ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φωτογραφία: Makis Bitos

Μέσα σε δρόμους της φωτιάς...

Μέσα σε δρόμους της φωτιάς και μονοπάτια της μοναξιάς,
έβαλα σε πόλεμο τον νου και σε καταδίκη του ουρανού.
Κόκκινα του πάθους τα φιλιά, μα που είναι μακρινά,
σε καράβια αλαργινά και ακριβοθώρητα φευγιά.

Αχ ουρανέ μου πορφυρέ, λατρεμένε και ονειρικέ,
δώσε μου μια σκούνα με πανιά και άνεμο κάνε τα πουλιά.
Έχω μια αγάπη του παραμυθιού, πάνω στα αστέρια του Θεού,
ένα φεγγάρι να τραγουδά και η γη να με ταρακουνά.

Στην στράτα των ποιητών, των γαλαξιών και των θεών,
μέσα σε πορφυρόλαμπρα άτια και αετοπύρινα φιλιά,
είδα έναν ήλιο φωτεινό να μου γελά με την καρδιά,
να με αγκαλιάζει δυνατά, να με νανουρίζει θαλασσινά.

Τα κύματα να μου τραγουδούν για την αγάπη να μιλούν.
Η αστραπή στην ματιά και η βροντή στην μιλιά.
Ένας κόσμος μια ματιά όλη η ζωή για δύο φιλιά,
μέσα στου δικού μου την αγκαλιά.

Φεγγάρι την στράτα φώτισε, δώσε μου γλύκα στην ψυχή,
φτερά στους ώμους της ζωής και ονειρόσκονη φυγής.
Φλόγα και πάγος τρομερός, ο αναπάντεχος ξεσηκωμός,
στου ωκεανού την θωριά και του ουρανού την ομορφιά.2-6-2016

Φωτογραφία: Sofia Orologa

Heart...

Sunbeams and moonbeams playing with my mind,sun of my soul,
moon of my heart.
How can we be through the era apart??
I am calling your name,
I am calling with flame
eyes looking in the future
we can't be troopers,
it's insane.
Sunbeams and moonbeams trickling with my kind.

Black hair, black lace,
in the dark night sky
and a candle is trembling
by the wind of your sight.
See, see, a woman is talking about her dream,
watching the stars, like diamonds in a golden ring,
moonbeams of my heart.
And your smile like an amazing sun,
so magic, so warm, flame in the sky.
Sunbeams of my soul we can't be apart17-9-2017

Καρδιά...

Ηλιαχτίδες και φεγγαρόακτίνες παίζουν με το μυαλό μου,
ήλιος της ψυχής μου,
φεγγάρι της καρδιάς μου.
Πώς μπορούμε να είμαστε χώρια στην εποχή??
Φωνάζω το όνομά σου,
Καλώ με φλόγα
τα μάτια κοιτάζοντας στο μέλλον
δεν μπορούμε να είμαστε στρατιώτες,
Είναι τρελό.
Ηλιαχτίδες και φεγγαρόπαιδα με το είδος μου.

Μαύρα μαλλιά, μαύρη δαντέλα,
στον σκοτεινό νυχτερινό ουρανό
και ένα κερί τρέμει
από τον άνεμο της όρασης σου.
Βλέπετε, μια γυναίκα μιλάει για το όνειρό της,
βλέποντας τα αστέρια, σαν διαμάντια σε χρυσό δαχτυλίδι,
Φεγγαρόακτίνες της καρδιάς μου.
Και το χαμόγελό σου σαν καταπληκτικός ήλιος,
τόσο μαγική, τόσο ζεστή, φλόγα στον ουρανό.
Ηλιαχτίδες της ψυχής μου δεν μπορούμε να είμαστε χώρια.

17-9-2017

Φωτογραφία: Jigou Liu and Jane Chen

Ένα τραγούδι μου χαρίζει σήμερα το αεράκι...

Ένα τραγούδι μου χαρίζει σήμερα το αεράκι.
Μου χαϊδεύει γλυκά τα αυτιά, μου φέρνει νέα και δύο φιλιά.
Μου ανακατεύει τα μαλλιά, μου κάνει μια αγκαλιά.
Μου φέρνει νέα για μια αγάπη, για μια του ανέμου και της φωτιάς ψυχή.
Μια εκρηκτική του βάθους ματιά, μια καταιγίδα, μια ομορφιά.

Μου δίνει όλο το μωβ και το κόκκινο, το μπλε και το χρυσαφί.
Παίζει μαζί μου για να μου απαλύνει τον πόνο.
Να μην σκέφτομαι δύο μάτια που λατρεύω και για αυτά ζω και πιστεύω μόνο.
Έναν αέρα πολεμιστή, έναν μεγάλο πυρπολητή, έναν μαχητή του θανάτου, τον ίδιο τον Ήλιο της Ατράκτου.

Πόσο επίμονος και αγωνιστικός, πεισματάρης και γλυκός.
Πόσο σταθερός και ευγενικός, ένας αληθινός και Λατρευτός Θεός.
Χάνομαι μέσα στην σκέψη του, ανυπομονώ να βρεθώ στην τέρψη του.
Να γίνω ενα, να ολοκληρωθώ. Να τον θαυμάσω και να θαυμαστώ.

Τόσο διεκδικητικος, τόσο θαυμαστός.
Ένα σώμα σαν αρχαίος Ελληνας Θεός.
Ένας Αρης της ειρήνης. Ένας Απόλλωνας της φωτιάς.
Ένας λαξευτός άντρας της ομορφιάς.
Ένας ταξιδευτής του κόσμου, κάτω στα πόδια μου να κάθεται εμπρός μου.
Ένας Αετός, ένας τυφώνας, με πείσμα να πολεμάει για να είναι αυτός ο μοναδικός μου ηγεμόνας.

Σαν δέντρο με τα κλαδιά του να με τυλίγει.
Σαν λίμνη να μου δίνει το αθάνατο νερό, να με ξεδιψά, την καρδιά μου να γειάνει, να μην πονά.
Να υπομένει και επιμένει, σε κάθε λέξη μου, σε κάθε αμφιβολία μου να περιμένει.
Να είναι εκεί η σωτηρία μου.
Το γέλιο μου, η ανάσα μου, η καταιγιστική λιακάδα μου και λατρεία μου.
Η ανατολή της ζωής μου, η δύναμη της ύπαρξής μου.

26-7-2016

My translation of the poem....

There is a song I have been gifted
by the wind today.
Carrying the news,
softly caressing my ears,
mixing two kisses with my hair,
giving me a hug.
Whishpering news about a love,
about a wind and fire soul.
A blowing eyeshot from the deep,
a storm, a beauty, a true desire.

Gives me the purple,
gives me the red,
the blue, the golden.
Plays with me to ease the pain.
Stop me from thinking of two big eyes
that I love
that I adore
that I am only living for.
A wind of war,
a Firestarter battling with death,
carrying the sun like a charriot.

How persistent, a true warrior,
although stubborn, really sweet.
And how gentle, how stable
a true and caring loving God.
Lost in his thought
and so impatient
to be a part of his delight.
To be One, to be complete, to be amazed,
admiring Him.

So asserting and so admirable.
A body of an ancient Greek God.
A Mars of Peace.
Apollo of fire.
A sculptured man.
A whole world traveller,
standing in front of me.
An eagle, a hurricane,
a stubborn fierce warrior
fighting to be my only governor.

Like a tree
wrapping me with his brunches.
Like a lake
soaking me immortality
to take the thirst,
to heal the hurt.
Persistent and enduring
with my words and with my doubts.
Being there
my salvation.
My laughter and my breath,
so shiny adorable.
The sunshine of my life,
power of my existence.

Σταματίνα Βάθη
Stamatina Vathi

Φωτογραφία : Hung Ton

 Τέσσερις χιλιάδες χρόνια

Κορμός σκληρός, γεμάτος ρυτίδες.
Ανυδρος θεός, χτυπημένος από βροντές, καταιγίδες.
Χιλιάδες χρόνια εκεί, φρουρός,
να μετράει τα αστέρια,
να είναι οδηγός.

Τον έλεγαν σοφό,
με τα μακριά του δάχτυλα να ατενίζουν το σύμπαν,
να μιλάει με τους γαλαξίες,
να λέει για τα γεγονότα που ήρθαν,
για ότι έζησε,
τι τα κλαδιά του είδαν.
Είχε δει πολλά, είχε γευτεί,
είχε βουλιάξει βαθιά σε αυτό που έλεγαν ζωή.

Το νερό είχε απορροφηθεί από την κάθε στιγμή,
είχε ρουφήξει το παρελθόν, το είχε βαθιά γευτεί.
Φρουρός εκεί να συμβολίζει,
μέσα στα τέσσερις χιλιάδες χρόνια της ζωής του να σεργιανίζει.

Τι να πει?? Τι να θυμηθεί??
Μόνο άπλωνε τα χέρια του και έκανε μια ευχή.
Να δει πολλές φορές αυτό τον ουρανό,
να μετράει τα αστέρια, να ρουφάει το παρόν.
Δεν είχε κουραστεί ο σοφός!
Δεν είχε κουραστεί στην ψυχή.
Κοίταγε αχόρταγα, χόρευε στην κάθε φωτεινή σχισμή.

Ατρόμητος και δυνατός,
ρίζες χωμένες βαθιά, ένα με της αβύσσου το βιός.
Δεν φοβόταν τίποτα, κανέναν δεν είχε αφεντικό.
Μόνο αυτός. Αυτός, η γη και ο ουρανός.

Και τα χρόνια περνούσαν,
αγέρας και τυφώνας που σφυροκοπούσαν,
αυτός να ανθίσταται, να παλεύει,
Κύκλωπας της γης, να θεριεύει.
Και όσο γερνούσε γινόταν πιο προνοητικός,
χάιδευε την φύση, της ήταν θαυμαστής αληθινός.

Τραγούδαγε απογυμνωμένος από τα φύλλα τα νεανικά,
αλλά γινόταν φάρος, φάρος και συμβουλάτορας για κάθε οντότητα με ψυχή αλλά και φανταστικιά.
Αλλά και το χώμα τον αγαπούσε
και η βροχή, το χιόνι, ο πάγος και ότι άλλο μπορούσε να φανταστεί.
Ήταν ο Πατέρας που είχε ζήσει χρόνια πάνω στην γη.14-7-2019

Φωτογραφία: Φίλιππος Τσαγάκης

 Πύρινα φιλιά....

Πύρινα φιλιά, λόγια αγάπης καυτά,
καράβι πλεούμενο η δική σου αγκαλιά.
Είναι η ώρα των μυστικών,
των όλο μέλι φιλιών.
Λόγια γλυκά, ψιθυριστά,
με οσμή από θάλασσα και της άνοιξης λουλούδια μοσχομυριστά.

Φωτίζει ρόδινα ο ουρανός,
είναι από το αίμα στις φλέβες όταν ο ένας τον άλλον βλέπει εμπρός.
Δύο ζευγάρια μάτια αστέρια, δύο χείλη ρόδινα, περιστέρια.
Το καράβι μας να αρμενίζει,
σε μαγευτικούς προορισμούς να σεργιανίζει.
Καπετάνιος εσύ,πάνω στο τιμόνι και εγώ ο ναύτης που με αγάπη σου θυμώνει.

Ο αγέρας να μας χαϊδέυει τα μαλλιά,
να μας συντροφεύει σε όλα τα ταξίδια με ξεγνοιασιά.
Κόκκινο χρώμα, κρασί του πάθους,
ρόδινο τριαντάφυλλο, φιλί του βάθους.
Αίσθηση δυνατή, πέρα έως πέρα αληθινή.
Σάρκα να καίει, χείλη της αλήθειας φρουροί,
καρδιά γεμάτη από της αγάπης την προσμονή.

Άτια κόκκινα του ουρανού τα λόγια,
δυο ψυχές σε ένα καράβι, μιας ζωής γεμάτης τα μποφόρια.
Ταξιδευτές του ονείρου σε λιμάνια ξένα,
ποτέ με κακοκαιρία, ποτέ με την πλήρη νηνεμία.
Δυο καρδιές, δυο ψυχές,
πορφυρά φιλιά, ενωμένες αγκαλιές.
Ένα ταξίδι, ένα τραγούδι,
ένα χρώμα κόκκινο σαν της αγάπης ουράνιο στολίδι.

Βάφεται πορτοκαλόχρυσος ο ουρανός,
δύο σώματα περιπλεγμένα, ένας ήλιος φωτεινός.
Κατάρτια τα χέρια, πανιά τα φιλιά,
στην πλώρη τα χείλη,
στην πρύμη η αγκαλιά.
Ταξίδι, λιμάνι, φευγάτο βλέμμα,
δύο καρδιές στων φιλιών το ανεξάντλητο ποτάμι.
Ανάσες, φιγούρες, αναψοκοκκινισμένες παρτιτούρες.
Μουσική ερωτική με της θάλασσας την ρυθμική μορφή.

10-10-2016