ΠΑΠΑΧΡΟΝΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ " 57182729…"

57182729… ξυπνάω απότομα και ο αριθμός παραμένει ανεξάλειπτος στην οθόνη του μυαλού μου. Τι είναι ετούτο πάλι; Υπενθύμιση από το ασυνείδητο μου του ανεξάλειπτου ποσού που χρωστάω σε δραχμές; Όχι, δεν πρέπει να χρωστάω τόσα πολλά. Κι αν ενορατικά μου αποκαλύφθηκαν οι τυχεροί αριθμοί της επερχόμενης κλήρωσης του Τζόκερ; 5,7,18,27,29. Λες;; «Λέω πως ενόραση είναι το θράσος του εγκεφάλου να ισχυρίζεται ότι μπορεί να συλλαμβάνει μία μη αισθητή πραγματικότητα, ενώ δεν μπορεί να αντιληφθεί ούτε τις χωροκατακτητικές μάζες που τον καταλαμβάνουν», ακούστηκε μια φωνή μέσα μου. Ποιος το είπε αυτό; Εγώ το είπα, γι’ αυτό και ξέρω πως δεν πρέπει να το πιστέψω. Όμως, σε κάτι πρέπει να ελπίσω κι εγώ. Κι αν όχι στην φανέρωση του χαμένου μου εαυτού-κάτι που θέλει κότσια που εγώ δεν διαθέτω σε επαρκείς ποσότητες-, τουλάχιστον στην ως εκ θαύματος φανέρωση των τυχερών αριθμών του Τζόκερ. Το ελπίζω απελπισμένα και, ως τούτου, το πιστεύω μετά βεβαιότητας. «Πίστη: μεγάλη αυταπάτη οργανωμένη με κάθε λεπτομέρεια από την απόγνωση, που αποφέρει στον αυταπατώμενο μεγάλα ποσά ζωτικής ελπίδας. Βεβαιότητα: κούνια που εκούναγε την τυφλή μας εμπιστοσύνη» συνεχίζει με δικούς μου αφορισμούς η δεσπόζουσα φωνή μέσα μου. Καιρός να πάψω την ακούω. Είδα που με έχει οδηγήσει ως τώρα. Μου χει κάνει το βίο αβίωτο. Όμως, σε κάτι πρέπει να πιστέψω κι εγώ. Αυτήν την εποχή του «πίστευε και μη μην διερεύνα αν εμπίπτεις στην κατηγορία νευρολογικού περιστατικού», περισσότερο από ποτέ, έχουμε τόση ανάγκη να πιστέψουμε σε λίγη μαγεία που, ακόμα κι εγώ, πιστεύω ακράδαντα -παρά τους κραδασμούς από τον κλονισμό του ορθολογισμού μου- πως, την ώρα που κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου μου, η καλή μου νεράιδα εμφανίστηκε εν είδει αντιπολίτευσης στο σκοτάδι, και πάνω στον αόρατο τοίχο που με κυκλώνει, ζωγράφισε με το ραβδί της τα τυχερά νούμερα. 

Νεραιδοκρουσμένος , βγαίνω στους δρόμους, εισρέω κι εγώ στο ασυγκράτητο παλλαϊκό ποτάμι που καταλήγει σ’ ένα πρακτορείο. Μαζί με μυριάδες συναγωνιστές, να συμμετάσχουμε ολόψυχα στο μετερίζι των προποτζήδικων, στους μοναδικούς αγώνες που μπορούμε να προσβλέπουμε ένα καλύτερο ατομικό μέλλον. Με τις στημένες στη σειρά μηχανικές ελπίδες να ηχούν μονότονα αθροίζοντας το φευγαλέο. Αποθέτοντας τις ελπίδες μας για την κάθαρση της τραγωδίας μας στην εμφάνιση του «από μηχανής θεό». Θεό του χρήματος, από μηχανή κατάθεσης δελτίων. Ακόμα κι εγώ ο άπιστος, καλού κακού, παρακαλώ ως κακός χριστιανός τον ακριβοδίκαιο θεό να μεροληπτήσει υπέρ των επιθυμιών μου. Να κάνει ένα θαύμα για χάρη μου, -δηλαδή με άλλα, περισσότερο ειλικρινή, λόγια- του ζητάω να ασχοληθεί προσωπικά με τη λύση των προβλημάτων μου, αφήνοντας τους αναξιοπαθούντες να υποφέρουν. 

Παίζω όλα τα νούμερα στη στήλη του τζόκερ και καταθέτω το δελτίο. Θα κερδίσω σίγουρα. Μοναδικός νικητής εγώ! Ακόμα και στα όνειρα μας, ο νικητής τα παίρνει όλα δικά του. The winner takes it all. Εντάξει, θα δώσω και σε άλλους. Πόσα; Μόνο;;; Η φλόγωση στο πρόσωπο από το επερχόμενο κέρδος δεν μου επιτρέπει να κοκκινίσω από ντροπή στις σκέψεις μου. Θα έκανα όμως και αγαθοεργίες, εξαγοράζοντας τις ενοχές μου με ένα μικρό ποσό. 

Πιστεύω πως το χρήμα δεν θα με αλλοτριώσει περισσότερο απ’ όσο είμαι . Άλλωστε, την ένδεια πνευματικότητα ποιούμενος , έχω αυτοχαρακτηριστεί ως πνευματικός άνθρωπος, υπεράνω χρημάτων και υλικών επιθυμιών. Βέβαια δε ξέρω πως θα συμπεριφερθώ, όταν από υπεράνω με τραβήξουν μέσα τους. Αυτό εν πολλοίς εξαρτάται από το τι πειρασμούς θα συναντήσω στο Λας Βέγκας όπου θα μεταβώ με το σώμα μου, αμέσως μετά την παραλαβή των κερδών μου, για να αλλάξω παραστάσεις (οπτικές και, κυρίως, απτικές). Προς το παρόν έχω μεταβεί μόνο με τη φαντασία μου σ’ αυτό το μαγικό ταξίδι του νου με βάρκα την ελπίδα. Είμαι σίγουρος. Θα κερδίσω. Τώρα πια, κρατώντας το τυχερό δελτίο, εγώ ο ίδιος κρατάω την τύχη της ζωής μου στα χέρια μου.