που το ξέρω πως πια δεν μπορούν
να μ΄ακούσουν, μόνο εσύ μου μένεις
παρηγοριά, εσύ να μ΄ακούσεις
μπορείς.
Είσαι ο λύχνος που τρώει το σκοτάδι,
πόσο άδειο είναι το σπίτι, θεέ μου
και μόνο εσύ, μ΄ακούς;
ξέρεις τι σημαίνει να εγκαταλείπουμε
τον αγώνα, στο πέλαγος ν΄ανεμίζει
παντέρημη μόνη έχοντας πυξίδα τη σιγή;
Ακούω στην άπνοια τη σιγή της
που στέκει, άγρυπνη κι ολόρθη
και τα μάτια της εκστατικά
να κοιτάζουν το φέγγος, του ήλιου
το ανάστημα...
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου