Αγναντεύω τα ερείπια,
την σελήνη που τρέμει .
Στριφογυρνώ με βρωμισμένα ψίχουλα στα χέρια .
Τα μάτια πέτρωσαν,
τα χείλη έσφιξαν,
ένας λυγμός συγκλόνισε την απόκοσμη σιωπή .
Ένας ουρανός να κατρακυλά
και να βογκά...
έχουμε ανάγκη από όνειρα ακόμα.!
Η ελπίδα , μια σταγόνα αίμα,
θρυαλλίδα που φεγγοβολά
στης ερημιάς τα μαύρα φύλλα .
Εξαντλημένος από την θλίψη των ημερών
οσφραίνομαι το ψυχομάχημα για τα ιδανικά.
Η δροσιά του ρέει
και ραγίζει την επιφάνεια
μιας συνήθειας χαμερπής και ένοχης .
Carpe .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου