Διαρρήκτης της νύχτας
Η εικόνα σου στο σεντούκι της μνήμης
παλιώνει μαζί με τις επιθυμίες μου
που ξεχάστηκαν εκεί με τα υπόλοιπα
τιμαλφή μου
Κιτρίνισαν, οξειδώθηκαν
παρέα με τα παλιά μου γράμματα
Με τον καιρό χάθηκε και το κλειδί
Μερικά βράδια της αγρύπνιας
ακούω τριξίματα και μακρινές φωνές
Κι ένα αεράκι νοιώθω να ‘ρχεται
απ’ τη μεριά αυτή της κάμαρας
Φαίνεται πως έφτασε ο καιρός να ελέγξω
μήπως και κάποιο τρωκτικό μπήκε
στο συρτάρι μου
Αλλά φοβάμαι να το διαρρήξω
Ξέχασα τι φυλάω εκεί μέσα
μαζί με την εικόνα σου
Ίσως παλιές ελπίδες που διαψεύστηκαν
Ίσως προδομένες ιδέες που μας έταξαν
κόσμους ιδανικούς και δίκαιους
Μα πιο πολύ φοβάμαι ν’ αντικρίσω
στην παλιά φωτογραφία
τον ονειροπόλο νέο που σου κρατάει
το χέρι κι ονειρεύεστε
Τι ν’ απαντήσω σ’ εκείνη
την λάμψη των ματιών μας
Προκρούστης ανελέητος ο χρόνος,
των ονείρων
φοβάμαι τη διάψευση
αυτών που αγαπήσαμε
Μα κάποιο βράδυ της αγρύπνιας
διαρρήκτης των σκιών
ίσως σπάσω τη σκουριασμένη κλειδαριά
και στην άσβεστη σπίθα που σιγοκαίει
στο στήθος μου
ρίξω ιδέες και όνειρα και την
παλιά φωτογραφία μας
έτσι που να κορώσει ξανά η φλόγα της
να μην πάει η ζωή μας στράφι
Γιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου