ΣΟΥΝΙΟ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΔΟΥΝΑ

 Κώστας Λιννός  - ΣΟΥΝΙΟ, ΝΑΟΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ

Είδαμε πρώτα τον ίσκιο στο μάρμαρο·
Ένα σύννεφο ταξιδεμένο, καθώς φαινόταν, πολύ καιρό στην ερημιά
Μας θύμισε την αγάπη μας για τους μακρινούς ουρανούς−
Στο βαθούλωμα στην αρχαία κολώνα ο αέρας έτριβε
Τον ήλιο που περίσσεψε απ’ τα χαρισμένα λουλούδια και τα γερτά καΐκια
Κι η θάλασσα σαν περασμένη στις ραβδώσεις της πέτρας...
Σ’άλλη ζωή ξαναγεννούσε τα ψάρια
Στο μυθικό δάσος που ήταν ο καθένας κάποτε
Αχολογώντας τ’άφρισμα του κρασιού στο στρίψιμο των
κυμάτων μνήμη λαμπρής μέρας..."
Κώστας Λιννός-"Μετασχηματισμοί Γ' " 
http://fractalart.gr/

Νικηφόρος Βρεττάκος - Ξημέρωμα στο Σούνιο 

 "Είμαι ένα σύνθεμα από ξένο μεγαλείο.
Τα όσα θωρείς στην ύπαρξή μου είναι όλα ξένα, 
Κάτι απ΄τη θάλασσα, απ΄τον ήλιο κι από σένα, 
κάτι απ΄του δάσους κι απ΄της νύχτας το στοιχείο... 
Κι όταν πεθάνω το στοιχείο του θα πάρει 
το φως,η θάλασσα,το δάσος,το φεγγάρι 
κ΄εδώ στη θέση μου θα μείνει πιά η σιγή. 
Κι αυτή η ψυχή που μες στο στήθος μου είχα φέρει, 
απ΄του ουρανού ψηλά σαν έπεσα τα μέρη, 
θα΄χει σε αγάπη σκορπιστεί πάνω στη γη..." 

 Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ "Επί Ασπαλάθων..." 

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη ...
Γαλήνη.
- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον; 

Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια· 

τ' όνομα του κίτρινου θάμνου δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς. 

Το βράδυ βρήκα την περικοπή: «Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει «τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαναπάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.
31 του Μάρτη 1971

 ΛΟΡΔΟΣ ΜΠΑΥΡΟΝ «Τα Νησιά της Ελλάδας»

16.

Φέρετέ με στου Σουνίου τα γκρεμνά τα μαρμαρένια,
Όπου εκεί, με το δικό μου και το κλάμα του κυμάτου,
Θα σαρώνουνται σμιγμένα δίχως καν αντίλαλου έννοια,
Σαν τον κύκνο ας να πεθάνω τραγουδώντας εκεί κάτου,
Τι δική μου δε θα γίνεις, ω των σκλάβων χώρα εσύ,
Κάτω τα ποτήρια, χύστε το Σαμιώτικο κρασί.
( Τελευταία στροφή ) 
μτφ. Στέφανος Μύρτας

[πηγή: Τραγούδια για την Ελλάδα, μτφ. Στέφανος Μύρτας, Εκδόσεις Μπάυρον, Αθήνα 21983, σ. 63-68]http://ebooks.edu.gr/

Κώστας Λιννός - Ο ΤΟΠΟΣ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ

 "Να η χώρα που κατοικείται από ζωντανά αγάλματα·
Κοιτάζουμε τα σκαλισμένα πρόσωπα στις φλόγες
Περπατάμε σιγά, προσέχοντας για τον παραμικρό θόρυβο,αμίλητοι
Ξεχνώντας το περασμένο βλέμμα, τ’ αφημένα Αντίο στην παλιά ξύλινη πόρτα...
Γιατί πρέπει να ζήσουμε σε σταθμούς με τρένα που δεν
ξέρουν που πάνε...
Ατενίζουμε τους αλαργινούς ανεμόμυλους
Έχοντας το χρέος της σταθερής ματιάς, σαν ατσάλινο
βέλος να σκίζει τον θολό αέρα...
Αλλοτινά τραγούδια, αξέχαστα αρώματα,αγαπημένοι τόποι,
Όλα χωνεμένα πια σε δισταχτικές χειρονομίες·
Γράφοντας τα ονόματά μας σε πέτρες που δεν έχουν
όνομα...
Αγαπήσαμε όχι την ίδια τη φωτιά μα τις σπίθες της.
Τα δικά μας αγάλματα ευδοκιμούνε μόνο στον θαλασσινό αγέρα...
Μεγαλώνουν τρώγοντας λεπτές φέτες ουρανού και ψίθυρους λουλουδιών...
Κι αν έχει πολλή ησυχία ίσως τ’ ακούσεις να μιλάνε...
Πότε στα φύκια, κάποιες φορές στους ανθρώπους....
Κι είναι τότε που σχηματίζεται στον υγρό πηλό η μορφή
της Παναγίας!
Κι η πλάση για λίγο συγκατανεύει και λες να,η πατρίδα."
Κώστας Λιννός-"Ο τόπος της πέτρας" —
http://fractalart.gr/

"Να ονειρευτείς το απίθανο όνειρο...
Να παλέψεις με τον ανίκητο αντίπαλο...
Να αντέξεις με δυσβάσταχτη θλίψη...
Να τρέξεις εκεί όπου οι γενναίοι δεν τολμούν να πάνε..."
Impossible Dream

Κική Δημουλά - Πάσχα προς Σούνιο

Η θάλασσα ψύχραιμη και ασύσπαστη,

λες κι απ’ τις άκρες της σφιχτά

την έπιασ’ η στεριά και την τεντώνει.

Στην άκρη του γκρεμού,

που συγκρατεί το θέαμα,

ευωδιάζει ο ίλιγγος

κατρακυλούν αυτοκτονίες…

Αριστερά, η εποχή,

σε μια ακατάσχετη επιφοίτηση χρωμάτων.

Κι εκεί, προσκυνητάρι κατηφές,

έναν Χριστό, μη αναστάντα προφανώς, εγκλείει.

Γιατί στεφάνι εκ πλαστικού

επάνω του ακόμη ξεχασμένο

το πάθος της σταυρώσεως παρατείνει.

Περί διαγενομένου του Σαββάτου,

Μαγδαληνής, Σαλώμης, και αρωμάτων

ιδέαν δεν έχει.

Σύμπτωσις:

Κι απ’ την καρδιά μου ο λίθος

oυκ αποκεκύλισται·

ήν γαρ μέγας σφόδρα.

(«Επί τα ίχνη»,1963)

https://marthageorgiou.wordpress.com/

JEAN-MOREAS - LE CAP SUNIUM

Sunium, sunium, sublime promontoire

Sous le ciel le plus beau,

De l’âme et de l’esprit, de toute humaine gloire

Le berceau, le tombeau;

Jadis, bien jeune encor, lorsque le jour splendide

Sort de l’ombre vainqueur,

Ton image a blessé, comme d’un trait rapide,

Les forces de mon Coeur.

Ah! Qu’il saigne, ce coeur ! et toi, mortelle vue

Garde toujours doublé,

au-dessus d’une mer azurée et chenue,

un temple mutilé.

http://www.poeticanet.gr/

JEAN-MOREAS- Το ακρωτήρι του Σουνίου

Σούνιο, Σούνιο, ύψιστο ακρωτήρι

Ψυχής και πνεύματος

Κάτω απ’τον καταγάλανο ουρανό,

Περικλείωντας όλη την ανθρώπινη δόξα

Είσαι συνάμα η κούνια μα και ο τάφος μου

Στην άλλοτε νιότη μου, όταν

η ένδοξη μέρα ανέτειλλε στην νικήτρια σκιά σου,

Η εικόνα Σου, φευγαλέα

κατατρόπωσε κάθε απόθεμα δύναμης

Της καρδιάς μου

Α! πώς αιμορραγεί αυτή η καρδιά! Κι εσύ θνητή όψη,

Φυλάς εις διπλούν

Αφ’υψηλού μια θάλασσα καταγάλανη μα και άχρωμη,

Έναν ναό μισογκρεμισμένο!

Μετάφραση: ΑΝΝΑ ΗΛΙΑΔΟΥ

http://www.poeticanet.gr/

 Ελισσαίος Βγενόπουλος Σούνιο 

Το πέλαγος χανόταν μακριά πιο πίσω κι από τις ανυπόστατες υποψίες πιο μακριά κι από τους αυτόχθονες φόβους Όσο άντεχε το μάτι του κρεμόταν το πελαγίσιο μπλε της αυτάρκειας κι ερχόταν σιγά – σιγά κι έμπαινε μέσα του από τ’ απότομα ακρωτήρια των δαχτύλων από τις λεπτές μεμβράνες της επιθυμίας ακόμα κι από τους στεγανούς βολβούς των οφθαλμών του απομεσήμερο ο ουρανός με το πέλαγο ενώνονταν με μια γραμμή χαμόγελο τόσο μπλε κι ούτε μια σταγόνα για την αιώνια δίψα του..."
http://poihsh-logotexnia.blogspot.gr/

«Τρέχει.Τρέχει με αντίθετο άνεμο./ Περνά βουνά, λίμνες, πόλεις./ Δυσκολίες και δυσκολίες. /Φωτιές, πολέμους,/ γκρίνιες, οικογένειες./Λίγες ομορφιές όταν σταματάει να πιει νερό./Τις βλέπει για λίγο, τις πιάνει, ξεχνιέται./ Και πάλι το κυνηγητό […] Ήρωας του Σάμουελ Μπέκετ/ δεν το φαντάστηκε ποτέ ότι θα γίνει./ Τώρα πλησιάζει σε ένα σκοτάδι/ που αυτός το βλέπει άπλετο φως./ Φουσκωμένα τα μάγουλα από την προσπάθεια,/ είναι σαν να φουσκώνει τα πανιά της/ Αργοναυτικής Εκστρατείας./ Πάει και πάει./Το πέλμα θυμάται το πριν και το/ μετά αμετάκλητα. Γίνεται τροχός,/ βγάζει σπίθες και πείσμα του έρωτος./Το τέρμα σφίγγεται βίδα/ στο άπειρο ή στην κάθε μέρα./Ένας διασκελισμός και χάνεται/ στην αβεβαιότητα του τέλους...".
Γιάννης Κοντός-"Τρέχει με αντίθετο άνεμο"  - πηγή 

ΟΜΗΡΟΣ - ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Η πρώτη γραπτή αναφορά για το Σούνιο ως τόπο λατρείας γίνεται από τον Όμηρο (στίχος 278, ραψωδία γ,Οδύσσεια, όπου ο Νέστορας διηγείται στον Τηλέμαχο:

«Ημείς μεν γαρ άμα πλέομεν Τροίηθεν ιόντες
Ατρεϊδης και εγώ, φίλα ιδότες αλλήλοισιν·
αλλ' ότε Σούνιον ιρόν, αφικόμεθ' άκρον Αθηναίων...»
............................
Μαζί αρμενίζαμε, λοιπόν, γυρνώντας απ' την Τροία,
αγαπημένα και πιστά, εγώ κι ο γιος τ' Ατρέα.
Κι όταν στο Σούνιο το ιερό φτάσαμε, στων Αθηνών τον κάβο..
.http://diastixo.gr/