ΑΘΗΝΑ ΚΟΤΣΟΒΟΛΟΥ-Τα ποιήματά μου –"η ζωή μου"

Γεννημένη στις 7 Ιανουαρίου του 1965 στην Αβία Μεσσηνίας. «ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού με την αύριο των Φώτων». Αν μη τι άλλο με στοιχειώνει η ποίηση του Ελύτη a priori… Αργότερα κατάλαβα πως η ποίηση με στοιχειώνει γενικώς. Φανατική στην ανάγνωση της ποίησης του Αναγνωστάκη και του Χικμέτ παθιασμένη με τη μουσική. Οι σπουδές κλασσικές Λύκειο, Lower (που εντέλει αποδείχθηκε μαϊμού), Πανεπιστήμιο (Νομικά), Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας. ολίγα Γαλλικά και Ιταλικά, (το πιάνο σοβαρή παράλειψη). Ολίγον δημοσιογράφος ολίγον ποιήτρια. Μεγαλωμένη στη γενιά του «ολίγον» και του «παρά λίγο» .Ακόμα χειρότερα στην γενιά του «πήραμε τη ζωή μας λάθος» . 

΄Ισως γι αυτό όταν ο Νιόνιος στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ φτάνει σε κείνο το σημείο. «..να φωτίσω τις αιτίες που μ΄ αφήνουμε μισό»

Εγώ θέλω να κλάψω ....

Και μετά ρίχνει εκείνο το γ@@@@@νο βιολί που μου σκίζει τη ψυχή…

Είμαι άνθρωπος με εμμονές , πορώνομαι, όταν αγαπώ και όταν εκνευρίζομαι, δεν μισώ δεν εκδικούμαι, αλλά δεν μπορώ να μείνω τυπικά ευγενική..

Ποιήματα έγραψα αρκετά νωρίς από μαθήτρια, ένα ποίημα μου δημοσιευμένο σε ένα περιοδικό των Αθηνών στα 15 μου, αργότερα φοιτήτρια πήρα έπαινο στο λογοτεχνικό διαγωνισμό των «Νέων» το 1986, για το ποίημα «ΝΟΜΙΚΗ 1985»

Εργάστηκα σα δημοσιογράφος σε τοπικές εφημερίδες της Καλαμάτας {Σημαία και Πατρίδα} και στα πρώτα «Φύλλα της Πελοποννήσου} ενώ ποιήματα μου δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Ιθώμη»…

                                                   ΝΟΜΙΚΗ 1985 I

Εγκατάλειψη..

οι τοίχοι μισογκρεμισμένοι

και το νόημα του κόσμου

πάνω τους αποτυπωμένο

με κεφαλαία κόκκινα γράμματα

μια ιστορία κραυγαλέα

ανά πάσα στιγμή αλλάζει

Εδώ φωνές ελευθερίας ακούστηκαν

και γίναν κραυγές απελπισίας

εδώ το μέλλον του κόσμου

διαγράφεται νόμιμο

μέσα σε παρελθοντικές μνήμες

και δερματόδετους κώδικες

εδώ τα σημάδια των ηρώων

ταυτίζονται με κείνα τις ντροπής

εδώ οι σιωπές ενώνονται

σε μεγάλα θορυβώδη συνθήματα

Εδώ η εγκατάλειψη ξεθωριάζει

και τα τελευταία σημάδια της μνήμης

                                        ΝΟΜΙΚΗ 1985 II

και ξαφνικά νοιώθεις το χρόνο να κυλά  αδυσώπητος

και τη ζωή σου να χάνεται

στα φώτα μιας πόλης

που κάποτε -αλίμονο- λάτρεψες

Στους ασφάλτινους δρόμους της

-διαφορετικοί   από  τα μικρά σου όνειρα-

και στα τεράστια αμφιθέατρα αναλώνεσαι.

Κάθε αίθουσα και τέσσερεις τοίχοι

και το όνομα ενός σπουδαίου επιστήμονα

που κλαίει στον τάφο του..

Ψέματα δεν είναι ..κάθε φορά έξω από την Σβώλου

ένας Χάλκινος Μεγαλέξανδρος

βγάζει τη γλώσσα στις ανησυχίες μου..

Η Θεματολογία μου η ζωή μου... Η Νομική, η Αβία ο τόπος μου και η Καλαμάτα ο τόπος που μεγάλωσα.. Έπρεπε να απομακρυνθώ για να τους αγαπήσω.. Εκεί λοιπόν στα 1986 στις 13/9/1986 λίγο πριν το σεισμό, που σημάδεψε τις ζωές μας έγραφα

        ΚΑΛΑΜΑΤΑ 1986

Οι φωταψίες και οι ταμπέλες κάθε βράδυ σαν ομίχλη

αυτή η πλατεία τρίζει

βήματα και φωνές

θεατρική σκηνή

και μεις άϋλοι κομπάρσοι

ενός δράματος

Πάμε και ερχόμαστε πάνω ως κάτω..

πατήσαμε άμετρες φορές

τα ίδια βήματα τις ίδιες πλάκες

μάθαμε πια κάθε στιγμή τους

και στην οδό Αριστομένους

κάθε βράδυ αυτή πόλη

δείχνει το χαμόγελο της\

κάθε βράδυ στην πλατεία

με τα γιορτινά μας ρούχα

Γαλάξια και Ιντεάλ

δυο δυο τρεις τρεις

αυτή η πόλη τρίζει

κάτω από τα δειλά μας βήματα

.................

Διονύση εσύ μονάχα γνώριζες τι έμελλε να γίνει..

Το ποίημα αυτό, αν και προσπαθούσα να περιγράψω τη ζωή μας στα στενά επαρχιακά δεδομένα της εποχής μου, αποδείχθηκε αρκετά προφητικό αφού λίγες ώρες μετά η πλατεία που έτριζε και η πόλη που έτριζε χτυπήθηκε από τον σεισμό, που στοίχισε πάνω από 20 ζωές και αμέτρητες ζημιές

Αργότερα τον σεισμό τον περιέγραψα αλλιώς ...

         (ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΕΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ 13/9/1986)

Η "αποκεφαλισμένη Παναγιά"

"Χρόνια χαμένα στην ομίχλη"

Νύχτες που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ

Και μέρες που δεν άρχισαν.

Είναι που φύγαμε νωρίς 

Και δεν προλάβαμε. 

Πάνω σε κείνα τα βουνά της Μεσσηνίας

Ο ήλιος ξύπναγε νωρίς

Τις νύχτες έφευγε νωρίς

Και δεν προλάβαμε. 

Είναι που η δικιά μας η γενιά

Που χάθηκε μέσα στη σκόνη

Μιας τραγωδίας τόσο απογευματινής

Αναπόφευκτα θα θυμάσαι 

Στη Μεσσηνία ο Σεπτέμβρης δεν έρχεται ολόκληρος

Ποτέ δεν θα ξανάρθει ολόκληρος.

Όταν φεύγει το πλοίο θα θυμάσαι

Την Παναγιά αποκεφαλισμένη 

Κι ένα άλλο πλοίο που ποτέ δεν έφυγε.

Να το θυμάσαι

Τα χρόνια που χάθηκαν δεν ήταν από σκόνη

Ήταν από πέτρα….."

Αβία I

Φωτογραφία - Α. Κοτσόβολου 

Καυτές μέρες του καλοκαιριού με τα στάχυα χρυσοκίτρινα

να λικνίζονται

ατελείωτες ώρες με φωνές

από τα παιδιά που παίζουν στη θάλασσα

ιδρώτας σκόνη και θαλασσινή αρμύρα

παρέες από  εφήβους

στο στόμα το τσιγάρο

και τα τραγούδια του Μάνου αξέχαστα

......

και οι γυναίκες με τα σκαμμένα πρόσωπα

και οι άντρες με τα λιοκαμμένα μπράτσα

στις αυλές αμίλητοι αναπαύονται

το σούρουπο ένας κόκκινος ήλιος

αργοπεθαίνει πάνω απ το σταυρό

Αυτό το Βίντεο είναι δημιουργία της αγαπημένης μας Μαρίας Κυροπούλου και περιλαμβάνει και  τα δύο ποιήματα για την Αβία 

Αβία II

¨Ωσπου μέσα από  το πλήθος προβάλει το φως σου

μες στις σκιές των δέντρων

και τ ατελείωτα απογεύματα

καλοκαιρινοί λειμώνες στο νου σου

στη θάλασσα ψαροπούλια

Η φλογέρα ενός ποιητή

κλαίει έναν έρωτα που χάθηκε

τώρα μες στα σκοτεινά σοκάκια

ασταμάτητα ψάχνεις

μπερδεμένες εικόνες μπερδεμένες ιδέες

\και το ρολόι του κόσμου αλύπητο.

Ξαφνικά.. εσύ που γεννήθηκες μες στις εικόνες

ανεπαίσθητα.. χάνεσαι

       Η τελευταία βραδιά

Αυτή η βραδιά μας ίσως και να είναι η τελευταία

Η τελευταία των μεγάλων εποχών

Ύστερα πια θα φύγω…

Όταν πια τίποτα δεν θα έχουμε να πούμε η

Δεν θα θέλουμε να πούμε

Κι άλλη φορά στο έχω πει

Θα φύγω μες στην νύχτα

Θα χαθώ μες στα σοκάκια των υπόκωφων ήχων

Πλάι στις διχασμένες προσωπικότητες των σκιών

Θα πλανηθώ πάνω απ’ τον κόσμο

Ίσως και να σκοτωθώ αεροβατώντας

Στα κάγκελα του μπαλκονιού μου στον τρίτο όροφο

………………………………………………………….

Μπορεί να φταίει κι η πανσέληνος

Ένα από κείνα τα φεγγάρια

Που άξαφνα ανακαλύπτεις τις νύχτες

Που ψάχνεις να ξαναβρείς τις χαμένες σου μνήμες

Ξέρω πως θα έρθουν στιγμές

Οπού δεν θα έχουμε πια τίποτα να πούμε

Η δεν θα ξέρουμε να πούμε

Θα μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι

Το ίδιο κρεβάτι και τα ίδια παιδιά

Κι ούτε μια –ούτε μια- κοινή ανάμνηση αγαπημένη

Ξέρω πως θα έρθουν στιγμές που πνίγουμε ακόμα

Και τις πιο δίκαιες κραυγές μας……

Το ποίημα αυτό είναι η κορωνίδα μου το πιο αγαπημένο μου....
 
Οπως όλοι σχεδόν της εποχής μου διακατέχομαι από την αγωνία του τι έχει συμβεί η το του μέλλει γενέσθαι..και  Ελπίζω.....

 ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Φτάσαμε στο τέλος λοιπόν οι τελευταίοι που ονειροβατούν

Ίσως αύριο μας ονομάσουν αυθαίρετα ποιητές..

Μπορούν τάχα να υπάρξουν ποιητές που να μιλούν μοναχά

Για ώρες αλλόκοτες και για λιμάνια των αποχωρισμών;

Όχι ποιητές δεν θα μπορέσουν πλέον να υπάρξουν

χωρίς τη συνεχομένη ροή της ιστορίας.

Κι είναι αυτή η ιστορία που αλλάζει κραυγαλέα

Όχι σε ρυθμό σελίδας αλλόκοτα αλλάζει

Πως φυσάει αίφνης ο αγέρας κι έρχεται στο τέλος το βιβλίο;

Που είναι οι ενδιάμεσες σελίδες;

Υπάρχει πράγματι ένας φονιάς σε όλη αυτή την ιστορία

Και δεν είναι ο ήλιος που έγινε τυχαία δολοφόνος

Όχι τυχαία προπάντων όχι αναπότρεπτα

Κάπου κάποιος πρώτος τον σκότωσε

Ο ίδιος που έκλεψε τον ύπνο μας

και τα γλυκό ξυπνήματα των πρωινών μας

Κι υστέρα δολοφόνησε τους ποιητές

Ήρθανε μέρες αδίστακτες….

Έφτασε στο τέλος το βιβλίο

Κι οι γραφές του ακόμα αναπόδεικτες

Που είναι οι ενδιάμεσες σελίδες;

Ίσως ο δολοφόνος να καραδοκεί ακόμα ανάμεσα τους.

Ίσως αύριο να γεννηθούνε ποιητές ελεύθεροι της αγωνίας

Που δεν θα πρέπει πρώτα να πεθάνουν

Για να αποδείξουν πως είναι στ αλήθεια ποιητές .

Ποιητές που δεν θα γραφούν μόνο επιθανάτιους ύμνους

Στα παιδιά που τολμούν ακόμα να ερωτεύονται….

Σήμερα μετά από ένα ταξίδι περιπλάνηση 48 χρόνων επιστρέφω εδώ στην γενέτειρα μου... Ηττημένη; Ίσως.. Μετανοιωμένη ..Ναι ίσως ακόμα και αυτό..

Για όλα τα λάθη που έκανα μα πιο πολύ για εκείνα που δεν έκανα. Για τις φορές που δεν φάνηκα αρκετά δυνατή μα πιο πολύ για κείνες που υπήρξα υπέρμετρα δυνατή. Γιατί υπήρχαν φορές που λύγισα μέχρι να σπάσω κι άλλες που δεν λύγισα και πάλι έσπασα. Για τότε που μπορούσα να συγχωρήσω το χειρότερο εχθρό μου χωρίς να βρίσκω ούτε μια δικαιολογία για μένα. Που δεν βρήκα τη χρυσή τομή ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει μου. Για τις φορές που έμεινα ξωπίσω συμβιβασμένη και για κείνες που υπήρχα παράλογα ασυμβίβαστη. Γιατί κατάφερνα πάντα να κολυμπάω στα βαθιά ταραγμένα νερά ενώ μπορούσα να πνιγώ στα ρηχά της νηνεμίας. Που προτίμησα πάντα το κρύο από τη ζέστη. Που έμαθα να χαρίζω αλλά όχι να μου προσφέρουν. ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ Για όσες φορές είπα το σ΄α γ α π ω όταν δεν το πίστευα, γιατί ένοιωθα την ανάγκη να αγαπήσω και να αγαπηθώ.. Και για κείνες τις φορές που το πίστευα αλλά δεν το είπα για να μη φανώ ακόμα μια φορά αδύναμη. Ταυτόχρονα όμως όσο παράδοξο η παρανοϊκό μπορεί να φαίνεται χαίρομαι για όλα αυτά που έζησα ζω και θα ζήσω με όποιο κόστος και όποιο πόνο. Αυτό σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Αντιφατικός. Συνάμα συμβιβασμένος κι επαναστάτης, ευάλωτος και σκληρός, αλήτης και κύριος, στρατιώτης και ονειροπόλος. «Αν είχα δικαίωμα επιλογής να ξαναρχίσω η όχι ετούτο το ταξίδι, θα το ξανάρχιζα» λέει ο Χικμέτ.

 Λίγα λόγια από εμένα 

Αυτή τη φορά είμαι πολύ συγκινημένη και αρκετά αμήχανη. Συγκινημένη γιατί κάνω ένα αφιέρωμα στην αδελφή μου (επιτέλους τόσο καιρό της ζητάω να μου στείλει υλικό!!!) και αμήχανη γιατί δεν ήξερα (για λόγους ευνόητους)  τί να γράψω γι αυτήν .Ευτυχώς η Αθηνά με "κατάλαβε" και μου ετοίμασε μία γλαφυρή (όπως ήδη  διαπιστώσατε) αφήγηση της ζωής της και  όλων αυτών που  θα ήθελα εγώ να γράψω .Το μόνο που θα ήθελα εγώ να προσθέσω είναι ότι είμαι περήφανη που είμαι αδελφή της 

και