 |
Ένιωθα ότι κάτι έλειπε, ήθελα τόσο να τους δω.
Πέρασαν τα χρόνια, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν, σε ένα μουσείο.
Το έδαφος, Βρετανικό.
Συνεχώς για ένα μάγο, μιλούσε το προσωπικό.
Ψιθύριζαν το γνωστό θρύλο: “οι Καρυάτιδες είναι, αληθινές γυναίκες”.
Άκουσα κλάμα γυναικείο, έστρεψα τη ματιά μου προς τα εκεί.
Αέρινη στα πέπλα της. Πανέμορφη, ψηλή.
Στα πόδια της, πεσμένο ένα γράμμα,
μου ζήτησε να το κρατήσω, όταν επιστρέψω στην Ελλάδα, να το ανοίξω.
“Να τους πεις, Ελληνίδα είμαι, κόρη ξακουστή από τις Καρυές,
Έλληνες είμαστε.
Πονέσαμε όταν μας πριόνιζαν,
κραυγάζαμε όταν μας μετέφεραν -Που μας πηγαίνετε;
κάποιοι, είπαν πως μας άκουσαν.
Ο Μέντορας βυθίστηκε, η οικία κατασχέθηκε, η Μαίρη έφυγε.
Θυμάμαι τα λόγια, του γέροντα Αθηναίου.
-Εσείς οι Άγγλοι, παίρνετε μακριά τη δημιουργία των προγόνων μας,
να τα φυλάξετε καλά, μια μέρα, θα τα απαιτήσουμε πίσω.
Διεκδικήστε μας, αν μας επιθυμείτε όσο και εμείς.
Ένα φιρμάνι, μας χαρακτήρισε, κάποια κομμάτια πέτρας.
Δεν υπήρξαμε ποτέ πέτρες.
Έχουμε ψυχή, ιστορία, προστάτες, την Αθηνά και τον Δία.
Επιθύμησα να δω την Αθήνα, να συναντήσω τις αδελφές μου.
Έχουμε αφήσει τόσα πολλά, να ντύσουμε το γυμνό Παρθενώνα ξανά.
Γιορτή μεγάλη στην αρχαία αγορά.
Και όλοι θα λένε, γύρισαν πίσω, το δίκαιο υπερίσχυσε του άδικου.
Πως ο κύριος και η κυρία Έλγιν, άφησαν χρώμα μελανό στην ιστορία.
Να τους το πεις, αν δε σε ακούσουν, φώναξε το.
Είμαι Ελληνίδα, κόρη ξακουστή από τις Καρυές.
Διεκδίκησε μας, αν όσο και εμείς, μας θες”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου