Καθήλωσες τη σκέψη μου
στη φθινοπωρινή σονάτα των ονείρων
των φέγγων και
των δρόμων της ζωής…
Άδεια μοιάζουν τα σύνορα
της ψυχής που ανατέλλει...
προσμένοντας τη διάσταση
που διατρέχει,
ανοίγοντας τριαντάφυλλα
στο δρόμο των ρόδων…
Έτσι μαγεύτηκα από σένα
Άνθρωπε της ψυχής μου !
Έτσι ανεβήκαμε μαζί,
κρατώντας τη δάδα
της καρδιάς και της χίμαιρας …
Έτσι γεύτηκα στ’ ακροθαλάσσι
του Είναι σου,
τους καρπούς της ζωής σου
- σταφύλια άγουρα ακόμα -.
Ό,τι αγάπησα και ό,τι αγαπώ
υπάρχει και πάλλεται μέσα μου
δονείται, ζει και γεννιέται αδιάκοπα,
μαζί με σένα
σ’ αυτό το περίτρανο
ταξίδι στο χρόνο…
Φοράς το ρούχο σου,
να ντύσεις τη γύμνια σου,
σε φορώ Εαυτέ μου,
να ντύσω την ψυχή μου…!
© Στέλλα Τεργιακή
Θα συμπεριληφθεί στην επόμενη ποιητική συλλογή προς έκδοση!
Και το ποίημα οπτικοποιημένο από τη Χρυσούλα Καλογιαννίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου