του προαυλίου κατάμεστος...........

...κι ήταν μεγάλη η χαρά μου γιατί ήσουν πλάι μου και μοιραζόμουν μαζί σου κάτι όμορφο και πρωτόγνωρο για μένα.....

...κι ήταν πολλοί οι νέοι , τραγουδούσαν , αγκαλιάζονταν , χειροκροτούσαν , φιλιόντουσαν , φωνές και χέρια ενωμένα.....

...κι ήταν μαγεία όλες αυτές οι στιγμές , σου άφηναν περιθώρια για κάτι καλό που αργά η γρήγορα θα γενεί , σου άφηναν ένα δάκρυ στα μάτια , δάκρυ χαράς και μια γλύκα στο στόμα , τη γλύκα της ελπίδας.......

...και τα συναισθήματα ανάμικτα να με οδηγούν σε εικόνες.....παιδιά των φαναριών , άνθρωποι άστεγοι σε παγκάκια , μαγαζιά ξενοίκιαστα , γιαπιά εγκαταλελειμένα , χέρια ιδρωμένα στα θρανία ν' αγωνιούν να πετύχουν με όπλο το στυλό , αγέλαστα πρόσωπα , ανήλιαγες ψυχές , όνειρα τσαλαπατημένα στο δρόμο από αδέξιους "διαβάτες" , ταξιδιώτες που διανύουν χιλιόμετρα αναζητώντας αλλού την τύχη τους , λαοί σε πλατείες που δίνουν κάθε μέρα τη μάχη τους , σύνορα πλεγμένα από ατσάλι , "χρώματα" ψεύτικα που γράφουν ντροπιασμένη ιστορία , πρόσωπα ρυτιδιασμένα μα περήφανα , χέρια γεμάτα ρόζους να φανερώνουν τον αγώνα της ζωής................

"Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές
και στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει
τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα.

Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα
και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών
και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε
κρυφά για ν’ ακούν των ερώτων τα θαύματα."

...κι ακούγοντας αυτούς τους στίχους αλλάζουν οι σκέψεις μου , χαμογελώ με δάκρυα στα μάτια και οι σάρκες των ανθρώπων γύρω μου μοσχοβολούν όνειρα , ελπίδες ξεχασμένες ανασταίνονται...........
...υπάρχουν , υπάρχουμαι , είμαστε όλοι μαζί , όλοι ένα , ενώνονται οι λάμψεις των ματιών μας , οι ψυχές μας ακτινοβολούν αισιοδοξία απ' αυτό το μόνιασμα......
...το νιώθω , είμαστε όλοι έτοιμοι , η σπίθα που σιγοκαίει μέσα μας αρχίζει ν' απλώνει..........
...την οραματίζομαι να ξεπετάγεται σαν πυρόξανθη λάβα , να κατακλύζει γειτονιές , δρόμους , πλατείες και να σβήνει στο διάβα της τη δίψα μας για τη λευτεριά............

"εσύ κι εγώ η σπίθα , εμείς η λάβα"...--Μ.Π.