ΕΛΕΝΑ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ " Η ΑΠΑΡΧΗ "

Ελενα Χατζηγιάννη - Η Απαρχή -Εκφραση νου και ψυχής 

Εκδόσεις - Αγγελάκη 

Ετος Εκδοσης 2017

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Στο βιβλίο αυτό αντικατοπτρίζεται η αγάπη μου για τη ζωή και η ευγνωμοσύνη μου για τα ουράνια δώρα της. Ο αναγνώστης καλείται συνταξιδιώτης σε περιπλανήσεις, αναζητήσεις, προβληματισμούς, σε ονειρικές διαδρομές του νου και της ψυχής, αλλά και σε παθιασμένα μονοπάτια ενός έρωτα ιδανικού, αλήτη, ψεύτη ή και ατελέσφορου, με άρμα την ποίηση, σε έναν κόσμο με γαλανό ουρανό και καθάριο αέρα, στην Ελλάδα της καρδιάς μου με πολύ φως και πολλά χαμόγελα. 

Τα ποιήματά μου μιλούν για τον άνθρωπο, που κρύβει μέσα του δύναμη και θέληση ισχυρή, δεν χάνεται στον λαβύρινθο των διλημμάτων του, αψηφά τις σκοτεινές ατραπούς και βαδίζει σε δρόμους φωτεινούς, αλλά και για τα λάθη, τα πάθη και τις αδυναμίες του, που όμως, αν θέλει, μπορεί και βρίσκει το σθένος να τα πολεμήσει, να τα κατανικήσει, να πατάξει τα σκοτάδια τους και να βαδίσει στο φως που μπορεί και πλημμυρίζει τη ζωή, όταν ο άνθρωπος παραδίνεται στην ανείπωτη, απέριττη ομορφιά της... Γιατί η ζωή έχει ομορφιά και η ομορφιά έχει ζωή! 

'Όμορφα ταξίδια εύχομαι! Γιατί χωρίς αυτά η ζωή δεν έχει κανένα χρώμα, άρωμα ή γεύση. 

Ποιήματα Συλλογής 

i. ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ { 1 }

Ένα ταξίδι είχε στο βλέμμα
Ένα ταξίδι  στο μυαλό.
Η ψυχή της ήταν μονάχα δοσμένη
σε κάθε τι όμορφο κι αληθινό.

Έζησε μπόρες και καταιγίδες.
Ένιωσε σύννεφα μαύρων καιρών.
Όμως στην ψυχή, στην καρδιά και στο βλέμμα
είχε τα ουράνια των πιο καθαρών.

Η πλάση ολάκερη αδιάβαστο ποίημα
φάνταζε πάντα χωρίς τελειωμό.
Κάθε μέρα λίγο, μόνο μια λέξη,
διάβαζε μόνη στο στοχασμό.

Μονολόγησε ύστερα... Φεύγει η ζωή μου! 
Ξοδεύεται! Φθείρεται! Χάνεται στο καθημερινό!
Θέλω το άτι που θα με οδηγήσει
σε αγέρα καθάριο, πιο γαλανό!

Τ' άστρα θ' αγγίξω και το φεγγάρι
μα και τον ήλιο τον λαμπερό
μες  στη ζωή μου θα τα βάλω
μέρα και νύχτα να τα θωρώ!

Ένα ταξίδι έχω στο βλέμμα.
Ένα ταξίδι  στο μυαλό.
Η ψυχή μου θα είναι μονάχα δοσμένη
σε κάθε τι όμορφο κι αληθινό.

1.8.2015
Έλενα Χατζηγιάννη

  ✿  ✿  ✿  ✿

ii. ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ { 2 }

Πώς ένας άνθρωπος χωρίς ελπίδα
βρίσκει ψυχή που του φορά φτερά
γίνεται αητός μες στον αγέρα
κι όλους τους άλλους από ψηλά κοιτά!

Πώς ένα γέρικο κορμί σκυμμένο
που τόσους πόνους νιώθει βαθιά
από μια ζεστή αγκάλη μόνο
παίρνει δύναμη, νιώθει χαρά!

Πώς της ζωής η καταιγίδα
γίνεται ήλιος που φέγγει μακριά!
Πώς ένας φάρος μες στο σκοτάδι
είναι το φως που τη ζωή φυλά!

Πώς ο λαός ο αδικημένος
όταν ο άλλος τον λιθοβολά
βρίσκει το σθένος και σηκώνεται πάνω
και το ανάστημά του δείχνει ξανά!

Πώς σ' ένα πρόσωπο πολύ κλαμένο
ένα φιλί και μια αγκαλιά
χαρίζουν χαμόγελα, χαρίζουν ελπίδα,
χαρίζουν της ζωής τα δώρα τα πιο ακριβά!

28.7.2015
Έλενα Χατζηγιάννη

  ✿  ✿  ✿  ✿

iii.ΚΑΛΕΣΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ { 39 } / Σελ. 104 - 105

Έλληνα!

Σκούπισε τα μάτια σου!
Έχουν μπει σκουπίδια ζωής.
Φόρεσε
εκείνο το λουλουδιασμένο χαμόγελο στην ψυχή!
Μόνο έτσι
φωτίζει ο κόσμος όλος.

Τι ψάχνεις εσύ;
Μια ζωή
που ν' αξίζει μια στιγμή
ή...
Μια στιγμή
που ν' αξίζει μια ζωή;

Όσο κοιτάς ψηλά και χαμογελάς
όνειρα κι ελπίδες σε καρτερούν
μέρα και νυχτιά!
Αέναο το ταξίδι. Δεν σταματά.
Αρχίζει ξανά και ξανά
κάθε λεπτό με κάθε ματιά!

Η σημαία που τιμάς
αποτύπωμα έχει καρδιάς
τον σταυρό που στην καρδιά φυλάς
το γαλάζιο τ' ουρανού
και της θάλασσας που αγαπάς
το λευκό της ελπίδας και της χαράς.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι
που νοιάζονται
ενώνουν τα χέρια
και όλοι μαζί
πλέκουν μια τεράστια, ζεστή αγκαλιά στη γη.
Δεν είσαι μόνος στη ζωή!

Όλα αυτά
ζωγραφίζουν την ευτυχία στην ψυχή.
Δεν μπορεί
να σου τη στερήσει
κανείς αυτή! 

4.7.2015
Έλενα Χατζηγιάννη

  ✿  ✿  ✿  ✿

iv. ΣΕΡΓΙΑΝΙ ΣΕ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΕΡΩΤΙΚΑ { 49 }

Σεργιάνι σε μονοπάτια ερωτικά
ήσουν εσύ για μένα.
Περνούσα τις ημέρες μου
σε κήπους Παραδείσου.
Τις νύχτες όμως διάβαινα
τις πύλες της Αβύσσου.

Περίπατο ψυχής
σαν έκαναν στα φωτεινά
τα μάτια της καρδιάς μου
ανέβαιναν στον ουρανό ψηλά
στα σύννεφα τ' ονειρικά
μαζί με τους αγγέλους.

Μα υπήρχε και το σώμα μου.
Τον έρωτα στη σάρκα του
φλεγόταν για να νιώσει.
Αντάριαζε η σκέψη μου
σαν έβλεπε στα σκοτεινά την εικόνα του κορμιού σου.

Ποθούσα τότε
στη στιγμή
της κόλασης κρεβάτια
με των διαβόλων τις φωτιές
το σώμα μου
να κάψεις.

Ταξίδια ονειρευόμουνα
πρωινά με τους αγγέλους!
Μα κάθε βράδυ που 'πιαναν
του σούρουπου οι λέξεις
λαχταρούσα στη στιγμή
βόλτες με τους διαβόλους.

Ο άγγελός μου
και
ο διάβολός μου
ήθελα
εσύ μονάχα
να 'σαι.

Άγγελος μες στην προσευχή
της φωτεινής ημέρας.
Διάβολος μέσα στο κορμί
της σκοτεινής νυχτιάς
που θέλει ένα χάδι αλλιώτικο
κι έναν πόλεμο να κάνει.

Ήσουνα -εσύ- στη μέρα μου.
Ήσουνα και στη νύχτα.
Ένα παιχνίδι του μυαλού.
Της πλήρους παραζάλης.
Κι ένα της του κορμιού παράνοιας.
Της τρέλας που σαλεύει.

10.8.2015
Έλενα Χατζηγιάννη

  ✿  ✿  ✿  ✿

v. ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ Α { 56 } / Σελ. 140

Πόσο μακριά
η αλήθεια απ' το ψέμα;
Δεν είχε αγγίξει
ούτε ένα τους βλέμμα.

Στην οθόνη φωτογραφίες
τα πρώτα φιλιά.
Θεέ μου!
Πώς σκίρτησαν αυτών το κορμιά!

Απλά “Σε θέλω!”
σ' ένα χαρτί
τύλιξαν τη σκέψη τους
με μια θέρμη δυνατή.

Θαρρούσαν πως άκουσαν
λόγια πολλά
χωρίς να 'χουν ακούσει
ποτέ τη λαλιά.

Πώς της έκλεψε τώρα
αυτός την καρδιά
χωρίς να 'χει ακουμπήσει
ποτέ τη ματιά;

Πώς του χάιδευε άραγε αυτή
το κορμί
χωρίς να τον έχει αγγίξει
ποτέ στη ζωή;

29.8.2015
Έλενα Χατζηγιάννη

  ✿  ✿  ✿  ✿

vi.ΜΟΝΟΣ... { 58 } Α / Σελ. 142 - 143

Απύθμενες σκέψεις
περιδιάβαιναν στη λογική.
Ανείπωτοι πόθοι
τάραζαν την ψυχή.

Η πολύβουη πόλη
άλλοτε ξύπναγε
κι άλλοτε σίγαζε
τη δική της ταραχή.

Αυτός
κι ας ήταν νέος...

Παντού και πάντα
μόνος με τη μοναξιά
στην ψυχή
κι ας είχε τόσους γύρω εκεί!

Κάθε ώρα...
Κάθε μέρα...
Μα πιο πολύ...
Κάθε νυχτιά...

Το πρωί στη δουλειά...
Το απόγευμα στην ξεγνοιασιά...
Στο πιόμα της παρέας...
Στο γλέντι της χαράς...

Στο κρεβάτι του πόθου που ανομολόγητα πάθη
συντάραζαν κάθε μικρή ή μεγάλη πνοή...
Την ώρα την απατηλή
που το κορμί του κούρσευε ένα άλλο κορμί...

Ακόμη κι εκείνη την υπέρτατη στιγμή
την παραδομένη στην πλανεύτρα ηδονή...
Την ώρα της γύμνιας που το σώμα
την αλήθεια του Θεού και του Διαβόλου στην ψυχή ομολογεί...

Ήθελε να παραπλανά την ίδια του την καρδιά
πως η μοναξιά δεν πονά!
Θαρρούσε πως την πλάνευε... κι ας ένιωθε βαθιά...

πως πλανιόταν ο ίδιος οικτρά!

{ -21.7.2015/ 26.7.2016- }
Έλενα Χατζηγιάννη

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Είμαι η Έλενα Χατζηγιάννη. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Οι γονείς μου επίσης γεννημένοι στην Ελλάδα, όμως οι παππούδες κατατρεγμένοι πρόσφυγες, Έλληνες του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Ρωσίας. Φοίτησα στηνΓερμανική Φιλολογία Αθηνών με συνεχείς υποτροφίες, ενώ ταυτόχρονα εργαζόμουν. Η αγάπη μου για τα ταξίδια αλλά και για την ευρύτερη γνώση και ο πόθος μου για την άμεση επαφή με ξένους λαούς και τους πολιτισμούς τους, με ώθησε να σπουδάσω συνολικά 4 ξένες γλώσσες. Υπήρξα για χρόνια έμπορος. Στη συνέχεια καθηγήτρια στο δημόσιο σχολείο.Παράλληλα μαμά αφοσιωμένη στην ανατροφή του παιδιού μου.

Το 2015, όταν ο γιος μου ενηλικιώθηκε, απέκτησα για πρώτη φορά στη ζωή μου ελεύθερο χρόνο. Μπήκα στην οικογένεια του διαδικτύου και άρχισα εκεί να εκφράζω γραπτά τον νου και την ψυχή μου με έμμετρο λόγο. Έτυχα άμεσα τόσο μεγάλης αποδοχής, που ειλικρινά κατέπληξε και εμένα την ίδια. Όταν δημοσιοποίησα τα πρώτα μου 20 περίπου ποιήματα στο διαδίκτυο, μου έγινε από εκδοτικό οίκο πρόταση έκδοσης. Λίγο αργότερα μου ζητήθηκαν από τραγουδιστές και συνθέτες στίχοι μου για τραγούδια. Η θερμότατη υποδοχή των γραφόμενων μου στο διαδίκτυο και τα άκρως εκθειαστικά σχόλια όσων τα διάβαζαν, σε συνδυασμό με τις προαναφερθείσες τιμητικές για εμένα προτάσεις, ήταν το έναυσμα μίας νέας έντονα δημιουργικής συγγραφικής πορείας. Η συγγραφή έγινε ανάγκη ψυχής. Μερόνυχτα ενός καλοκαιριού χαρισμένα σ' αυτήν είχαν σαν αποτέλεσμα πολλά τετράδια γεμάτα από ποιήματα σε ελεύθερο στίχο ή με ρίμα, μικρές ιστορίες και στοχασμούς. Τότε εδραιώθηκε η θέλησή μου να γίνει το έργο μου ευρύτερα γνωστό. Πολύ σύντομα ακολούθησαν και οι βραβεύσεις μου σε διαγωνισμούς.