ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΕΛΗ " Ατιτλο "

Θέλησε ο ήλιος να κρυφτεί.Κουράστηκε μωρέ...
" Μα που να πάω πιά; Παντού φαίνομαι " σκέφτοταν.
Πήγε λοιπόν και κρύφτηκε μέσα σ ενα ψέμμα.
Ο ήλιος ξεκουράζοταν και όλοι θαμπωμένοι
ακολουθούσαν το ψέμμα.
Το λάτρευαν!
Τόσο όμορφο! Ζεστό και λαμπερό!
Καλόμαθε κι αυτό...
Ήρθε καιρός να ξαναπάρει τη θέση του ο ήλιος.
Το ψέμμα θυμωμένο μες την κακομουτσουνιά του
ζήτησε ακρόαση απ το Θεό.
-Μ αδίκησες έτσι άσχημο που μ έκανες,του είπε...Κάνε κάτι να μη βλέπουν τα χάλια μου πιά.
-Να,του λέει βαριεστημένα ο Θεός...Πάρε ένα απ τα πολλά πρόσωπα της αγάπης.
-Μα εγώ θέλω πιότερο κι απ τον ήλιο να εντυπωσιάζω, Πανάγαθε,λέει το ψέμμα.

Τότε, το πάντρεψε με τη ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ.
Έκτοτε ζουν,ευτυχή κι αγαπημένα!

Η νύχτα της ψυχής τ ανθρώπου,μόλις είχε ανατείλει.

@ Κατερίνα Δελή