Μίμης Φωτόπουλος (20 Απριλίου 1913 - 29 Οκτωβρίου 1986)

Ο Μίμης (Δημήτρης) Φωτόπουλος του Νικολάου (20 Απριλίου 1913 - 29 Οκτωβρίου 1986) υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου.

Γεννήθηκε στη Ζάτουνα Γορτυνίας και ήταν γιος του Νικολάου Φωτόπουλου και της Άννας Παπαδοπούλου από το Αίγιο. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και παρακολούθησε μαθήματα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (μέχρι το β΄ έτος, 1933). Συμμετείχε στο ΕΑΜ, και για τη δράση του εξορίστηκε στην Ελ Ντάμπα στα Δεκεμβριανά.

Εργάσθηκε ως ηθοποιός - θιασάρχης από το 1952 και σκηνοθέτης από το 1960. Έγραψε 7 βιβλία (4 ποιητικές συλλογές: «Μπουλούκια» 1940, «Ημιτόνια» 1960, «Σκληρά τριολέτα» 1961 και ο «θάνατος των ημερών» 1976) και 3 αυτοβιογραφικά («25 χρόνια θέατρο» 1958, «Το ποτάμι της ζωής μου» και «Ελ Ντάμπα - Όμηρος των Εγγλέζων» 1965) και 2 θεατρικά έργα («Ένα κορίτσι στο παράθυρο» 1966 και «Πελοπίδας ο καλός πολίτης» 1976) που έχουν παιχτεί. Οργάνωσε 5 εκθέσεις ζωγραφικής (ιδιότυπης τεχνικής κολάζ γραμματοσήμων).

Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελευθέρου Θεάτρου και Πρόεδρος του Δ. Σ. Άρματος Θέσπιδος. Έκανε θεατρικές περιοδείες στην Αμερική, Γερμανία, Αίγυπτο, Τουρκία και Κύπρο. Τιμήθηκε με τα παράσημα Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α΄ και Σταυρό του Αποστόλου Μάρκου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.

Ο Μίμης Φωτόπουλος ασχολήθηκε για πολλά χρόνια και με αξιοσημείωτη επιτυχία με την τεχνική του κολάζ και μάλιστα με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, τη χρήση «ψηφίδων» από γραμματόσημα με τις οποίες έφτιαξε μεγάλο αριθμό ζωγραφικών πινάκων.

Σημαντικότερες συμμετοχές του ήταν στο «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ, στις «Αγριόπαπιες» του Ίψεν στο θέατρο Τέχνης, στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας» του Σαίξπηρ στο θέατρο του Βασιλικού Κήπου (1956) και για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Εμφανίστηκε σε δεκάδες κωμωδίες φάρσες αλλά και δραματικούς ρόλους. Χαρακτηριστικές ερμηνείες στο «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» και «Δον Καμίλλο». Επίσης σε περισσότερες από 100 ταινίες με κωμικούς ρόλους όπως «Η Κάλπικη λίρα», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Τα κίτρινα γάντια», «Το σωφεράκι», «Ο Εμίρης και ο Κακομοίρης» (στην ταινία αυτή η Ελένη Προκοπίου αποτέλεσε την κινηματογραφική του κόρη), «Ο γρουσούζης» κ.ά.

Χαρακτηριστική του κινηματογραφική ατάκα που βρίσκουμε στην ταινία «Ο ουρανοκατέβατος»: «Και μετά θα κάααθεσαι!»

Πέθανε στην Αθήνα στις 29 Οκτωβρίου 1986.

Συγγραφικό έργο

«Το ποτάμι της ζωής μου» εκδ. Καστανιώτη : Αυτοβιογραφία όπου ο Μ. Φωτόπουλος μιλάει για το ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο της εποχής του, καθώς και για άλλες του επιδόσεις στις τέχνες, παράλληλα με τις διάφορες σχέσεις του με τους ανθρώπους. «Γεννήθηκα», γράφει, «ανήμερα Κυριακής των Βαΐων, σημαδιακή μέρα στη Ζάτουνα, χωριό που έγινε γνωστό όχι από μένα φυσικά, αλλά από τον Μίκη Θεοδωράκη που τον εξόρισε εκεί η εφταετία». Στο ποτάμι της ζωής του γράφουν επίσης οι Λάκης Λαζόπουλος, Γιάννης Σιδέρης, Κ. Γεωργουσόπουλος, Έλενα Ακρίτα, Μαρία Ρεζάν, Χρ. Βαλαβανίδης και Γιάννης Ξανθούλης. Το έργο συμπληρώνεται με πλούσια εικονογράφηση με έλλειψη όμως χρονολογίου στοιχείων φιλμογραφίας και θεατρικών παραστάσεων.

Πολιτική δράση και εξορία

Στη διάρκεια της κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση στις τάξεις του ΕΑΜ, θα συμμετάσχει στα Δεκεμβριανά όπου θα συλληφθεί από τις Βρετανικές μονάδες και θα εκτοπιστεί στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα, από όπου θα επιστρέψει τον Μάρτη του 1945.

https://el.wikipedia.org/

Ο Μίμης Φωτόπουλος και ο Βασίλης Αυλωνίτης στην ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο»

ΒΙΒΛΙΑ

i. ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Η αυτοβιογραφία του σπουδαίου ηθοποιού Μίμη Φωτόπουλου με τίτλο «Το ποτάμι της ζωής μου». 

Το βιβλίο περιλαμβάνει πλούσιο φωτογραφικό υλικό, σπαρταριστές ιστορίες και σχόλια από τον μεγάλο καλλιτέχνη, που λάτρεψαν και λατρεύουν γενιές Ελλήνων.Είχε πρωτοεκδοθεί το 1984 από τις εκδόσεις Gutenberg και στη συνέχεια από τις εκδόσεις Καστανιώτη. 

Πρόκειται για ένα γλαφυρό αφήγημα για τη ζωή του στο θέατρο, τον κινηματογράφο, την Κατοχή και την Αντίσταση στο οποίο αυτοβιογραφείται ο «μάγκας» του πολιτισμού, ο διανοούμενος ηθοποιός και ταλαντούχος καλλιτέχνης. 

https://kiosk.efsyn.gr

Αποσπάσματα 

Και φτάνει η Κατοχή:

Το καλοκαίρι του ’41 μαζευόμαστε ο Λεμός, η Γιατρά, η Γαρμπή, ο Χαραλαμπίδης, η Μεταξά, ο Καλλίδης, η Φανή Νικολαϊδου, ο Φύριος, ο Πούντας, εγώ και μερικοί άλλοι και στήνουμε τη σημαία μας στη “Νανά”, έναν κινηματογράφο της οδού Βουλιαγμένης. Παίζουμε οι αθεόφοβοι, όλο το καλοκαίρι μέσα στα πρώτα …σκιρτήματα της πείνας, 52 έργα όλων των ειδών και ποιοτήτων. Κατά μέσο όρο τέσσερα έργα τη βδομάδα -από “Δύο ορφανές” μέχρι “Οθέλο”. Και τα βράδια, μετά την παράσταση, φεύγαμε μισοβαμμένοι και τρέχοντας πριν σταματήσει η κυκλοφορία. Έκανα τη διαδρομή από οδό Βουλιαγμένης – Πευκάκια σε είκοσι λεπτά. Φυσικά με τα πόδια. Γι’ αυτό λέω ότι το “τζόκινγκ” είναι κατοχική εφεύρεση.

Κι έρχεται ο χειμώνας του ’41. Εγώ πια αισθάνομαι ανάλαφρος και αεράτος σαν πούπουλο. Είναι από την πείνα. Κοντεύω να γίνω οδοντογλυφίδα. Μια μέρα τα μαζεύω και πάω στο Κιάτο απ’ όπου φέρνω δυο τσουβάλια σταφίδα για τους δικούς μου. Με τη σταφίδα καλμάρω λιγάκι, σκέφτομαι ψύχραιμα και φεύγω –Φλεβάρης του ’42- μ’ ένα μπουλούκι για το Ναύπλιο. Και ως συνήθως τα βρίσκουμε άλλη μια φορά σκούρα. Μας σώζουν τρεις παραστάσεις που δώσαμε για τους Ιταλούς στρατιώτες. Εμείς παίζαμε κάτι παμπάλαια νούμερα κι αυτοί δεν καταλαβαίνανε τίποτα. Είχαμε όμως και μια ντιζέζ, τη Ρενή Χανούμ, που τραγούδαγε ιταλικά τραγούδια με συνοδεία ορχήστρας αποτελουμένης από ένα ακορντεόν!

Μα πληρώνανε σε είδος. Φασόλια, ρύζι, μακαρόνια, τυρί και πανιότες. Πανδαισία.

✦✦✦✦

Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1945 ο Φωτόπουλος συνελήφθη από την αστυνομία, ως αριστερός, με μοναδικό επιβαρυντικό στοιχείο την κατάθεση ενός ταξιθέτη κάποιου θεάτρου στο οποίο είχε δουλέψει στο παρελθόν. Παραδόθηκε στους Άγγλους οι οποίοι τον μετέφεραν, με αρκετούς ακόμα αριστερούς, στην Ελ Ντάμπα της Αιγύπτου, όπου παρέμεινε φυλακισμένος για τρεις μήνες.

Εκατόν πενήντα χιλιόμετρα μακριά από την Αλεξάνδρεια ανοίξανε -έτσι σαν στόμα του Άδη- οι αγκαθωτές πόρτες του στρατοπέδου. Είχαμε φτάσει στην Ελ Ντάμπα. Τέλος του ταξιδιού μας, συνέχεια του μαρτυρίου μας.

Μπήκαμε στη σειρά δυο χιλιάδες φοβερά ταλαιπωρημένοι άνθρωποι. Έξι χιλιάδες όμηροι που βρισκόντουσαν στα κλουβιά, κατά μήκος ενός μεγάλου δρόμου, πλησιάσανε όλοι στα σύρματα, γαντζωθήκανε ο ένας πάνω στον άλλο -πουλιά φυλακισμένα- κι άρχισαν να φωνάζουν, να ρωτάνε απεγνωσμένα:

-Κώστα, Κώστα, μήπως είδες τη γυναίκα μου; ο ένας.

-Είναι κανείς σας από το Παγκράτι; ο άλλος.

-Ρε Γιώργη, τα παιδιά μου τι κάνουνε; ο τρίτος.

-Απ’ το Κατσιπόδι ποιος είναι; ο τέταρτος.

-Πατέρα, πατέρα… εδώ είμαι…, ο πέμπτος.

-Η μάνα μου ζει, Πέτρο;

Ο έκτος…ο έβδομος… ο όγδοος… Έξι χιλιάδες στόματα μόνο ρωτούσανε για μάνες, για παιδιά, για αδέλφια – σπίτια διαλυμένα.

✦✦✦✦

Ήταν ένας πολύ ωραίος δάσκαλος στη δραματική σχολή, ο πατέρας της Αλκαίου, ο Παπαγεωργίου. Και όταν με απέρριψαν στην πρώτη τάξη, του λέω: «Να ξανάρθω;» «Να ξανάρθεις», μου λέει, «θα γίνεις κωμικός. Η μούρη σου είναι σαν… τρίφτης».

Στην Κύπρο, όταν έπαιζα στη Λάρνακα, με πλησίασε ένας παππούς με το εγγονάκι του.

-Ήθελε να σας γνωρίσει από κοντά, μου λέει. Δε θα το πιστέψετε, αλλά κάθε που κάνει την προσευχή του, λέει: «Θεέ μου, φύλαξε τον πατέρα μου, τη μητέρα μου και τον κύριο Φωτόπουλο…

ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ «ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ»

Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

https://logomnimon.wordpress.com/

ii. ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Ελ Ντάμπα

"Ο αγαπημένος μας ηθοποιός Μίμης Φωτόπουλος ήταν και Λογοτέχνης; Που είναι η Ελ Ντάμπα; Τί έγινε εκεί; Υπήρχε Κουντάναμο και στον Εμφύλιο; Ποιους εξυπηρετούν κάθε φορά οι σύμμαχοι; Με ποιους συνεργάζονται; Ποιοι ήταν και είναι οι "πρόθυμοι"; Το "Ελ Ντάμπα" του Μίμη Φωτόπουλου είναι η πιο ευχάριστη μύηση στη Λογοτεχνία και την Ιστορία."

Η Ελ Ντάμπα, "το Κουαντάναμο" του εμφυλίου 180 χιλιόμετρα Δυτικά της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου βρισκόταν το RAF El Daba, στρατιωτικό αεροδρόμιο / στρατόπεδο της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας της Βρετανίας. Μοίρα κακή το έφερε σε τούτο το στρατόπεδο να φυλακιστούν 8.000 - 10.000 Έλληνες πατριώτες, φίλοι ή μέλη του ΕΑΜ. Το Δεκέμβρη του 1944 Αγγλικός Στρατός που βρισκόταν στην Ελλάδα, βοηθώντας την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, αποφάσισε να "καθαρίσει" την περιοχή από τους "ενοχλητικούς" εαμίτες και να αποδυναμώσει σημαντικά την αντίσταση στην Αθήνα. Γι αυτό απήγαγε και μετέφερε στα κρυφά εκτός Ελλάδας τους δημεγέρτες του αντιστασιακού αγώνα. Οι κρατούμενοι δεν ενημέρωσαν κανένα από τους οικείους τους, μεταφέρθηκαν και κρατήθηκαν με απάνθρωπες συνθήκες στην Ελ Ντάμπα της Αιγύπτου. Αυτή την προσωπική περιπέτεια καταγράφει ο Μίμης Φωτόπουλος σε τούτο το εκπληκτικό έργο.Γιώργος Δαμιανός

http://www.24grammata.com/

Το Θέατρο της Δευτέρας "ΔΟΝ ΚΑΜΙΛΟ"

Μίμης Φωτόπουλος – Θα πούνε για τους στίχους μου (*)

γράφει ο ποιητής Γιώργος Πρίμπας

O Μίμης Φωτόπουλος δεν χρειάζεται καθόλου συστάσεις. Ο πιο αυθεντικός ίσως μάγκας του ελληνικού κινηματογράφου είναι ένα σημαντικό κομμάτι του σύγχρονου πολιτισμού και το παρόν αφιέρωμα έρχεται να αναδείξει μία όχι ευρέως γνωστή πλευρά του. Αυτή του ποιητή. Ο Μίμης Φωτόπουλος εξέδωσε πέντε ποιητικές συλλογές: «Μπουλούκια» 1940, «Ημιτόνια» 1960 (στην οποία περιλαμβανόταν και μία ανατύπωση της συλλογής «Μπουλούκια» ), «Σκληρά τριολέτα» 1961, «O θάνατος των ημερών» 1976 και «Μπαλάντες του έρωτα και του θανάτου» 1984, οι οποίες σήμερα είναι εξαιρετικά δυσεύρετες. Χαρακτηριστικό των ποιητικών αυτών συλλογών είναι ότι εκδόθηκαν από τον ίδιο τον ποιητή (με μικρή επιφύλαξη για την τελευταία) και όχι μέσω κάποιου εκδοτικού οίκου.

Στο παρόν κείμενο δε θα επιχειρήσουμε μία δημοσιογραφικού τύπου ανάλυση ή έρευνα του γιατί. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η ποίηση και η ποίηση είναι η αλήθεια που γράφεται στα μάτια του αναγνώστη όταν το ποίημα επικαιροποιείται στις εμπειρίες και τους πόθους του. Όταν νοιώθει πως αυτό που διαβάζει δεν είναι μία ιστορία προς εγκυκλοπαιδική του μόρφωση, αλλά κάτι που συνάδει με τον κόσμο του. Η ποίηση δεν αποσκοπεί σε απαντήσεις αλλά επισημαίνει και από τη διαχρονικότητά της έγκειται η αξία της. Δε μπορούμε λοιπόν παρά μπρος στο:

[…]

Οι «μαιτρ» των στίχων

αν καταδεχτούνε

και τα δούνε

θα φρίξουνε

και στο καλάθι των αχρήστων

θα τα ρίξουνε.

[…]

να αναγνωρίσουμε, μέσα από το υποθετικό αν, τον πόνο του ποιητή το 1940, το 1960, το 2012, πάντα τελικά, μπρος στην κριτική η οποία ελάχιστα δυστυχώς αρκείται στο ρόλο της, δηλαδή στη λογοτεχνική αποτίμηση του έργου και μάλιστα πολύ αργότερα της δημιουργίας, και κοινοποίησης του έργου, ώστε να μπορούν να αξιολογηθούν και οι τυχόν επιδράσεις και οι νέοι δρόμοι που άνοιξε αλλά, τότε, τώρα και πάντα, φροντίζοντας μάλιστα – αναπόφευκτα ίσως – να διαπλέκεται με την εκδοτική επιχειρηματικότητα, στην πλειοψηφία της λειτουργεί παρασιτικά επιθυμώντας να εξουσιάσει και εν τέλει σε λογική Προκρούστη να κατευθύνει. Αν θαυμάζουμε τον ηθοποιό Μίμη Φωτόπουλο για το έργο του, θα πρέπει το ίδιο να τον θαυμάζουμε και ως ποιητή. Έναν τίτλο που τον τίμησε ως δημιουργός ακολουθώντας πάνω από όλα το μοναχικό ανένταχτο δρόμο του ΠΟΙΗΤΗ. Ένα δρόμο πολύτιμη κληρονομιά στις επόμενες γενιές.

(*)

Θα πούνε για τους στίχους μου.

Θα πούνε οι «μπουλουξήδες» (**)

για τους στίχους μου

πως έχουνε στο βάθος λίγη αλήθεια.

Μα οι «μεγάλοι υποκριτές»

Θα βρούνε παραμύθια,

Τα ποιήματά μου, άτεχνα.

Και κάτι δεσποινάρια

«Δραματικών σχολών»,

Που δεν επήγανε ποτέ

τουρνέ στην επαρχία,

με ειρωνεία

για μένα θα μιλήσουνε.

Οι «μαιτρ» των στίχων

αν καταδεχτούνε

και τα δούνε

θα φρίξουνε

και στο καλάθι των αχρήστων

θα τα ρίξουνε.

Η αγαπημένη μου θα ενθουσιαστεί

γιατί αγαπάει έναν ποιητή,

μα ίσως και να ‘ναι κατά βάθος λυπημένη

γιατί σ’ εκείνη αφιερωμένοι

δεν είν’ οι στίχοι μου.

Κι η μάνα μου,

αν κάποτε το μάθει

θα κουνήσει το κεφάλι

με συμπόνια,

γιατί αφήνω έτσι τα χρόνια

να μου φεύγουν κυνηγώντας χίμαιρες.

(**) Μπουλουξής = μεταφορικά: ηθοποιός που συμμετέχει (ή διευθύνει) περιοδεύοντα θεατρικό θίασο (τα μπουλούκια). Κυριολεκτικά: διοικητής ομάδας ατάκτων στρατιωτών.

http://www.24grammata.com/

Οι ποιητικές συλλογές του Μ. Φωτόπουλου (Ημιτόνια, 1960 – Μπουλούκια, 1940) εδώ

ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΕΡΓΟ 

Μίμης Φωτόπουλος

πηγή 

Τον Μίμη Φωτόπουλο τον γνωρίζουμε ως ένα εξαιρετικό καλλιτέχνη ηθοποιό. Δεν είναι, όμως, ιδιαίτερα γνωστή η άλλη του πλευρά ως εικαστικού καλλιτέχνη.

Βέ­βαια, οι ει­κα­στι­κές τέ­χνες έχουν πολ­λές τε­χνι­κές. Μία από αυτές είναι το «κολάζ με γραμ­μα­τό­ση­μα». Είναι μία πολύ πρω­τό­τυ­πη τε­χνι­κή, την οποία μά­λι­στα ξε­κί­νη­σε ο Μίμης Φω­τό­που­λος, την δε­κα­ε­τία του 1960. Έχει τόσο ζω­ντα­νές ανα­πα­ρα­στά­σεις, που αν κά­ποιος/-α δεν ξέρει, θα νο­μί­σει ότι είναι πί­να­κες ζω­γρα­φι­κής σε καμβά με χρώ­μα­τα. Η δια­φο­ρά είναι ότι το χρώμα στην τε­χνι­κή του κολάζ γί­νε­ται με την χρήση γραμ­μα­το­σή­μων, ενώ στη ζω­γρα­φι­κή γί­νε­ται με τη χρήση συ­γκε­κρι­μέ­νου χρώ­μα­τος.

Η δυ­σκο­λία με το κολάζ έγκει­ται αφε­νός ότι χρειά­ζε­ται με­γά­λη συ­γκέ­ντρω­ση γραμ­μα­το­σή­μων, αφε­τέ­ρου ότι απαι­τεί­ται πολύς χρό­νος για τον τε­μα­χι­σμό, τη σύν­θε­ση και την το­πο­θέ­τη­ση των γραμ­μα­το­σή­μων στον καμβά. Βέ­βαια, το απο­τέ­λε­σμα είναι εντυ­πω­σια­κό ακρι­βώς λόγω της λε­πτο­δου­λειάς, της μι­κρο­λε­πτο­μέ­ρειας και της υπο­μο­νής που χρειά­ζε­ται, εξαι­τί­ας της τε­χνι­κής δυ­σκο­λί­ας που έχει, προ­κει­μέ­νου να πα­ρα­χθεί ένα έργο από εκα­το­ντά­δες μι­κρο­σκο­πι­κά κομ­μά­τια γραμ­μα­το­σή­μων. Τε­λι­κά, ο συν­δυα­σμός των χρω­μά­των των γραμ­μα­το­σή­μων για την από­δο­ση ενός έργου είναι εξαι­ρε­τι­κός.

Μίμης Φωτόπουλος
πηγή 

Για πρώτη φορά μετά το θά­να­το, του Μίμη Φω­τό­που­λου, εκτέ­θη­καν 44 πί­να­κες–κολάζ με γραμ­μα­τό­ση­μα, στη γκα­λε­ρί «24γράμ­μα­τα», στο Χα­λάν­δρι (από τις 13/5 έως 20/5/2018). Συ­νο­λι­κά, τα έργα που δη­μιούρ­γη­σε ήταν περί τα 150 μέσα σε εί­κο­σι χρό­νια.

Ο Μίμης Φω­τό­που­λος, γνω­ρί­ζο­ντας από ζω­γρα­φι­κή, ενώ ταυ­τό­χρο­να ήταν και συλ­λέ­κτης γραμ­μα­τό­ση­μων, απο­φά­σι­σε να συν­δυά­σει τα δύο αυτά χόμπι και να πα­ρά­ξει μια νέα τε­χνι­κή, δη­μιουρ­γώ­ντας μο­να­δι­κά έργα. Τα πε­ρισ­σό­τε­ρα από αυτά δη­μιουρ­γή­θη­καν από το 1967 κι έπει­τα, όταν η δι­κτα­το­ρία των συ­νταγ­μα­ταρ­χών τον είχε σε κατ’ οίκον πε­ριο­ρι­σμό, λόγω των αρι­στε­ρών πο­λι­τι­κών του φρο­νη­μά­των. Η θε­μα­το­γρα­φία των έργων πε­ρι­λαμ­βά­νει πρό­σω­πα, τοπία, πα­λιές κα­τοι­κί­ες, ιστο­ρι­κά γε­γο­νό­τα κλπ. Ξε­χω­ρί­ζω μια προ­σω­πο­γρα­φία του Μάο Τσε­τούνγκ, άλλη μία η οποία ανα­πα­ρι­στά την εξέ­γερ­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου το 1973 και ένα πί­να­κα, ο οποί­ος είναι η Ελ Ντά­μπα.

Να θυ­μί­σου­με ότι κατά τη διάρ­κεια της να­ζι­στι­κής Κα­το­χής, ο Μ. Φω­τό­που­λος είχε πάρει μέρος στην ΕΑ­Μι­κή Αντί­στα­ση. Στα Δε­κεμ­βρια­νά, του 1944, συλ­λαμ­βά­νε­ται και εξο­ρί­ζε­ται στο στρα­τό­πε­δο της Ελ Ντά­μπα στην Αφρι­κή. Επι­στρέ­φει από εκεί στα τέλη Μαρ­τί­ου 1945. Μά­λι­στα έχει γρά­ψει, με­τα­ξύ άλλων βι­βλί­ων, και ένα για την εμπει­ρία του ως κρα­τού­με­νου εκεί, με τίτλο: «Ελ Ντά­μπα – Όμη­ρος των Εγ­γλέ­ζων». https://rproject.gr/

Στην σειρά «ΠΡΟΣΩΠΑ ΘΕΑΤΡΟΥ» παρουσιάζεται και αυτοβιογραφείται ο ηθοποιός ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ. Ο ίδιος παραθέτει βιογραφικά στοιχεία και επικεντρώνεται στη θεατρική και κινηματογραφική του πορεία. Μετά από τις αναφορές στις ρίζες του, την οικογένειά του, τα παιδικά του χρόνια και τις σπουδές του, μιλά για τα πρώτα του βήματα στο χώρο του θεάματος. Αναφέρει θιάσους, θέατρα αλλά και ηθοποιούς με τους οποίους έχει συνεργαστεί, καθώς και τις μεταξύ τους σχέσεις. Μιλάει, επίσης, για τη σχέση θεατή και ηθοποιού αναφέροντας ταινίες και τηλεοπτικούς ρόλους που έχει ενσαρκώσει. Κάνει λόγο για το συγγραφικό του έργο και την ενασχόλησή του με τη ζωγραφική, ενώ παρακολουθούμε πλάνα με φωτογραφικό υλικό και από κινηματογραφικές του ταινίες.