ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ - ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΑ

William-Adolphe Bouguereau "amour a l'affut " 1890

Ο έρωτας που έχει πάθος δεν πεθαίνει ποτέ. Αλλά για να το πω καλύτερα, δεν λησμονιέται, έστω κι αν δεν πετύχει την αιωνιότητα για την οποία μοχθούν οι δύο εραστές. Το πάθος αφήνει ένα μεγάλο αποτύπωμα στην ψυχή, σαν απολιθωμένο προϊστορικό χνάρι, αθάνατο στον χρόνο. Κι αυτό το απολιθωμένο χνάρι είναι πάντα εκεί ζωντανό. Λειτούργει σαν καλούπι ,όπου οι μνήμες ομορφαίνουν ή μένουν γερά σφραγισμένες, ένας επιτάφιος απέθαντης χαράς, αγκαλιασμένης με τον πόνο.

Ενίοτε οι μνήμες ξαναζωντανεύουν. Μα δεν γεννούν θλίψη και απελπισία στους χωρισμένους εραστές , παρά εισχωρούν στους στοχασμούς και τους εμβολιάζουν τους με δόσεις γλυκιάς μελαγχολίας , ίσης με χιλιάδες μέρες ηδονής και ερωτικών περιπτύξεων. Αξίζει λοιπόν, ο έρωτας να έχει πάθος, γιατί δεν χάνεται η μαγεία. Το ιερό εκείνο κομμάτι που χρωματίζει τα όνειρα, αλλάζοντας τη ζωή (τα δάκρυα των εραστών είναι το αποκορύφωμά του).Ξεπερνά τη φετιχιστική αντίληψη να ταυτίζονται οι εραστές με αντικείμενα και σωματικά κομμάτια. Ανοίγεται σαν στοχαστικό ταξίδι στην οικουμενική θάλασσα με προορισμό την κοινή θέαση του κόσμου , από δύο διαφορετικούς ανθρώπους . Κι όταν λέμε κοινή θέαση εννοούμε την πρόσληψη τής αρμονίας που γεννά ο κόσμος , και θα την ξαναγεννήσει , όχι επειδή τον εκτρέπουν εγωιστικά οι αισθήσεις, αλλά από πίστη στη συνέχεια τής αγάπης και του ίδιου του κόσμου . Βέβαια στην αλήθεια τού έρωτα συντελούν και οι παράμετροι : αβεβαιότητα, δυσκολία, πνευματική εγρήγορση , φαντασία και ομορφιά . Η ομορφιά της αθωότητας.