Δείλι μου μοσχομύριστο * η Ελλάδα σ΄ ανασαίνει
και σαν παιδί τριανταφυλλί * την πόρτα σου διαβαίνει .
Μικρή Θεά και περπατεί * στ΄ άστρα σου ανεβαίνει
κι ένα λευκό κρατά χαρτί * και όσα υπομένει .
Θέλει το Σεληνόφωτο * με δάκρυα να ραίνει
και με μολύβι θαλασσί * άλλο να μην σωπαίνει .
" Λαέ μου ευκολόπιστε " * σ΄ όσα πικρά σου λένε
σκάψε βαθιά στις ρίζες μου * οι Αλήθειες μου , δες , καίνε !
Είμαι εγώ το κάστρο σου * το αίμα και ο πόνος
η Φύση σου μες στη ζωή * ο Περιούσιος Λόγος ...
Κι αν πάλι ο Μεσαίωνας * χτυπάει μου την πόρτα
σηκώσου ορθός και πάλεψε * και νίκησε σαν πρώτα ...
Τι όποιος γυρεύει να χαθεί * το βλέμμα αποστρέφει
δειλός δηλώνει στο χαρτί * κι Εμένα καταστρέφει....
Νίκος Δημογκότσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου