ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ " "Θύμισέ μου.."! "

"Μες στο σκοτάδι το δωμάτιο φαίνεται δραματικά μικρό. Από το παράθυρο μπαίνει η βραδινή δροσιά ενώ στον τοίχο προβάλλονται σαν σινεμά οι κουλουριαστές σκιές των κλαδιών της τριανταφυλλιάς. Με κοιτάς νωθρά μπαινοβγάζοντας ένα τσιγάρο στο στόμα. Με ύφος σοβαρό λες και σχολιάζεις τα δρομολόγια του προαστιακού βιάζεσαι να δηλώσεις «Ας δεχτούμε το τέλος δίχως ανούσιους μελοδραματισμούς. Τι νόημα έχει να κλάψουμε για κάτι από καιρό χαμένο». Θέλω να φύγω αμέσως και να σε αφήσω, όμως θα ήταν κουτό κάτι τέτοιο, δίχως μια προσπάθεια να επαναφέρω τη ζωή μας όπως ήταν πριν βυθιστεί στη νάρκη της λήθης. Μέσα μου αισθάνομαι πως όλη αυτή αδράνεια που έχει επέλθει με τον καιρό, πηγάζει από μια ολοκληρωτική αποδοχή της δυστυχίας μας, ίσως και από μια διεστραμμένη επιθυμία να πονέσουμε ο ένας τον άλλο. Όπως στέκεσαι αγέρωχη δίπλα στο παράθυρο, παρατηρώ το φόρεμά σου να φουσκώνει και να παίρνει ανάσες από το σώμα σου. Νιώθω τους σπασμούς της σάρκα σου να επαναστατούν στο ρυθμό της καρδιάς κι εγώ θέλω τόσο να σε φιλήσω και να σου μιλήσω για όλα αυτά που έχω κάνει για χάρη σου, όμως φοβάμαι πως η αγάπη θα ηχήσει σαν παράπονο. Έτσι σιωπηλή όπως κάθεσαι, με τα διάφανα μάτια σου να φέγγουν φλόγες σαν μισοφέγγαρα, θέλω να σε ρωτήσω «Μα καλά τόσο δυστυχισμένη είσαι μαζί μου;» όμως ούτε αυτό τολμώ γιατί σε τι θα ωφελούσε μια τέτοια ερώτηση! Παίρνω τα χέρια σου που μυρίζουν φρούτα και καπνό και τα φέρνω στο στόμα μου. Τα μυρίζω και τα φιλώ αρκετές φορές κι εσύ στέκεις ακίνητη, άναυδη, να σκέφτεσαι αν πρέπει να με εκλιπαρήσεις για συνέχεια. Ναι, θες ακόμη να σου θυμίσω όλα αυτά που αξίζουν κι εγώ είμαι διατεθειμένος να το κάνω. Ίσως τελικά να υπάρχει ελπίδα…"

Ιφιγένεια