στης πεθυμιάς μου το ξέφωτο.
Χορταριασμένα τα χνάρια σου
στο μονοπάτι της λήθης
κι οι ασπάθαλοι ακάνθινα φιλιά
μοιράζουν μειδιάζοντας.
Τα δειλινά σκουραίνει ο ορίζοντας
και της νύχτας τ’αδιάβατο
γιομάτο δάκρυα αλμυρά.
Διψούνε τα σύννεφα
κι ας γεννούν το νερό.
Εσύ καπετάνιος αιώνιος
να διαλέγεις τη ρότα
που ‘ χει κόντρα καιρό.
Το ναυάγιο να ‘ χεις πάντα ως άλλοθι.
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
12/5/16
http://st-dekouloupapadimitriou.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου