 |
Βιογραφικό
|
Η Βάσω Χριστοδούλου γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1982. Σπούδασε κλασική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Η πρώτη της ποιητική συλλογή «60 αποχρώσεις του μαύρου σε φόντο λευκό» εκδόθηκε το 2012 απ’τις εκδόσεις λογείον. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε διαδικτυακά περιοδικά και ιστολόγια (θράκα, ποιείν, vakxikon, poetics κ.α.), καθώς επίσης στην ανθολογία ποιημάτων του Γιώργου Χ. Θεοχάρη «Ξένων αιμάτων τρύγος», εκδ. Γαβριηλίδης. Συμμετείχε στο 2ο πανθεσσαλικό φεστιβάλ ποίησης στη Λάρισα το Μάρτιο του 2014. Αρθρογραφεί στο διαδικτυακό περιοδικό Infrared magazine.Αυτή τη στιγμή ετοιμάζει και δεύτερη ποιητική συλλογή.
60 αποχρώσεις του μαύρου σε φόντο λευκό
 |
Ποιήματα |
"Το μετά"
Διαρκής κίνηση των πλανητών.
Αδιάκοπη δίψα για σύμπαντα.
Φλέγονται οι σκέψεις στο διάβα τ’ ουρανού.
Τι υπάρχει μετά;
Ποιος ουρανός αλλάζει χρώμα και προς τα πού θα κοιτάει το βλέμμα;
Πώς πιστεύεις στην αιωνιότητα;
Κοίτα γύρω σου.
Θ’ αλλάξεις στο δευτερόλεπτο.
Μ’ ένα κλείσιμο του ματιού κι η μέρα μικραίνει.
Ο αέρας φυσά σ’ άλλο πρόσωπο.
Τι θα υπάρξει μετά;
Το τώρα ‘’υψωμένο’’ σε μια δύναμη.
''Υποσχέσεις ''
Συνορεύω με τη λήθη
κι ατενίζω την ανάμνηση.
Πώς αλλάζει έτσι η σταθερότητα;
Περίεργη η φύση της
κι αλίμονο στην ιδιότητά της.
Υπόσχεται τη συνέχεια,
Μα σε καταδικάζει στην αέναη
Επανάληψη
''Έβρεχα''
Αναρωτιέσαι γιατί σ’ αρέσει
η βροχή.
Γιατί οι σταγόνες παραμορφώνουν
τις φιγούρες των ανθρώπων
στα τζάμια.
Ξαφνικά χαμογελάνε και
σου γνέφουν.
Σταμάτησε.
Κι όλοι στριφνοί.
Τόλμησε να χαμογελάσει
κανείς;
Δεν είδα, έβρεχα.
''Δέλτα Όμικρον''
Εξοικειώθηκα με την τρέλα σου
και γι’ αυτό αρνούμαι
να βάλω χαλινάρια
στο άλογό σου.
Ιππεύω στη μέση της ύπαρξής σου
κι αγναντεύω τα άκρα.
Δε θα ξανακοιμηθώ ποτέ ξανά,
να μη χάσω τα ξημερώματά σου.
''Το ναι''
Λες να ξημερώσει και σήμερα;
Αμφιβάλλεις στην αρχή της απάντησής σου.
Δεν έχεις μελετήσει για σήμερα.
Ήρθες έτσι, άοπλος,
λυτρωτικός και καθάριος
Ακούγεται το βούισμα του μυαλού σου ως έξω.
Προσπαθείς να πεις αυτό
που θέλω ν’ ακούσω.
Μαντεύεις γρήγορα.
Αναπτυγμένη αυτή σου η αίσθηση.
Μίλα το.
Αμφιβάλλεις στην αρχή της απάντησής σου.
Δεν έχεις μελετήσει για σήμερα.
Ήρθες έτσι, άοπλος,
λυτρωτικός και καθάριος
Ακούγεται το βούισμα του μυαλού σου ως έξω.
Προσπαθείς να πεις αυτό
που θέλω ν’ ακούσω.
Μαντεύεις γρήγορα.
Αναπτυγμένη αυτή σου η αίσθηση.
Μίλα το.
Δως του φως να λάμψει.
Να σ’ άκουγα για μια στιγμή,
να βεβαιώσω τις αρνήσεις μου
και να τις ταξιδέψω στο ΝΑΙ.
Είμαι χωρίς βλέμμα όμως
κι είσαι δίχως φωνή.
Φίλοι δεμένοι της απώλειας.
Εχθροί αήττητοι της αυτάρκειας.
Θα ξημερώσει και σήμερα.
Το υπόγειο
Ζω σ’ ένα υπόγειο στο κέντρο.
Είμαι μερικά μέτρα κάτω απ’ τη γη,
κι έτσι κάνει για μένα πάντα κρύο…
Το παράθυρό μου, ένα και
τετράγωνο.
Να μου θυμίζει τις τέσσερις γωνίες
των ανθρώπων… τη σκέψη, την ελπίδα,
το φόβο και το ανείπωτο…
Δεν έχω έπιπλα.
Τι να τα κάνω;
Αφού δεν έχω και τίποτα να ακουμπήσω
πάνω τους…
Το έπιπλο, είναι για να επιπλέει
στο άδειο, να το σώζει απ’ την ανυπαρξία…
Δεν έχω κουρτίνες.
Πού θα τις κρεμούσα άλλωστε;
Τα κουρτινόξυλα ‘γίναν ξυλοπόδαρα,
να φτάνω στο παράθυρο…
Πολλά τελικά τα μέτρα
κάτω απ’ τη γη…
Δεν έχω πόρτα,
κι ούτε μέρος να σταθώ
στην πρώτη δόνηση.
Είμαι καλά κι ας μην έχω.
Όλο το υπόγειο,
όλο κι όλο ένα δωμάτιο.
Τεράστιο φαντάζει τις Δευτέρες.
Τις Κυριακές μικραίνει…
Δεν έχω παράπονο.
Αν είχα, θα ήμουν αγνώμων.
Εγώ όμως ξέρω…
Ζω…
Σ’ ένα υπόγειο στο κέντρο.
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Αναστασία Γκίτση "60 αποχρώσεις του μαύρου σε φόντο λευκό, ποίηση, Βάσω Χριστοδούλου, Εκδόσεις Λογείον, 2012" http://www.vakxikon.gr/
«Στερεώνω τη φυγή
μ’ ένα καρφί στον τοίχο
για να καθρεφτίζεται
η μονιμότητα»
Αυτό είναι το προοιμιακό τετράστιχο ποίημα από την μικροενότητα Τα Αδέσπονα της πρώτης ποιητικής συλλογής της νεοεμφανιζόμενης Βάσως Χριστοδούλου που τιτλοφορείται 60 αποχρώσεις του μαύρου σε φόντο λευκό και κυκλοφόρησε από τις Τρικαλινές εκδόσεις Λογείον το 2012. 60 ποιήματα σε φόντο λευκό που όσο και να στερεώνουν την φυγή στον τοίχο πραγματεύονται το ακριβώς αντίθετο της μονιμότητας. 60 ποιήματα του μαύρου υπογραμμίζουν το πέρασμα του χρόνου και το αναπόφευκτο της χρονικής αλλά και συναισθηματικής αστάθειας της ζωής μας.
«Ζηλεύω το μετά που δε θα ζήσω…
Ευλογημένη απ’ τα πριν που είδα…
Και κάπου στη μέση,
το τώρα…
Δεν σε περίμενα τόσο νωρίς…»
Με την Μαριονέτα να κρέμεται εξουθενωμένη στο εξώφυλλο του βιβλίου η ποιήτρια χωρίς υπαινιγμό και χωρίς να σέρνει σε μισόλογα αυτό που βρίσκεται βαθιά στην καρδιά της ως πεποίθηση, αποτυπώνει την αλήθεια της στο οπισθόφυλλο. Αυτή είναι η δήλωση της. Την φέρνει ως μαρτυρία, ως ανισσόροπη ευχή που παραπαίει μια σε προσευχή μια σε κατάρα.
«Με βάφτισαν “μείνε”
με ανάθρεψε μια “φυγή”…
κι ύστερα μ’ εξόρισαν
σε βούληση ελεύθερη…»
60 κομμάτια της ψυχής της δημιουργού που φαίνεται να συνομιλεί με τον άλλο, προσφιλές της είναι το β΄ πρόσωπο στον ενικό, αλλά κυρίως απευθύνει ερωταποκρίσεις στον εαυτό της. Ρωτά αυτά που ήδη ξέρει και απατά με ό,τι είναι μάλλον πεπεισμένη πως θα της συμβούν. Σαρκάζει και τις επιλογές που της δίδονται αλλά και τον χώρο που εκ των πραγμάτων κινείται κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Βρίσκει τρόπο να κρυφτεί ωστόσο ακόμη και από εκείνα που είναι σχεδόν αδύνατο να κρυφτείς.
«“Γωνία” υπήρξα σε κύκλους ομόκεντρους.
Μεγάλη ακτίνα της δύναμής μου…
Σε πλάνεψα κύκλε
και βρήκα μέρος να κρυφτώ…»
Η πρώτη ποιητική συλλογή της Βάσως Χριστοδούλου βρίσκει τη θέση της μεταξύ άλλων νεοκδοθέντων συλλογών με την ειλικρίνεια της εξομολογητικής διάθεσης που διακρίνει μια δημιουργό που έχει συναίσθηση τόσο της μικρότητας του ποιητή μπροστά στην μούσα του, όσο και της μελαγχολικής εκείνης χαράς που διακατέχει τον δημιουργό όταν κομμάτια της ψυχής του αποκολλούνται για να γίνουν λέξεις δάνειες.
«Δανείζομαι τα μέρη του λόγου
και τα γραμματικά φαινόμενα,
για ν’ απαριθμήσω με μαθηματική ακρίβεια
τα χαοτικά σαφή του παραλόγου…»
Αναστασία Γκίτση http://www.vakxikon.gr/content/view/1514/8818/lang,el/
Θανάσης Μιχαλάκης http://trikkipress.gr/
Πέντε καινούρια ποιήματα σμίλευσε η τρικαλινή ποιήτρια Βάσω Χριστοδούλου και δημοσιεύτηκαν από το βιβλιοπωλείο «Κηρήθρες». Και σε αυτά, όπως και στην προσφάτως εκδοθείσα συλλογή της «60 αποχρώσεις του μαύρου σε φόντο λευκό» (λογείον, 2012), κυριαρχεί ο εξομολογητικός τόνος, η προσωπική αναφορά, η αίσθηση μιας μελαγχολίας και – ενίοτε – μιας απογοήτευσης από αυτές που ο καθένας δοκιμάζει και δέχεται.
Είναι ίσως οι ανομολόγητες παρατηρήσεις του καθενός σε απλά, καθημερινά πράγματα (αισθήσεις; επιθυμίες;) που μας κάνουν να χάνουμε ορισμένες ευτυχίες που θα μπορούσαν να εμφανιστούν – αλλά δεν εμφανίζονται. Με την έννοια αυτή, από τα ποιήματα ξεπηδούν επιπροσθέτως δύο «κατηγορίες» συναισθημάτων: τα της χαράς, επειδή κάποιος δεν βιώνει – πια – την απογοήτευση, και τα της ευτυχίας, επειδή κάποιος γνωρίζει τι έχει – αν το έχει.
Αν και μελαγχολικά, λοιπόν, τα ποιήματα μπορούν να οδηγήσουν τον αναγνώστη, εκτός από την ταύτιση με αυτά, να διαπιστώσει πως, οτιδήποτε θετικό συμβαίνει, είναι σημαντικά όμορφο. Θα μπορούσαν να είναι οδηγός αισιοδοξίας…
Η κορνίζα
Άλλαξα θέση στα έπιπλα σήμερα,
είχα χρόνο ελεύθερο
για ξόδεμα.
Έβαλα τον καθρέφτη
στον τοίχο απέναντι,
να φαίνεται το κελί μου
μεγαλύτερο.
Μόνο τη φωτογραφία σου
δεν ήξερα
πού να τη βάλω.
Είπα να μπεις
στο σύνθετο,
με τα ποτήρια τα κρυστάλλινα.
Να βγεις κ εσύ
όταν θα’ χουμε χαρά
στο σπίτι.
Να σε πιω
στην υγειά μου.
Σ’ έβαλα τελικά
σε κορνίζα…
να δω πώς ακούγεσαι
όταν σπας.
Το ραντεβού
Δώσαμε ραντεβού
στο φαρμακείο της γειτονιάς μου
μια Τρίτη απόγευμα.
Είναι Παρασκευή.
Κι ακόμα χαζεύω
το σταυρό που αναβοσβήνει.
Εφ-ημερεύει την απουσία σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου