Mου είπες Άννα κάποτε…
πως "μερικές γυναίκες παντρεύονται σπίτια"
γέλασα.. σκάλιζα όμως κάθε γωνιά
το "άλλο είδος δέρματος" ν’ ανακαλύψω
"δέρμα από καρδιά"…έτσι το είπες
και όταν όλα τέλειωσαν
έπρεπε ν' ανιχνεύσω κάθε ρωγμή
να πλύνω τις γωνιές
μη μείνουνε στοιχεία ανυπεράσπιστα
χτύποι καρδιάς λησμονημένοι…
ήσουν μαζί και στο ταξίδι μας
με ‘κείνο το καράβι
μετρώντας σιωπηλά την αγωνία μου
σαν έβλεπα σκιά ασπροντυμένη
να δρασκελίζει το φεγγάρι
και μου ‘πες το ποτάμι τρέχει με ορμή
δεν έχει επιστροφή
με κράτησες όμως σφιχτά
στης μοίρας το φουστάνι...
μα.. τώρα που με πας;
Δες…έγινα πια "η δική μου μάννα"
και όλα είναι σκορπισμένα
ανάσες και χαμόγελα και ούτε ένα χέρι
τη μοναξιά ν’ αγγίξει…
και τ" αντικείμενα θα μπουν σε σάκο λησμονιάς
προσμένοντας τ" απορριμματοφόρο …
τίποτα Άννα δεν απόμεινε …
ούτε και θέλω ν’ απομείνει πια...
ελευθερία θέλω
εκείνην που μου χάραξαν
μ’ ένα χαρταετό να γίνομαι άνεμος
κύμα να γίνομαι και λέξεις…
Άννα μ’ ακούς;
Ελυ. 12/10/18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου