ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ " Ολούθε, γιαγιά! "

Βράδυ Δευτέρας, να μου βγαίνει όλη η κούραση από το Δημοτικό μη σου πω και εσύ να με ρωτάς πάλι τι σκέφτομαι.

Να εδώ, σκέφτομαι όσους έχουν ποινικοποιήσει την αξιοπρέπεια, τη σκληρή δουλειά και την ανοιχτή καρδιά. Εκείνους που καθημερινά και συστηματικά αποπατούν με την ψυχή τους. Είναι οι λεγόμενοι @@@ψυχοι. Στο μεταξύ όταν προσπαθούν να μας @@@νε την ψυχολογία έχουν πολλαπλούς οργασμούς ξέρω ‘γω; Με τον καιρό το μόνο που καταφέρνουν είναι από ανύπαρκτοι να γίνονται αόρατοι και στο φινάλε κατακαημένοι. Τζάμπα μάγκες είναι, μωρέ.

Μαγκιά, φίλε, είναι τα δύσκολα: η αξιοπρέπεια, ο σεβασμός, η αλήθεια, τα καθαρά μάτια και χέρια. Μαγκιά είναι να βρεις "τον σωστό" άνθρωπο να αγαπήσεις και να αγαπηθείς πολύ. Και να κάνεις ταξίδια στον καναπέ (είμαστε σταθερά με το κίνημα "Όχι στη δαιμονοποίηση του καναπέ"). Μαγκιά είναι να κρατιέσαι μόνο από τον εαυτό σου και να μη σε κρατάει κανείς από πουθενά και να μένεις μακριά από περίεργα "παρεάκια".

Δύναμη είναι τα σφιχτά δεμένα χέρια και το μαμαδίστικο φαγητό Κυριακή μεσημέρι. Και η ανάσα του παιδιού σου τη νύχτα. Και οι αγκαλιές από αγαπημένους συγγραφείς. Και να φροντίζεις έναν ηλικιωμένο και οι βασιλικοί στα μπαλκόνια και στα λευκά πλακόστρωτα...Μαγκιά είναι να σέβεσαι όποιον συναντάς, γιατί σίγουρα δίνει τη δική του σκληρή μάχη.

Μετά ξυπνάς από το όνειρό σου και βλέπεις ξανά με απορία όσους έχουν κάνει θεό τα λεφτά, τα λεφτουδάκια και ζουν παρέα με τη νεκρωμένη τους ψυχή. Απέχω και ευτυχώ. Ευτυχώς το έμαθα νωρίς το μάθημα. Δεν έχουν καμία αξία ούτε τα λεφτά, ούτε τα αυτοκίνητα, ούτε τα σπίτια και τα ντουβάρια... γενικώς. Υπάρχουν κι αυτοί και ό,τι μπορεί ο καθένας κάνει, όσο αντέχει και όσο το λέει η καρδούλα του. Αυτοί που θυμώνουν γιατί χαλάς την πιάτσα και τη μόστρα τους. Μπορεί και να σου την έχουν στημένη στην επόμενη γωνία, αλλά σίγουρα δε θα τρέξεις να τους αγκαλιάσεις κιόλας, τώρα ξέρεις τι θα κάνεις!

Και μια απάντηση στο πόδι για την καραμέλα "Δε σε κάνουν άνθρωπο τα πτυχία": Σίγουρα και ενίοτε ισχύει, αλλά μην τα κάνουμε όλα σούπα. Κάπου το χάνουμε με το ευθύ και το αντίστροφο. Καλή η... μόρφωση που αποκτήθηκε στο πεζοδρόμιο, καλές οι Σειρήνες και ο κυνισμός, αλλά όλο και κάτι περισσότερο χρησιμεύουν τα έδρανα του Πανεπιστημίου! Υπ'όψιν κυρίου και κυρίας Τάδε Ταδοπούλου: Θα χαρώ να σας δω στις δικαστικές αίθουσες και μετά σε ευάερα και ευήλια κελιά, όπως ακριβώς σας αξίζει...

Και τώρα το κλικ της Δευτέρας: Μια γιαγιά, κλασική γιαγιά, λες και βγήκε από το Αλφαβητάρι με τη Λόλα και τον Μίμη, ήρθε σήμερα το πρωί στο Νοσοκομείο, να τη δει ένας γιατρός ( πού πήγαν άραγε αυτές οι γιαγιάδες; ):

-Πού πονάς, γιαγιά; Τη ρώτησε ο γιατρός

-Εσύ δεν είσαι γιατρός; Εσύ να το βρεις! Του κάνε με ύφος τάχα πειραγμένο.

Με τα πολλά το αποκάλυψε:

-Πονάω ολούθε, γιατρέ'μ, ολούθε! 

Κι εγώ σ' αγαπώ ολούθε, γιαγιά και σε ευχαριστώ...

Ε, κάπου κάπου χάνω την πίστη και λυγίζω!...

Μπορεί να είμαι τρελή, ρομαντική και φευγάτη, αλλά το ζώο που κρύβουμε μέσα μας εγώ θα το ναρκώσω! Είναι κάτι μέρες που εύχεσαι να μην υπήρχαν. Μπάχαλο και χάος και πάλι από την αρχή. Αλλά κι αυτές οι μέρες κάποτε τελειώνουν.

Ολούθε, γιαγιά, ολούθε!