Λαμπαδηδρόμος η φύση,
στου ήλιου το ανάστημα
πορφυρομένη ανάμνηση
συντοπίτισσα του χτες, βαφτίζεται.
Φευγαλέες ανάσες σταθμεύουν
στα σύνορα.
Σ’ αφωνία οι δρόμοι.
Τα σοκάκια, αγκαλιές ξεχασμένες
θωπεύουν το νου.
Βαθειά η ρυτίδα, στα χείλη
κρατεί την ανάμνηση.
Άπιαστος χρόνος η φυγή του ανεκτίμητου.
Πολύκορφη, ανέτειλε η σκέψη.
Λεύτερη, δέχτηκε του φωτός το κάλεσμα.
Από τότε,
μαζί ξεδιπλώνουν τους στίχους.
9/6/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου