ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ. ¨Η λύπη κάποτε "

Artist Suren Voskanyan

Κάποτε,
από τη λύπη μου
έμενε πολύ,
το κατακάθι των πεισμάτων,
τα ιζήματα των πόνων
οι εκδορές στα μύχια
της ψυχής,
μου κλέβανε ψυχή.
Κάποτε,
πήγα να χάσω την
ψυχή μου,
κάτι αναλήθειες
από τη μια,
κάτι υποκρισίες
απ την άλλη,
και κάτι ψεύδη
που προφέρονταν
ευγενικά,
συσκότισαν τα εφηβικά μου
τα σεντόνια
και φίμωσαν τις λέξεις μου.
Λέξεις χυμένος σήμερα
ριγμένες όπως όπως
στις παιδικές μου πλάνες,
λέξεις που αποζητούν
επίμονα το δίκιο τους
να βρουν,
την ευγενή τους σημασία
ν αποκτήσουν.
Κάποτε...
Τώρα φανερωθήκαν
από μόνα τα νοήματα,
βγήκαν απ τα σεντούκια
οι έννοιες
οι καπνοί
κι οι γρίφοι
που τραφήκαν απ το αίμα
και πια τα χρόνια που
κυλήσαν μέσα
στη σιωπή
φωνή γινήκαν.
Ούτε κραυγή
ούτε λυγμός,
μονάχα ένα μειλίχιο
νεύμα,
λέξεις μειδιάματα
με τη σοφία
μιας ντροπής
που δεν μου ανήκε :
πώς μπόρεσε
εκείνο το παιδί
σαν μέτοικος
να μεγαλώσει...............

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ