Σε ωκεανούς τραβήξαμε κεραυνούς.
Κλείσαμε στους ποταμούς, τις θάλασσες.
Σε δέντρο χαράξαμε τα πρόσωπά μας,
στη ρίζα του, στην ηρεμία του να εξαγνιστούμε.
Στο θρόισμα των φύλλων του ν’ αποκρυπτογραφήσουμε.
Ζητήσαμε με τόκο την ύπαρξή μας.
Λουλούδι φύτρωσε στην έρημο,
μια κραυγή.
Πήρε ο ορίζοντας φωτιά απ΄το δικό μας αίμα.
Κι εμείς στα τείχη μιας Βαβυλώνας
υπνοβάτες βαδίζουμε στην καταστροφή πάντα.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου