Τα φθινοπωρινά πρωτοβρόχια
τής τραγουδούσαν επίμονα
τα λόγια του:
«Αυτές οι χρυσές στιγμές
δεν μπορεί να ανήκουν
σ’ αυτόν τον κόσμο
τον φθαρτό!»
Κι εκείνη,
οσφραινόμενη
το νοτισμένο χώμα,
μεθούσε από το άρωμα
του άφθαρτου έρωτά τους.
Γ. Α.-Π. "Αφθαρσία"
(Από τη αδημοσίευτη Συλλογή "Συμπληρωματικά...")
Αγαπημένη μου Γεωργία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ ολόψυχα που, γι' άλλη μια φορά, με τίμησες αναρτώντας στο εξαιρετικό blog "Homo Universalis" το ποίημά μου "Αφθαρσία". Ειλικρινά, μου προξένησες ιδιαίτερη χαρά και βαθιά συγκίνηση.
Να είσαι πάντα καλά, Εκλεκτή μου Φίλη!
Η χαρά είναι δική μου Γιόλα μου που ένα θαυμάσιο ποίημα σπάνιας ευαισθησίας κοσμεί το μπλογκ μου
ΔιαγραφήΥπέροχο .............
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι ιδιαίτερα που σου άρεσε η γραφή μου, Καλέ μου Φίλε Αρτέμη, και σ΄ ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου.
ΔιαγραφήΥπέροχο ........ <3
ΑπάντησηΔιαγραφή