το μένος των ανθρώπων,
έγραψες πως οι ποιητές
δεν πρέπει να σωπαίνουν.
Σώπασες κι εσύ που έταξες στη ζωή σου
να μιλάς για το άδικο,
για τον πόνο που φέρνει ο παραλογισμός,
καθώς τοξεύει ψυχές αθώων.
Σώπασες, γιατί περίσσεψε η αλαζονεία
και έλειψε η ακοή μας.
Έτσι αδιάφοροι που καταντήσαμε
τι άλλο πια να έλεγες
Μανόλη Αναγνωστάκη;
Τώρα καθόμαστε και γράφουμε αράδες,
αράδες πολλές
για την πολύχρονη εμμονή σου
να μοιάσουμε Εκείνου,
που κατ’ εικόνα και ομοίωση
μάς έστειλε να διαφεντέψουμε
σε τούτον τον πλανήτη.
Πάλεψες με τον άνθρωπο,
που έμαθες να σώζεις
σαν σε καλούσε στο κρεβάτι του πόνου.
Κι όταν στεκόταν στα πόδια του,
λες και δεν ήταν ο ίδιος,
σε μάζευε στη φυλακή για να γράφεις:
Μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά;
Μανόλη Αναγνωστάκη,
έκανες το καθήκον σου.
Κι αν δεν τιθάσευσες τον παραλογισμό,
ακόνισες τη μνήμη μας,
να σε κρατάει κοντά της.
Κοιμήσου εν ειρήνη.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου