ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ " ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΙ ΑΓΑΠΗΣΑ… "

Ώστε γνώρισες τον άνθρωπο κι αγάπησες τα ζώα;

Ήμαρτον θεέ μου!!! Και πώς σου συνέβη τούτο το κακό; Δεν λέω, βέβαια, με γεια σου και χαρά σου η ζωοφιλία σου , αλλά… τόση απαξία στο Ανθρώπινο γένος, όπου και συ ανήκεις!!!

Κι όλα αυτά, προς τι; Από χαμηλή αυτοεκτίμηση ή γιατί είσαι εγωϊστής;

Θα μου πεις ,τον άνθρωπο πώς να τον παλέψεις, αφού σ΄αυτόν υπάρχει ο λόγος, ο αντίλογος, η σύγκρουση, ο ανταγωνισμός, η προστριβή; 

Ενώ στα ζωντανά, βαράς επάνω τους το δικό σου το βιολί, χωρίς να έχει το δικαίωμα το δόλιο, όχι μόνο να σου αρνηθεί, αλλά να κάτσει παλικαρίσια να σου πει:

Κάτσε ρε φίλε, επειδή εσύ δεν κατάφερες να γίνεις ποτέ στη ζωή σου αφεντικό, πρέπει εγώ ολημερίς να υποκλίνομαι, στο δικό σου κέφι, την δική σου απειλή;

Κι αυτό εσύ το λες αγάπη; Τότε, γιατί το φυλακίζεις;

Τα ζωντανά, μπορεί να στερούνται, νου και λογικής, σαν αντάλλαγμα όμως η φύση τους χάρισε ελευθερία. Κι έρχεσαι τώρα εσύ, έτσι αβασάνιστα να τα κλειδώσεις στις ασφυκτικές διαστάσεις, του ένα επί τρία;

Αγάπη, ναι, που εξυπηρετεί όμως τον απολυταρχικό σου εαυτό, γιατί νοιώθεις την ανάγκη να το παίξεις, εξουσία! 

Και μην πατάς τον καναπέ, και μην λερώνεις το χαλί και έλα εδώ και κάτσε εκεί, να μην ξέρει το άμοιρο πού να κινηθεί. Και πότε φιλάκια και αγάπες και πότε σφαλιάρα σταυρωτή.

Αυτήν την σφαλιάρα που τρως εσύ απ΄την ζωή, πρέπει επάνω του να την ξεσπάσεις;

Άστο βρε άπονε ελεύθερο, να βρει τη φύση του, να τρέξει, να γεννήσει, να ξύσει τα νύχια του, να ερωτοτροπήσει! Εδώ οι άνθρωποι χύνουνε το αίμα τους γι΄αυτήν τη ριμάδα την Ελευθερία, κι αυτά που είναι απ΄την φύση τους ελεύθερα, να φυλακίζονται, εξ΄αιτίας της δικής σου αλαζονείας;

Ώστε γνώρισες τον Άνθρωπο κι αγάπησες τα ζώα!

Χμ! Μήτε τον άνθρωπο αγάπησες, μήτε και τα ζώα. Στον εαυτό σου μόνο υποκλίθηκες, γιατί δεν είσαι έτοιμος, ούτε συ για Ελευθερία!

Αμάν, αμάν, τι βλέπω! Ωχ, η καλλονή μου σιαμαία, οι δυο μου χελωνίτσες και το κουκλάκι το κανίς, έχουν στηθεί απέναντί μου και με ‘’πυροβολούν’’ με πίκρα ειρωνική:

-Nα τα γράφεις, ξέρεις…

Να μας φυλακίζεις στης παρά φύσης το κλουβί κι αυτό το ξέρεις…

Να μας χαρίσεις την ελευθερία μας, αυτό, δεν σου το΄μαθε κανείς;

-Αχ μωρέ ψυχούλες μου, κι αυτό το ξέρω και ντρέπομαι πολύ!

Όμως??? Τι θα γίνει ύστερα???

Ποιος θα μου χαρίζει εμένα, την Άδολη αγάπη σας, 

την Πίστη, σαν Αντίδωρο στην Απιστία της ζωής,

την λυτρωτική σας Αφοσίωση

και τη Συντροφικότητα τη μαγική!!! 

Γνώρισα τα ζώα και συμπόνεσα τον άνθρωπο, όταν στερείται αυτής της θαλπωρής!

Τι κρίμα όμως, ε; Όλοι σ΄αυτήν τη γη να γεννιόμαστε ελεύθεροι κι εμείς, να πεθαίνουμε αλυσοδεμένοι…

Ίσως γιατί κανένας δεν μας δίδαξε ότι, 

η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ κι η ΑΓΑΠΗ, ζυμώθηκαν αντάμα!!!

ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ