ΜΑΡΙΑ ΜΠΟΥΧΛΗ "ΑΤΙΤΛΟ"

Αλλού,
εκεί που οι πελαργοί ξεχειμωνιάζουν σε τόπους Νότιους
και οι αγριόχηνες αλλάζουνε φτερά με νοσταλγία,
εκεί που μαζεύονται τα άχρηστα κομμάτια των παιχνιδιών
και οι υποσχέσεις στοιβάζονται στα αζήτητα χωρίς τύψεις,
στην μη τομή των παραλλήλων και των μεσημβρινών,
εκεί που μπλέκεται το αέρινο όνειρο με τη στιβαρή πραγματικότητα,
με τόλμη και απελπισία στον ‘’ου τόπο’’!

Αλλιώτικα,
σαν τα νεαρά άλογα στον πρώτο καλπασμό τους,
με την ορμή των μουσώνων και τον στροβιλισμό της αμμοθύελλας,
σαν την κραυγή του λύκου που σκίζει το μανδύα του δάσους
και σαν τον έρωτα που ζούνε τα δελφίνια και οι Όρκες ,
άφυλοι ίσως, χωρίς φυλή μήτε και φύλο,
κάτι ανάμεσα σε πονηρό άγγελο και αγαθό δαίμονα!

Άλλοτε,
τότε που είχαν νόημα και μουσικότητα οι λέξεις των ανθρώπων,
τότε που το κάθε σπίτι είχε παππούδες που λέγαν παραμύθια
και ο χρόνος μετριόταν με τη σκιά του σκοτεινού κυπαρισσιού,
που έλεγες ‘’σε θέλω’’ κι ήταν τόσο απλό σε νόημα
σαν να ‘λεγες πεινώ ή διψώ ή κρυώνω
κι έγραφαν οι άνθρωποι γράμματα και τα ταχυδρομούσανε
κι ύστερα περιμέναν την απάντηση, άσχετο αν δεν υπήρχε...

Μη με ρωτάς λοιπόν το Πού, το Πότε και το Πώς!

(Μαρια Μ.)

Η φωτογραφία είναι από το pinterest