ΝΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ " ΑΠΡΟΣΠΟΙΗΤΑ "

Ντίνα Γεωργαντοπούλου - ΑΠΡΟΣΠΟΙΗΤΑ
Εκδόσεις  - Vakxikon.gr
Ετος Εκδοσης - 2017
Είδος - Ποιητική Συλλογή 
 Σελίδες -  58

Διαστάσεις

- 24x17

ISBN -  978-618-5144-97-5,
Εικονογράφηση -   Νίκος Χρυσανθόπουλος
Γράφω για αυτά που δε μπορώ να πω , για αυτά που οι άλλοι δε θα καταλάβουν σε μένα. Όταν βυθίζομαι στις νύκτιες πλευρές μου, να βγαίνω στο φως μαγεμένη από συναισθήματα ανακαλύπτοντας την αγάπη, μέχρι να φτάσω στο σημείο να είμαι διάφανη. Νιώθω να εξαγνίζομαι και έτσι με τρόπο καθαρό να επικοινωνώ με τους ανθρώπους.

❃  ❃  ❃  ❃

Οπισθόφυλλο

Η διάκριση των πραγμάτων είχε χρώμα και λέξεις και κορδέλες, οι φιόγκοι μπερδεύονταν ο ένας με τον άλλο μια καθημερινότητα που είχε τη σειρά της. Η καθοδική θλίψη άφησε το στίγμα της καθώς η πτώση των αισθημάτων, δεν επέτρεπε το πλέξιμο. Μια πινελιά χρειάστηκε να βάλω προσωρινά, και σου πέρασα στα χέρια κλωστές. Αν μ αγαπάς θα γίνουν ροδοπέταλα.

Ποιήματα Συλλογής

ΣΕ Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΑΩ ΣΩΠΑΙΝΩ Σωπαίνω ο τελευταίος ήχος των λέξεων είναι κουκίδα σε πτώση η αναπνοή καρφώθηκε στην κουρτίνα που γελούσε με την ηλιαχτίδα στο στήθος ανησυχία που μεγαλώνουν οι ρίζες του άνθους που βλέπει στο παρελθόν Πως κύλησαν οι ζωές μας σε ετικέτες προιόντων που αναγράφουν εύγεστο; Φοράω ένα μικρό σκουλαρίκι στο αυτί κρύβεται πίσω από τα μαλλιά σαν παθιασμένο φιλί στο στόμα. Τα αναπαυτικά μαξιλάρια βουλιάζουν στα χρώματα του καλειδοσκοπίου βρέχονται από τις σταγόνες του ποτηριού με το νερό. Η μέρα μικραίνει κι η ασπρόμαυρη φωτογραφία ψάχνει το κόκκινο κάδρο σαν έξοδος κινδύνου που δραπετεύει από την οθόνη και χάνεται στις διασταυρώσεις, Σωπαίνω η αγάπη μοιάζει σαν κύμα που δεν βυθίστηκε στη θάλασσα τα θέλω έγιναν δίχτυα στα μπορώ κάποιος μιλάει κι αλλάζει λεπτοδείχτες λαθρεπιβάτης του χρόνου σε παρατεταμένη αναμονή του κρύου. Σωπαίνω Είμαι όμορφη στα στολίδια μου εγώ και το πανωφόρι μου στο δρόμο πολύχρωμα συναισθηματική όταν τον εαυτό μου φυλακίζω. Σε ότι αγαπάω σωπαίνω.

❃  ❃  ❃  ❃

Ο,ΤΙ ΕΠΙΘΥΜΕΙ Η ΕΥΓΕΝΕΙΑ Ο άντρας αγαπούσε τον πρωινό ήλιο η γυναίκα την πάχνη πριν το ξημέρωμα. Διψούσαν κι η δίψα δε ζητάει το τίτλο μόνο ζητάει πηγή που λεηλατεί τις ανάγκες. Να αλλάξει σύνθεση το σώμα ήταν η λύση να γίνει νερό και αίμα στο βράχο που θα απολιθωθεί στο χρόνο να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή για συντηρητικούς διαβάτες ή παράδειγμα προς μίμηση για περιπατητές. Μπορούσαν ακόμα να προδώσουν ο ένας τον άλλο να πληγωθούν βαθιά που έκοψαν το δρόμο και μάλλον αυτό έδειχνε η μαθηματική ακρίβεια. Αυτόπτες μάρτυρες διαφανειών που περνούν μπροστά τους κι η μνήμη τους επιδίωκε τη λήθη και την οργή. Βούτηξαν στο διάκενο με γνώση του μελλοντικού κινδύνου με φωτογραφικά ενθύμια εγκεφαλικής συνουσίας απόλυτης ένωσης και εγωισμού από το βάθος του παρελθόντος. Αντάλλαξαν βεβαίως συντεταγμένες και τηλέφωνα για παν ενδεχόμενο και κουβέντες τετριμμένων λόγων να μη χαθούμε. Η ανατροφή τους επιζητούσε ευγένεια στα ψέματα.

❃  ❃  ❃  ❃

ΑΣΕΛΓΩ ΣΤΑ ΠΡΕΠΕΙ Χτες βράδυ περπατούσα στους δρόμους που έχω χαράξει την σταθερή μου πορεία. Τα πόδια μου σκόνταφταν σε νεράτζια. Χαιρόμουν με τις σκιάσεις της λάμπας στα φύλλα με τα σ΄ αγαπώ και μου λείπεις αγάπη γραμμένα στην άσφαλτο. Ένιωθα το παιδί που σπρώχνει στην κατηφόρα το λάστιχο των ονείρων του τρέχοντας κι όπου το πιάσει και σαν νεράτζι που αφήνομαι στα πόδια μου από την ανηφόρα να ξεφύγω. Κι όσο από ψηλά και να κοιτώ τον ανοιχτό ορίζοντα δεν είχα πόδια της λαχτάρας μόνο τους χτύπους της βιασύνης να αναρριχηθώ σε ένα τοίχο. Να ακουμπώ με σιγουριά στο ύψος των περιστάσεων σαν νυχτολούλουδο αισθητικό των κήπων. Μα τα βράδια ο έρωτας είναι ξεκάθαρος δεν έχει με κάτι να μοιραστεί παρά με το φεγγάρι ολόγιομο από τα σώματα μας, Για τούτο το αίσθημα στα μάτια μου υπάρχουν όλες οι πιθανότητες να είμαι της νύχτας ο καρπός που αγαπά να πάρει τη σκόνη της ζωής , χωρίς τα φίλτρα στη ψυχή να ασελγεί στα πρέπει.

Βιογραφικό

Γεννήθηκα στο Δερβένι Κορινθίας. Είμαι λογίστρια παντρεμένη με το Νίκο Χρυσανθόπουλο και έχω έναν γιο τον Ανδρόνικο. ...... Βιβλία και συμμετοχές
Ποιητικές Συλλογές 1.Αθόρυβοι Μύθοι-Εκδόσεις Ζάθεον Πυρ -2015 2.Caressing Myths -Δίγλωσσο(Ελληνικά -Αγγλικά) Εκδόσεις libros libertab -2015
3. ΑΠΡΟΣΠΟΙΗΤΑ -Εκδόσεις   Vakxikon.gr 2027 
...... Συμμετοχή στις εκδόσεις 1.Ποιητική Ανθολογία-127 φωνές ψυχής-Εκδόσεις Ομάδα Πρωτοβουλίας-2013 2.Ανθολόγιο Περί έρωτος-Εκδόσεις Όστρια-2014 3.Ετερότητα -Εκδόσεις μικρές Εκδόσεις (CRAFTBOOK II )-2015

❃  ❃  ❃  ❃

ΚΡΙΤΙΚΗ

i. Αγάθη Γεωργιάδου  Ντίνα Γεωργαντοπούλου, ΑΠΡΟΣΠΟΙΗΤΑ 

Μια ανάγνωση 

Πόσο διαφορετικά μπορεί να μιλήσει κανείς για ένα συναίσθημα τόσο κοινό, όσο ο έρωτας; 

Μα τόσο διαφορετικά όσο το αισθάνεται ο καθένας. Και πόσο διαφορετικά μπορεί να μιλήσει για μια πραγματικότητα που δεν προσφέρει πια ιππότες και όνειρα αλλά μια στεγνή καθημερινότητα; 

Τόσο διαφορετικά όσο πιο βαθιά και απροσποίητα την ζει κανείς, όπως η Ντίνα Γεωργαντοπούλου. 

Με λέξεις καλογυαλισμένες, ζουμερές σαν ώριμα φρούτα, εκφράζει πλήθος συναισθήματα που συνωστίζονται μέσα της και περιμένουν ανυπόμονα να βγουν στον αέρα, να πάρουν σχήμα και μορφή, σα να θέλουν να ξορκίσουν το ανεκπλήρωτο. 

Μπερδεμένα μέσα της, ανάμεικτα με σκέψεις μελαγχολικές, παγιδευμένα στα δίχτυα του προφανούς αλλά και τόσο δικού της, προσωπικού, βιώματος, γυρεύουν την έκφρασή τους σ’ ένα κόσμο που δε φαίνεται να υπόσχεται δώρα. 

Ποίηση σχέσεων και ανθρώπινων επαφών που σιωπηλά την προσπερνούν, άλλοτε αδιάφορα κι άλλοτε αφήνοντας τα σημάδια του μέσα της. Ποίηση μοναξιάς και απουσίας, παρά την πληθωρικότητα των συναισθημάτων που εκφράζονται. Ποίηση σε πρώτο πρόσωπο, ανεπιτήδευτη, ειλικρινής, επιλέγει να δείχνει το πρόσωπό της αφτιασίδωτο. 

Και ταυτόχρονα ποίηση πάθους, ωστόσο αντιστρόφως ανάλογου των εμπειριών που αποθηκεύονται στους στίχους. Μια ποίηση που ζητά απεγνωσμένα, εκλιπαρεί σχεδόν, αυτό που η ζωή δυσκολεύεται να δώσει, αυτό που όλοι τελικά επιζητούμε, μιαν ατόφια, απροσποίητη, πλήρη νοήματος, αυθεντική ζωή. Το αυτονόητο δηλαδή. 

Αγάθη Γεωργιάδου

Φιλόλογος-κριτικός και συγγραφέας

❃  ❃  ❃  ❃

ii. Διώνη Δημητριάδου. - Μια κριτική προσέγγιση στην ποιητική συλλογή «Απροσποίητα» της Ντίνας Γεωργαντοπούλου από τις εκδόσεις Vakxikon

- Η ποίηση σε πρώτο πρόσωπο

[…]

Σήμερα, σε πρώτο πρόσωπο αποφασίζω να παραμείνω

γυναίκα των επιθέτων

ντροπαλή, μελαγχολική και αβέβαιη.

Απηχεί ωριμότητα η απόφαση να μιλήσεις σε πρώτο πρόσωπο, αφήνοντας το άλλοθι που σε καλύπτει πίσω από ένα άλλο πρόσωπο (μοναχικό ή όχι αδιάφορο), καταθέτοντας ψήγματα του εαυτού σου έτσι απροσποίητα – όπως δηλώνει και ο τίτλος της ποιητικής συλλογής. Γιατί η αληθινή ποίηση μόνο ως απροσποίητος λόγος μπορεί να σταθεί. Τα ποικιλόσχημα στολίδια αποκαλύπτουν την ποιητική ανεπάρκεια, ενώ η ειλικρίνεια της γραφής αποδίδει στον αναγνώστη τον ποιητή ακέραιο.

Η θεματική μιας ποιητικής συλλογής είναι ένα από τα ζητούμενα, νομίζω, μέσα στην πληθώρα των ποιητικών καταθέσεων. Διαβάζουμε συλλογές και αδυνατούμε να βρούμε τον κοινό τόπο συνάντησης των στίχων. Κι όμως, η συστέγαση των ποιημάτων κάτω από έναν κοινό τίτλο δεν συνεπάγεται και την ελάχιστη έστω νοηματική τους συγγένεια. Ούτε ισχύει αυτό που ισχυρίζονται κάποιοι, ότι ίσως το ύφος αποτελεί τη δικαιολογία της συνύπαρξης. Το ύφος ενός ποιητή είναι το υπόστρωμα (και όχι βέβαια μόνο το «φαίνεσθαι») για την έκφραση. Το θέμα όμως του ποιήματος έχει αλλού τις αφορμές του. Σε κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Τι είναι αυτό που παρακινεί τον ποιητή να εκφραστεί; Η αρχική του συγκίνηση από πού ξεχειλίζει;

Η παραπάνω σκέψη έρχεται αυθόρμητα από την πρώτη ανάγνωση των ποιημάτων της Ντίνας Γεωργάντοπούλου. Η ποίησή της επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στον χώρο του έρωτα και της αγάπης. Μοιάζει να απευθύνει τον λόγο προς το ερώμενον πρόσωπο, πότε ως εκδοχή του απόλυτου έρωτα και πότε υπό το πρίσμα της κατασταλαγμένης αγάπης. Η αίσθηση που έχεις διαβάζοντας τους στίχους της είναι ότι αυτή ακριβώς η αγάπη μπορεί να μοιραστεί, ακόμα κι αν το μόνο που δύναται είναι το ελάχιστο περίσσευμά της - πολύτιμο όμως για κάποιους.

[…]

Έχω εξασφαλίσει την παρουσία σου

κομμένα λουλούδια που μπορώ να τα κάνω ό,τι θέλω.

Παρατηρώ πως τελικά τα μαδάς μόνος και πετάς τα πέταλα

και, Θεέ μου, υπάρχουν τόσοι μοναχικοί που τρέχουν

να πάρουν από ένα.

Η σχέση, λοιπόν, με το άλλο πρόσωπο, αυτό που σε παρακινεί να μιλήσεις, να δημιουργήσεις, να ζήσεις. Ναι, θα μπορούσε αυτό να είναι ο συνδετικός ιστός των ποιημάτων. Αρκεί να δειχθεί ότι η αντιμετώπιση του ερωτικού στοιχείου δεν έχει έναν ανούσιο λυρισμό και έναν αδιέξοδο ρομαντισμό, αλλά ίσα ίσα έχει σώμα γήινο, αληθινό και ζωντανό που πάλλεται από τους χυμούς του. Ακόμα κι αν ο έρωτας είναι βαθιά χαραγμένος στη μνήμη, αναμένοντας τη νέα αίσθηση της παρουσίας του.

Περιμένω.

Δε μιλώ.

Δεν αγγίζω.

Περιμένω τη βροχή.

Μια γραμμή κόκκινη

σχεδόν / πολύ.

Νύχτα ορίζεται.

Στερούμαι.

Κοιταζόμαστε στα μάτια

έρωτας / θάνατος.

Στερούμαι

την πιθανότητα αλήθειας.

Θυμάμαι να νιώσω.

Περιμένω.

Αλλά και η αγάπη, παντοδύναμη, έρχεται να καλύψει όλη τη φυγή, την απουσία των πιο σωματικών συναισθημάτων. Είναι η άλλη εκδοχή της συνύπαρξης με το έτερο διαφορετικό. Η βαθιά γνώση των αισθημάτων αποδεικνύεται σοφή. Βυθίζεσαι στον έρωτα και αναδύεσαι στην αγάπη.

[…]

Καμιά σιωπή δεν θα είναι άηχη

καμιά σκιά δεν θα τρομάζει το παρόν.

Δεν θα υπάρχει αναμονή στα κόκκινα παπούτσια

θα είναι τα παλιά, μα θα ’ναι υπέροχα καθώς χορεύω.

Οι χαρταετοί μου θα πετούν ψηλά, πολύ ψηλά.

Τίποτα δεν θα μπορεί να σταματήσει την αγάπη μου.

Η ποίηση της Ντίνας Γεωργαντοπούλου, όπως κάθε δημιουργία που εστιάζει στο απολύτως προσωπικό εσωτερικό τοπίο, βρίσκει τον δρόμο της για τον αναγνώστη. Με την ευθύβολη γλώσσα τον συναντά, στο σημείο εκείνο που νιώθεται ο κοινός τόπος. Άλλωστε το πεδίο όπου σχολιάζεται ο έρωτας αλλά και η αγάπη είναι προσφιλής τόπος, και ο υποψιασμένος αναγνώστης της ποίησης γνωρίζει πώς να πλησιάσει τον στίχο για να βρει την ψυχή του ποιητικού λόγου. Σ’ αυτόν τον χώρο δεν χάνεσαι. Όπως λέει και η ποιήτρια:

δεν έχω ρίξει σπόρους για τον γυρισμό

μα έχω κρατήσει το φως που πέφτει πάνω στις πέτρες

που μοιάζει με σκουριά το λιόγερμα και είναι αρκετό

Ίσως το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της ποίησης να είναι αυτή η αυθόρμητη εναλλαγή του λυρικού ύφους με το απολύτως ρεαλιστικό. Η αιφνίδια μεταπήδηση από την απογείωση στην προσγείωση.

Η απόσταση θυμίζει καλοκαίρι που φεύγει.

Ίσως του χρόνου η επιστροφή να βρει

το θαμμένο ρολόι στην άμμο σε λειτουργία

κι ένα παράπονο στα καστανοκόκκινα φύλλα.

Θα δοθεί παράταση στον διαγωνισμό

του πιο καλοφτιαγμένου κόμπου στις συσκευασίες

με ένδειξη «ιδιοχείρως».

Αυτή η ισορροπία που επιτυγχάνεται, διασώζει την ποίηση από λυρικά ολισθήματα, που ποτέ δεν της βγήκαν σε καλό. Και καταδεικνύει την ώριμη ποιητική φωνή που ξέρει να αποφεύγει τις κακοτοπιές της εύκολης γραφής. Γιατί, να το πούμε κι αυτό, δεν έχει τελικά τόση σημασία το θέμα της ποίησης ούτε ο διαχωρισμός των ποιημάτων σε σχέση με αυτό. Ο αληθινός λόγος έχει βαθιά τη γνώση της αξίας του ελάχιστου σημαντικού, που εκφέρεται με λιτό και γήινο τρόπο, και μετράει πολύ σοφά το σωματικό του εκτόπισμα. Έτσι γράφεται ποίηση δυνατή, ένα αξιοπρόσεκτο δείγμα της οποίας έχουμε εδώ.

Ένα τελευταίο σχόλιο νομίζω αξίζει στην εικαστική συμμετοχή του Νίκου Χρυσανθόπουλου, που με το σκίτσο του στους τόνους του γκρίζου στο εξώφυλλο υπογραμμίζει τα σκοτεινά τοπία του έρωτα. Απλά, χαμηλόφωνα και υποφωτισμένα, ικανά να οδηγήσουν στις πιο μυστικές καταβυθίσεις.

 http://www.booktourmagazine.com/news/

Για το BOOK TOUR, Διώνη Δημητριάδου.

http://meanoihtavivlia.blogspot.gr

❃  ❃  ❃  ❃

iii. Δήμος Χλωπτσιούδης - H συνειρμική εικαστική της Γεωργαντοπούλου

Η Ντίνα Γεωργαντοπούλου στην νέα της ποιητική συλλογή, «απροσποίητα» (vakxikon, 2017), υιοθετεί μία συνειρμική εικαστική προσέγγιση. Μέσα από την εικονοποιία της αναδύεται μία στοχαστική διάθεση με υπαρξιακά χαρακτηριστικά γύρω από τον έρωτα (ασελγώ στα πρέπει, ουτοπία, Λάνσελοτ μου λείπεις). Λυρικές νότες ενδύουν τη στιχουργική της μέσα στο πολύχρωμο ποιητικού κάδρο (ο έρωτας του ηλίανθου, σε αγαπώ ήθελα να ξέρεις, Λάνσελοτ μου λείπεις, έλα να με βρεις) προσδίδοντας ένα ρομαντικό υπόβαθρο (δυνατή βοή ήχων). Μία υπαρξιακή διάθεση στοχαστικότητα (Λάνσελοτ μου λείπεις, αμίλητες αισθήσεις, περιμένω έλα να με βρεις, δωμάτιο υπό σκιά) εκπνέεται από τη συνεργική κίνηση της στιχουργικής της (φόβοι και δαίμονες, θα γίνουν ροδοπέταλα, ό,τι επιθυμεί η ευγένεια, έχουμε γνωριστεί, η γυάλα με τις δαντέλες, η πόρτα και το γράμμα, η βούληση της ασέβειας, δωμάτιο υπό σκιά).

Η συνειρμικότητα όμως αυτή ενισχύει τον εκμυστηρευτικό χαρακτήρα των συνθέσεων (δεν έχω μυστικά) και την υπαρξιακή χροιά τους (δυνατή βοή ήχων, αμίλητες αισθήσεις, στρώματα με μπαλώματα, σε ό,τι αγαπάω σωπαίνω). Ο πλούσιος μεταφορικός λόγος συμπλέει με τον ποιητικό αυθορμητισμό (ό,τι επιθυμεί η ευγένεια στρώματα με μπαλώματα, αγάλματα των αποχαιρετισμών, τα αυτονόητα, να ξεχνάς να θυμάσαι, μου 'λειψε) συνεισφέροντας εικαστικά/αισθητικά και συναισθηματικά (δωμάτιο υπό σκιά, μπορούσα να τον αγαπήσω, να μου χαρίσεις μία θάλασσα).

Ωστόσο, ο ποιητικός χώρος σταθερά παραμένει κλειστός σαν σε ποίηση δωματίου ή κλειστού χώρου αισθητοποιώντας τη μοναξιά και τον πόνο που εκείνη γεννά. Το αίσθημα "κλειστοφοβίας" ενισχύεται και από τις συχνές επαναλήψεις που παρεμποδίζουν τη συναισθηματική "διέξοδο" (αγάλματα των αποχαιρετισμών, στρώματα με μπαλώματα, είπαν οι φίλοι, αμίλητες αισθήσεις, η πόρτα και το γράμμα).

Τον χωρικό περιορισμό, όμως, μετριάζουν με τη ζωντάνια τους οι διάλογοι (είσαι μου είπες, ο έρωτας του ηλίανθου) και οι ψευδοδιάλογοι (σε ερωτεύομαι, είπαν οι φίλοι, σε θέλω ήθελα να ξέρεις, έλα να με βρεις, δωμάτιο υπό σκιά, δεν παίζω παιχνίδια) με το μονολογικό α' ενικό (σκούριασα, δεν έχω μυστικά, η γυάλα με τις δαντέλες, ασελγώ στα πρέπει, ουτοπία) και τις ερωτήσεις (η γυναίκα έτσι αγαπάει, σε ό,τι αγαπάω σωπαίνω).

https://tovivlio.net/