ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ - ΠΟΙΗΣΗ

Η Γρηγορία Πελεκούδα γεννήθηκε 1-1- 1954 στη Λάρισα. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών στήν Αθήνα έχοντας στο ενεργητικό της ατομικές και ομαδικές εκθέσεις . Για την Γηγορία Πελεκούδα δεν υπάρχει άλλη οδός παρά αυτή της ποίησης για να εκφράσει τα συναισθήματά της και να καταγράψει όλα όσα καταδυναστεύουν τον άνθρωπο ταξιδεύοντας στίς μνήμες και στούς δρόμους της ποίησης. Τα τελευταία χρόνια είναι μόνοιμος κάτοικος του Βόλου.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Η αγάπη μου είναι
η ποίηση
έχει χρώμα
βαθύ χρυσοκόκκινο
κι εγώ μιά πεθυμιά
να βυθιστώ
στό όνειρο.

Στο πρώτο μου
ταξίδεμα
όταν μπάρκαρα
είχε αέριδες πολλούς
και σκέφτηκα.

Εμφάνιση έχω
σκέψη έχω
την αγαπώ την αγαπώ
δεν υποκρίνομαι
κι ας θαλασσοδέρνομαι
σε υπέροχες εικόνες
ζωής.
Γρηγορια Πελεκούδα

Και μήν αφήνετε

τ΄όνειρό μου

στα αφροκύματα, 

στούς ανέμους, 

ελάτε εδώ, 

με τα ωραία 

μάτια σας 

με τα κορμιά σας 

ευγενικά 

να λυγίσετε 

τα στήθη σας 

σαν οργισμένος

ουρανός 

που ξεχυλίζει 

απ΄το βαθύ 

που αντιστέκονται 

και σπάνε 

οι φτερούγες μου 

επειδή, 

αγκάλιασα 

τους Ήλιους 

στην άβυσσο 

που θα με πάρει.

Γρηγορια Πελεκουδα

12/11/14

Μού έλεγες,

ο ουρανός 

είναι δικός μας,

ο ήλιος

είναι τα μάτια σου,

το φεγγάρι,

στα χέρια σου,

τα ηλιοβασιλέματα...

.

Πόσο μου λείπεις!

Γρηγορια Πελεκουδα

Τούτη την ελάχιστη

στιγμή τη φευγαλέα,

στρέφω το βλέμμα

εκεί

αιχμάλωτο 

και θαμπωμένο

πέρα απο αυτό

που νομίζω

πέρα απο αυτό 

που δονίται στον αέρα

διασχίζοντας την πόλη

στα χτυποκάρδια

του χρόνου.

.

Στο παιχνίδισμα

οι νοσταλγοί 

ταξιδεύουν

στους παραχορημένους

χρόνους,

μες στον καταιγισμό

στήθηκε

ένας καθρέφτης 

ασπρόμαυρος.

.

Το όραμά μου

κι αν νύχτωσε

εδώ ξαπλώνει 

δίπλα μου

κι απ΄τον καθρέφτη μου

μ΄ενα κλίκ

χάνεται η εικόνα μου

παγιδευμένη

σ΄ασπρόσωπο

χρόνο.

Γρηγορια Πελεκουδα

12/2/09

Εδώ

θα σταθώ,

ανάμεσα

στον ουρανό

και στην αδερφή μου 

την βροχή 

που έγινε θάλασσα.

.

Γιατί εμείς

είμαστε ένα 

μέσα

στη μοναξιά

κι η αγάπη 

που μας δένει αντάμα

είναι βαθιά

και δυνατή

κι αλλόκοτη.

Γρηγορια Πελεκουδα

12/10/14

Εύχομαι νά ΄ρθουν 

καινούργιες

μέρες,

γιατί εγώ ξοδεύτηκα

στίς νύχτες

των ονείρων μου.

.

Εκεί 

όπου φλοισβίζουν,

απ΄τούς βυθούς

όταν γλυκοχαράζει

στά διάφανα.

.

Κι εσύ

με προκαλείς

στό πέταγμα,

κι εγώ

αποτίναξα όλα

τα πάθη μου.

Εκτός από την ποίηση.

Γρηγορία Πελεκούδα

Από την ποιητική μου συλλογή

οι νύχτες μου.

Κι όταν είμαι μόνη
κι όταν είμαστε
τα χέρια γλιστρούν
κι ύστερα
ξανασμίγουνε,
ίσως
να είναι αυτό
που πρέπει
να κάνουμε
το μόνο
που μπορούμε.
.
Με ποιόν
ανώφελο τρόπο
πρέπει να το πώ,
για να πλησιάσω
για να κερδίσω
λίγο έδαφος
την ώρα που εγώ
κοιμάμαι
αυτό
που ονομάζεται
όνειρο αυτό
που όλοι
ονειρεύονται.
.
Η μέρα
ξυπνάει
και στοχάζεται
επανάληψη,
κι ένα όνειρο ήρθε
να με βρεί
για να κλάψει
πάνω
στον ώμο μου,
δίχως ήλιο
και φεγγάρι.

Γρηγορια Πελεκουδα
Ανεκδοτη Συλλογη
24/4/13

Εγώ έχω έρθει
μ΄ένα τρελό
σύννεφο,
γι΄αυτό μ΄αγάπησες
γιατί 
στα μάτια μου
λάμπεις
γι΄αυτό
στις βροχοσταλίδες
χόρεψε μαζί μου
το τέλος
του έρωτα.
.
Μέσα
απο τους άνεμους
που βογκάν
μες απο τις νύχτες
που συγκρούονται
τ΄αστέρια
με ολάνοιχτα
τα βλέφαρα
θα φυλάω,
οτι ο χρόνος
αφάνισε
απο τα όνειρά μου.
Γρηγορια Πελεκουδα
Ανεκδοτη Συλλογη

Τις ώρες 
που βραδιάζει
αν ήμουν όνειρο
θ΄αχνοπατούσα
στην κορφή
των κυμάτων σου.
.
Το βλέμμα μου
ξέχειλο
θα χάιδευε
το φεγγάρι
κι ο έρωτας μου
σε μιά πυρετική
νύχτα
θα περιστρέφονταν
μέσα 
σε παραλήρημα
σαν κάτι 
που λάμπει
φτερό 
στον άνεμο
λούζοντας με
με χάδια
σε θάλασσες
της αιωνιότητας
Γρηγορια Πελεκουδα
Ανεκδοτη Συλλογη

Bernini's Apollo and Daphne

Η γνωριμία μας
με τον Ήλιο
πάνω
στα βλέφαρα
με οδήγησε 
διαπλέοντας
σαν ανάλαφρη
φλόγα
στα ρόδινα
χείλη σου.
.
Διάπυρη φλόγα
κλαδιά
που σαλεύουν
στον άνεμο
σ΄ένα καθρέφτη
πως
να χορέσω
μάτια μου!
.
Στα βέλη
του έρωτα
στάθηκα
αντίκρυ του
σβήνοντας
πόθους
την αγάπη
ίππευα
στό χρόνο
θρυμματίζοντας.
Γρηγορια Πελεκουδα
Ανεκδοτη Συλλογη

Το σήμερα
το ζώ
με μια ψευδαίσθηση
γιατί το αύριο
είναι σιωπηλό
κι η σιωπή
γίνεται πέτρα
κι οι πέτρες
χτίζονται
στο αναπάντεχο.

Θα ζώ
εκεί
όπου
το σώμα μου
κείτεται
κι όχι
η σκεψη μου
που αιωρίται
στο άπειρο
σ΄ένα παιχνίδι.

Γρηγορια Πελεκουδα

Πίνακας - Andrew Atroshenko 

.

 Το παράπονό μου!
.
Θα με βρείς να οργώνω
έξω στούς δρόμους
να κοιτώ 
το αδυσσώπητο 
πέρασμα
του χρόνου
ψελίζοντας όνειρα.
.
Αυτά 
που αγάπησα
χτενίζοντας 
αστέρια
κάθε φθινόπωρο
έρμαιο
σε κάθε φύσημα.
.
Ξέχυλοι καημοί
ν΄αυλακώνουν
στα δυό μου χέρια
ρυτίδες
το παράπονό μου
είναι
που δεν έμαθα
να τραγουδώ 
τα καλοκαίρια μου.
.
Γρηγορια Πελεκουδα
Ανεκδοτη Συλλογη

Εκεί πού φύσαγε 
ανάμεσα
στίς ξερολοιθιές
ο άνεμος,
οι σαιτιές του τρυπούσαν 
τα φυλλόματα
δεν ήξερα τη δύναμή του
γιατί η καρδιά 
στην ομορφιά ονείρων
χάθηκε στό Σύμπαν
του άπειρου.
.
Με τόσες ανεμώνες
να μου απλώνουν το χέρι τους,
τόση κι η μοναξιά που,,
μας χωρίζει,
είναι η σιωπή τους.
Μα εγώ οραματίζομαι
μιάν επανάσταση σιωπηλών
βουβή,
που να στηρίζεται, 
στα βλεμματα
των οργισμένων
λουλουδιών.

.Πώς άντεξε η καρδιά μου
τ΄αστείρευτα δάκρυα
της Θεάς Αφροδίτης γιά τον Άδωνη?

Επειδή κουράστηκα
στην ασίγαστη
μανία του άνεμου
θα μείνω πάντα υπέρμαχη
ρομαντική,
μιας ουτοπίας
με αθέατα δάκρυα.
Γρηγορία Πελεκούδα
Ανέκδοτη Συλλογή

Άκου 
τη βροχή
να σου μιλά
για τόσα όνειρα
χαμένη
στις θωπείες της.

Πόσο 
μικραίνω
διεσδύοντας
σαν φυλλαράκι
ξαποσταίνω
στόν χρόνο
κυκλωμένη απο
άυπνες νύχτες.

Ριγώ
στις στάλες της
σαν μιά σιωπή
πού τα χέρια μένουν
μετέωρα.
Γρηγορια Πελεκουδα
Ανεκδοτη Συλλογη

Bill Wadman Photo

Σ΄αγαπώ ανεμέ μου

σαν σκέψη που ανεμίζει

και αγγίζει

το όνειρο.

Σ΄αφουγκράζομαι

στο κύμα

σ΄ένα κόσμο παράλογο

η αγάπη μου

κρύφτηκε.

Την αγάπη την βρήκα

στις αχτίδες σου

Ήλιε μου,

φλόγα που καίει

νάρκισσου

άνθισμα.

Γρηγορια Πελεκουδα

Θα κρατήσω στη μνήμη μου

αχαλίνωτες θάλασσες

αναμνήσεις ακίνητες

σ΄ένα βλέμμα

σιωπής

που με τύφλωσαν

χρώματα ηχηρών

παφλασμών.

.

Μία θύελλα

που δεν λέει να κοπάσει

στήν απέναντι όχθη

μια γαλήνη τρεμοπαίζει

στήν παιζότητα

γιά μάτια πού δάκρυσαν

για σκιές

πού γίνανε φως...

Γρηγορια Πελεκουδα

Αφηστε με να σας Αγαπω!

Ανθρωποι!

Μια μελισσα κι εγω

για να τρυγω

του ερωτα το μελι.

Για οσους δεν με ξερεται

αναζητω γευσεις

στοχασμων,

αναπολωντας ημερες

νυχτες κι ολα αυτα

που δεν γευθηκα.

Φοβαμαι αυτη τη σιωπη

συννεφιασμενου Ηλιου

τα χαμογελα,

να σβυνη οταν νυχτωνει

στις ζωες μας!!!

Γρηγορια Πελεκουδα