ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ ΖΩΗ '' Τα σπιτάκια στο δάσος''

    Πόσο ανήθικος είναι ο έρωτας που κάνει ένα ζευγάρι κάτω από το φως του φεγγαριού; ''Θυμάσαι;'' ''Θυμάμαι''. Έπρεπε να φτάσω στην ηλικία αυτή, για να καταλάβω μαζί σου πως κάποια όνειρα γίνονται πραγματικότητα, πριν καν προλάβεις να τα ονειρευτείς και να ευχηθείς, όπως τότε που ήσουν παιδί! Πώς μπορώ να σου δώσω, να σου μεταδώσω τις μυρωδιές και τα χρώματα, όταν με κρατούσες αγκαλιά; Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ. Δεν είχε να κάνει με τον χρόνο,αλλά με την ένταση. Μου μίκρυνες τον κόσμο, έκανες τη στιγμή αιώνια και μένα αθάνατη. Πώς κατάφερνες να κάνω ευθανασία σε όλες τις μικρότητες μέσα μου και θέλω να γίνομαι καλύτερη;...Τώρα όμως πρέπει να τρέξουμε μακριά από δω, το ''μαζί'' σκοτώνει, γιατί καμιά φορά το γιατρικό του ενός είναι το δηλητήριο του άλλου. Είμαι έτοιμη, θα φανώ γενναία. Λέω ψέματα. Εξαϋλώνομαι. Ο πόνος του χωρισμού είναι σαν το θάνατο, δεν έχει αποχρώσεις.... Είμαστε δυο μικρά σπιτάκια με φωτάκια που τρεμοπαίζουν τις κρύες νύχτες στο χιονισμένο δάσος. Είμαστε χωριστά. Αλλά πάντα θα μας παρηγορεί που στην παγωνιά θα βλέπει ο ένας τα φωτάκια του άλλου και θα ξέρει ότι είναι πάντα εκεί.... ''Συνέχισε, αντέχω, ζωντανή και πεθαμένη''. Η φωνή μου τώρα είναι δυνατή, παραλογισμός και πλήρη συνείδηση. Θα με φιλήσεις στο μέτωπο, θα κοκκινίσω και θα σκύψω το κεφάλι χαμογελώντας ήρεμα, γιατί δεν αντέχω το βλέμμα σου, ποτέ δεν το άντεχα...Δε σου χρωστώ, δε μου χρωστάς. Ετυμηγορία και αφηνόμαστε. Ταξίδι στην ελευθερία; Κίνηση τακτικής για επιβίωση; '' Όχι, είναι κίνηση ερωτικής γενναιοδωρίας'', μου ψιθυρίζεις και με χαϊδεύεις στοργικά. Και θα χαθούμε στη νύχτα. Για πάντα; Κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαστε στην ίδια ομάδα και κυνηγάμε τους ίδιους δαίμονες. Αμηχανία, αλλά και ευγνωμοσύνη στην καλή μας τύχη που το ζήσαμε. Φεύγω. Θα είμαστε πάντα μαζί. Σε φόβιζε, Θεέ μου, τόσο πολύ το ''πάντα!''.