Σφίγγει το ξίφος στα χέρια, χάνονται τα καλοκαίρια.
Κοιτάζει την Πομπηία, καίγεται το μυαλό του.
Κοιτάζει τη Ρώμη, καίγεται μαζί της.
Γονατίζει και προσεύχεται.
Γυρίζει την πλάτη και φεύγει.
Μονολογεί: “Ποτέ ξανά. Δε μου αρέσουν τα δεσμά”.
Καίγεται το μυαλό του.
Φτιάχνει σκάλα στους εφιάλτες του,
πατάει, στης ψυχής του τα χαλάσματα.
Χαϊδεύει σκοτεινά χρώματα.
Οι επευφημίες δεν αρκούν.
Οι τύψεις δυνατά, μέσα του ηχούν.
Καίγεται το μυαλό του.
Η σάλπιγγα σημάνει, της μάχης το τέλος.
Αλέξανδρος Β.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου