ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΤΑΜΑΝΙΔΗΣ "ΠΟΤΕ ΠΙΑ"

Να που ανταμωθήκαμε ξανά!

Νοέμβρης μήνας να ξεφλουδίζουμε τα σπόρια, σε ένα μικρό έρημο πάρκο.

Θυμάσαι έ;

Η διαδήλωση περνούσε κύματα μπροστά μου. ΄Ένα κύμα και εσύ! Μου φώναξες «έλα»! Ίσως να χαμογελούσες. ΄Ίσως πάλι να ήτανε αυτή η σκιά πίκρας που είχες πάντα στο πρόσωπό σου.

Κάπου χαθήκαμε. Κάπου ξεχαστήκαμε. Κάπου η κίνηση κόπηκε στη μέση.

Τα βράδια ο αέρας χτυπούσε μανιασμένα τα πρόσωπά μας. Ηλεκτρικοί ήχοι από συναυλίες «Rock» γέμιζαν τις τσέπες μας. Μου κούνησες το χέρι την ώρα που σε κατάπινε η κινούμενη μάζα των ανθρώπων. Μια φωτεινή επιγραφή άφησε δυο δάκρυα να κυλήσουν στον παγωμένο δρόμο!

Σου μίλησα για το θάνατο. Εσύ γέλασες-γέλασες, κι ύστερα πήρες να κλαις και να φωνάζεις ικετευτικά «όχι, όχι δε θέλω, δε θέλω»

Το λουλούδι που σου χάρισα από το λουλουδάδικο της γειτονιάς δεν μυρίζει.

Ποτέ του δεν είχε μυρωδιά!

Λοιπόν; Θυμάσαι έ; Αντισταθήκαμε στο θάνατο. ΄Ίσως να μας νίκησε στο τέλος, μα εμείς αντισταθήκαμε.

Το πρόσωπο σου είχε πάλι αυτή την έκφραση ανάμεσα σε χαμόγελο, ανάμεσα σε πίκρα.

Τελικά ποτέ δε θα καταλάβω τι από τα δυο είναι. ΄Ίσως όμως και τα δυο. Τι σημασία έχει; Φτάνει που το πρόσωπό σου έχει μια έκφραση.

Ο αστυνομικός στη γωνία έμενε ώρες ακίνητος. Το βλέμμα του έβλεπε μακριά, πολύ μακριά. Το κενό!

Έτσι λοιπόν. Μισώ τα ανέκφραστα πρόσωπα.

Ο αστυνόμος είχε πια χαθεί!

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ«ΣΚΟΡΠΙΑ ΟΝΕΙΡΑ»

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΑΜΑΛΙΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ