ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ - ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ

Sophie Anderson  - Lilac girl

Συνέβη πριν λίγες μέρες σε ένα παραλιακό ταβερνάκι, τα τραπέζια μας ήταν κολλητά, μια και είχε πολύ κόσμο. Κουτσομπόλα δε με λες, αλλά άκουγα τα πάντα τόσο κοντά που ήμασταν με το νεαρό ζευγάρι. Για φοιτητές τους έκοψα και αν του έκοβες τις φλέβες του αγοριού, το αίμα που θα έτρεχε θα σχημάτιζε το όνομά της. Μέλια, σιρόπια και καρδούλες και η δροσερή κοπέλα να καμαρώνει για το θύμα της, να του σκάει χαμόγελα, να σουφρώνει τα χείλια και αυτός να λιώνει και να την ταϊζει στο στόμα σαν μωρό. Ή το αρνί στο τσιγκέλι έβλεπες ή αυτόν καμία διαφορά.

Αυτή μίλαγε ασταμάτητα και τον κοίταζε στα μάτια. Το παλικάρι χαμήλωνε το βλέμμα με συστολή, ξεροκατάπινε, έψαχνε τις απαντήσεις, μπέρδευε τα λόγια...Πόσες φορές ήμουν έτοιμη να του δώσω σκονάκι να το περάσει το μάθημα αλλά κρατιόμουν...Ήταν φανερά μπλεγμένος στα δίχτυα της και ήταν φανερά ερωτευμένος. Ήταν ξεκάθαρη νικήτρια. Από τα χειρότερα μπλεξίματα, αυτά του μυαλού...

''Όχι, ρε φίλε, όχι, δεν απαντούν έτσι τώρα!...'' ήθελα να φωνάξω δυνατά, αλλά είχε φάει τόσα γκολ από τα αποδυτήρια, που ο αγώνας είχε κριθεί. Είναι το γλυκό ''τα έχω χαμένα'' των αντρών στην ηλικία αυτή και δε έχει ούτε μια απάντηση. Είναι η ηλικία της γυναίκας που κάνει δυνατό παιχνίδι, έχει όλες τις απαντήσεις και έχει ετοιμάσει ολοκληρωμένη πρόταση για κάθε θέμα. ''Άντε πάλι τα ίδια...μη σέρνεσαι, ρε παλικάρι μου, θα σε φάει σε μια μπουκιά και θα σε αναγνωρίσουν μονάχα από τον σκελετό σου!''. Προσωπικά λατρεύω αυτή τη συστολή των αντρών στα ραντεβού τους...

Μυρίζει άνοιξη, η φύση με τρολάρει με τις πασχαλιές...Χαλάρωσα και κάθισα αναπαυτικά στην καρέκλα μου. Η ''λύπη'' για τον νεαρό έγινε χαμόγελο: δε βαριέσαι, ας το ζήσει το καρδιοχτύπι. Θα μεγαλώσει και δε θα χρειάζεται υποβολέα, θα έχει όλες τις απαντήσεις, θα εντυπωσιάζει με τις γνώσεις του, ίσως και να μαγεύει και με τη γλώσσα του σώματος. Όταν μεγαλώνουμε έχουμε τις σωστές λέξεις και δίνουμε σωστές συμβουλές. Ίσως κάποτε υπήρξαμε στη δική του θέση και δε δίναμε δεκάρα για τα λάθη που κάναμε.

Μεγαλώνουμε και έχουμε σπίτι, αυτοκίνητο, χαλάκι καθαρό στην εξώπορτα, ίσως ένα κατοικίδιο, δουλειά και ζωή στρωμένη. Μένει μόνο η νοσταλγία για τις λάθος απαντήσεις μας, η αφέλειά μας και κυρίως η μυρωδιά από κείνες τις πασχαλιές σε ένα παραλιακό ταβερνάκι! Όλη μας η μαγκιά στο ταβερνάκι εκείνο...

‘Τι γλυκό να σ'αγαπούν και να σου το λένε...’ ακούγεται από τα ηχεία. ‘Μέσα είσαι!’ ψέλλισα! Τώρα που το σκέφτομαι δεν έμαθα τα ονόματά τους. Δεν έχει σημασία, μπορεί να ήσουν εσύ και εγώ…με πασχαλιές δίπλα στη θάλασσα. Ίσως για όλα να φταίνε οι πασχαλιές!...