ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΝΤΙΝΑ " ΜΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΚΛΕΙΔΙ "

Ζωγράφισε ανθρωπάκια στο μπόι του.Και πάντα μια πόρτα στα μέτρα του ναι μόνο στα μέτρα του κάτι σαν έξοδο κινδύνου.

Δε τη χρησιμοποιούσε συχνά ,τα τελευταία μάλιστα χρόνια δε χρειαζόταν.

Είχα βάλει το κλειδί κάπου δίπλα από τη πόρτα να είναι εύκολο και να μη ξεχνάει.

Στα ανθρωπάκια του φορούσε ακουστικά κι οι ήχοι ήταν μόνο της μουσικής ,η ανθρώπινη παρουσία ενοχλούσε .Φυσική συνέπεια ήταν να ζει και εκείνος με αυτό το τρόπο.Η προέκταση του εαυτού του σε φιγούρες κατασκευασμένες από δικά του υλικά ήταν οι μόνες ικανές για συντροφιά του.

Η πόρτα με τα χρόνια γέμισε σαράκι σα να φυγε από τη ψυχή του και σάπιζε.

Γεμάτη χαρακιές,ανοιχτή σα καρδιά δίχως να το ξέρει έμενε πια έτσι ,και μπορούσε με ευκολία να μπαινοβγαίνει εύκολα ο καθένας αρκεί να μην ενοχλεί την ακοή του.Θα μπορούσε ο επισκέπτης να ζωγραφίσει τα λόγια και να του τα δίνει.

Με αυτό το τρόπο το σπίτι γέμισε ζωγραφιές που με τη σειρά τους κιτρίνισαν στο χρόνο ,αδιάφορες για τον ιδιοκτήτη μιας και καμμιά δεν του έκανε εντύπωση.

Κάποια μέρα στη διάρκεια ενός ταξιδιού με το λεωφορείο ο κύριος που καθόταν δίπλα μου μου διηγήθηκε την ιστορία του παιδικού του φίλου και σκέφτηκα να τον επισκεφτώ .Έφτιαξα μια ζωγραφιά .ήταν ένα λουλούδι με παπούτσια και κάλτσες

που χόρευε πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας.

Χτύπησα από ευγένεια τη πόρτα και μπήκα.Τον είδα αμέσως.Του έδειξα τη ζωγραφιά μου .Με κοίταξε έντονα στα μάτια, παραμέρισε λίγο τα ακουστικά από τα αυτιά και ψέλλισε ..Φύγε....

Κρέμασα σε μια ακρούλα την εικόνα και έφυγα.Στη πόρτα πρόσεξα το όμορφο κλειδί.Δίχως να πω κουβέντα ή να ρωτήσω το πήρα και έφυγα.

Το κρέμασα και εγώ στο τοίχο του σπιτιού μου.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://ixoratisalipias.blogspot.gr/