Θα πλέξω τα μαλλιά σου κασκόλ να το τυλίξω στη ξαναμμένη γέφυρα της αναπνοής σου. Η ανάσα ρέει σαν γλυκόπικρο κρασί κι εγώ ανειδίκευτος μεθυσμένος διαγράφω πορείες γύρω από το κορμί σου. Μόλις αισθανθώ το ρίγος στο σώμα μου θα σταματήσω μπροστά σου. Θα σε κοιτάξω με δυσπιστία και στη συνέχεια θα βουρκώσω. Πλέον πέφτω στα γόνατά σου για να διπλώσω δύο γουλιές που κυλούν αργά απ’ το στόμα σου. Την πρώτη, άπληστος καθώς είμαι, την καταπίνω λαίμαργα. Ήρθε η ώρα ν’ ανταμώσω με τη ζωή που εξελίσσεται μέσα σου. Κάτω απ’ τον ίσκιο σου θα ξαπλώσω θριαμβευτικά σβήνοντας τη δεύτερη κηλίδα στην ελεύθερη της πτώση. Και τότε μπαίνοντας στον ναό που καθρεφτίζει η μορφή σου, για πρώτη φορά θα πιστέψω σε Θεό. Θα μεταλάβω απ’ το Άγιο σου δισκοπότηρο την ελπίδα και θ’ αρχίσω να ξεδιπλώνω περίτεχνα τους κόμπους απ’ το κασκόλ. Θα σφραγίσω τις υγρές σου ανάσες στον βυθό του γυάλινου μπουκαλιού μου και θα σε φυλακίσω εκεί για πάντα. Το μόνο που θ’ αποθηκεύσω σ’ αυτό είναι ένα ρολόι για να μετρά σε στιγμές την ακτίνα των ματιών σου και μια εικόνα Άγιου για να μαρτυρήσει μπροστά στην όψη της αληθινής πίστης. Δεν χρειάζεται να μιλήσεις. Το ρολόι ήδη έχει ολοκληρώσει ένα μισοφέγγαρο πορεία με τους δείκτες του να απειλούνται με έκλειψη. Μη δακρύζεις. Πνίγομαι ήδη. Στη δίνη της μεταξένιας σου θάλασσας. Για δες πώς χωρά μια ολόκληρη τρικυμία στην ψυχή ενός γυάλινου μπουκαλιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου