ΖΑΒΑΛΗ ΜΑΙΚΩ " Βεληνεκές "

Τα χέρια μου στο νηπιαγωγείο.

Θυμάμαι πως μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες τις ζωής μου ήταν εκείνη που κατάφερα τυχαία να πλάσω με την πλαστελίνη ένα μικρό αυγουλάκι. Κι όμως, δίχως να αστειεύομαι, ήταν κάτι ακατόρθωτο για την τότε ηλικία μου στα προνήπια, το να δημιουργήσω με ένα κομματάκι πλαστελίνης ένα αυγό, που η χαρά που μου πρόσφερε η τυχαία δημιουργία του ήταν αφάνταστη.

Θυμάμαι να κάθομαι σε μια άσπρη καρεκλίτσα κοντά στα τραπεζάκια μας και να μάχομαι με μανία να φτιάξω κάτι ξεχωριστό για να το δείξω στην γιαγιά πριν έρθει να με πάρει, αφού πλησίαζε η ώρα για το σχόλασμα, όταν είδα το μικρό αυγουλάκι κόντεψα να σκάσω από υπερηφάνεια, κοιτούσα συνεχώς το πως ήταν, αν ήταν όντως σωστό ή εμένα μου φαινόταν για αυγό.

Το πως το παρουσίασα στην γιαγιά μου ήταν τουλάχιστον επιβλητικό και συνάμα εξυπακούεται απερίγραπτα αστείο, η λαχτάρα πάντως που είχα για να μην πάθει τίποτα ήταν τεράστια κι όχι αστεία για εμένα, έτρεχε συνέχεια στο μυαλό μου να πω στην κυρία να το πάρω σπίτι μου, ένα κομματάκι πλαστελίνης ήταν εξάλλου, αλλά καθότι ντροπαλή αλλά και αθεράπευτα υπερήφανη από μισή οκά, δεν το ξεστόμισα! 

Σίγουρα μια αστεία παιδική στιγμή αλλά σήμερα μετά από χρόνια συλλογίζομαι τα παρόντα απρόοπτα, τις παρούσες επιθυμίες και λαχτάρες και σκέφτομαι πόσα τυχαία εμείς παραλείπουμε επειδή είναι μικρής σημασίας, μικρής αξίας και μικρού μεγέθους.

Τί  τάση είναι αυτή που έχουμε καθώς ψηλώνουμε να ψηλώνουν και τα στάνταρς μας περί ευτυχίας;

Γιατί να μην κοιτάμε τις στιγμές μας από το πόσο χαρά μας δίνουν αλλά να εξετάζουμε το αν το αυγό είναι μελάτο ή σφιχτό σύμφωνα με τα γούστα μας; Κάπου στα χρόνια χάσαμε "πολλή" ευαισθησία κι αυτή είναι που μας στέρησε "πολλά".

Χάθηκε να μας έπεφτε κανένα κιλό ή καμιά ρυτίδα;

Αλλά πώς να γινότανε και τούτο με τόση ζάχαρη που ταΐζουμε την απογοήτευση μας που κι εκείνη ενίοτε είναι ανεξήγητη; 

Δεν ξέρω πόσα θα μπορούσα να χαλαλίσω για την επιστροφή αυτής της αίσθησης χαράς για πράγματα που σήμερα πήραν τον τίτλο των "ασήμαντων".

Δεν σας μιλώ να χαίρεστε φτιάχνοντας μικρά αυγά από πλαστελίνη αλλά να χαίρεστε και με αυτά που στο μάτι ή στην αίσθηση είναι μικρά, γιατί για κάποιους είναι άφαντα ακόμη κι αυτά, τα δικά μας "για πέταμα".

Πάντως όσο γράφω διαπιστώνω πως η ντροπή που ανέφερα πιο πάνω δεν μου έφυγε, σε αντίθεση ενός μεριδίου της ευαισθησίας μου, γιατί νιώθω κάπως άβολα μιλώντας για το αυγουλάκι μου, όμως αναλογιστείτε λίγο πόσες φρέσκες χαρές τις μετατρέψαμε σε κλούβιες γιατί δεν ήταν του "βεληνεκούς" μας; 

Υ.Γ. Υποθέτω πως οι περισσότεροι έχουμε κάτι παρόμοιο από την παιδική μας ηλικία με τα χέριας μας σε κάποιο χαρτί ή σε πυλό, προφητικά θα τα χαρακτηρίσω τέτοια δεδομένα γιατί πραγματικά μου αξίζει μία μούτζα από τα παιδικά μου χεράκια.