ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΡΑΜΑΝΔΑΝΗ "Χάθηκε η συγνώμη"

Βουητά μελισσοφωλιάς.
Οχλαγωγία μιας γενιάς.
Μου ’δωσαν νερό σε κούπα άσπρη
μέσα σε πήλινο τάσι.
Μου ’δωσαν λίγη τροφή
σε φιλόξενη δομή.
Κι όμως εμένα
δεν μ’ ένοιαζαν τόσο
η τροφή και η δίψα
όσο το παραθύρι της ελπίδας
και μια εγκάρδια συγνώμη.
Πώς να θεραπεύσω την μνήμη;
Πώς να ιάσω τον καημό;
Πώς να γιατρέψω την ψυχή;
Μήπως δεν μου άξιζε;
Μήπως δεν ήμουν τυχερή;
Μήπως δεν υπάρχω;
Τα ευκόλως εννοούμενα λες
κι εύκολα κλαις.
Χάθηκε η συγνώμη.
Την κατάπιε η απληστία.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΡΑΜΑΝΔΑΝΗ