η βροχή με λυπήθηκε και νότισε ο ορίζοντας...
Δεν ήταν τόσο για την απόσταση,
ούτε για τα πληγιασμένα δάκτυλά της,
ήταν απλά για την εμπειρία,
να χαϊδεύεις το στέρνο του σύμπαντος
με την αθωότητα του παιδιού
οπού θάνατο δεν γνωρίζει...
Είναι η γης τόσο απελπιστικά μεγάλη,
μα, κάθε που βραδιάζει όλα μικραίνουν...
Κι οι άνθρωποι και τα τοπία
και τ´ αποφόρια π´ άφησες
τρυπώντας τον καιρό...
Μια μαγεμένη διαφορά μοναχική διόπτρα
σ´ ένα πέλαγος γιομάτο ναυάγια...
Μαρίνα Σολδάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου