ΖΑΜΠΕΤΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ " μάντεμα "

  Πούθε έρχεσαι; 

Αν όχι  από  κείνες
Τις ελικοειδείς τροχιές άγραφων
Ποιημάτων που ιριδίζουν αιθέρα
Στις νότες των φθόγγων τους

Συλλαβίζοντας αστραπές οραμάτων 

Μια στον ανθό και μια στο αγκάθι
Της χίμαιρας

Τόσο σιμά μες στου φιλιού
Το ανάβλεμμα
Τόσο βαθιά  μες στης σιωπής
Την  υπόσχεση  

Με το σάλεμα αργό

Να λικνίζει 
Στον αχό της ασφάλτου
Την αχτίδα του γέλιου του

Ν’ αναδύει  έναστρους 
Τους σφυγμούς της λαχτάρας του
Σε σιγή πανσελήνων   

 Πούθε ήρθες; 

Αν όχι
Απ’ την αχλή του ονείρου
Που σκιρτά δαγκωμένο
Στα χείλη
Της αυγής το χαμόγελο