ΔΟΥΚΑΣ ΑΓΙΑΣΣΩΤΗΣ " ΚΛΙΜΑ ΗΜΕΡΩΝ "

Ήταν Νοέμβρης, κόντευε να βγει.
Τότες που οι βολεμένοι έκαναν τα ψώνια τους,
θαυμάζοντας τα φανταχτερά φώτα στις βιτρίνες.
Πολύ κρύο, χοντρά πανωφόρια τύλιγαν τα κορμιά.
Ήταν κι’ οι παγωμένες καρδιές των πολιορκημένων,
που δεν έλεγαν να ζεσταθούν με τα καλοριφέρ της εξουσίας.
Κι’ η εξουσία κουκουλωμένη στη πανάκριβη γούνα της,
δεν καταλάβαινε πώς μπορούσαν οι άνθρωποι να κρυώνουν.
Τα μαγαζιά πρόσφεραν τις πραμάτειες τους,
τυλιγμένες με πολύχρωμα χαρτιά και κορδέλες.
Δίπλα κάποιοι νεαροί φλερτάριζαν με τις πωλήτριες,
ενώ ξεδοντιάρες γριές μουρμούριζαν για Σόδομα και Γόμορρα.
΄Ηταν και τ’ αφεντικό που έτριβε τη χοντρή του κοιλιά,
πάνω απ’ το ξεχειλωμένο μπεζ ζιβάγκο του,
κάνοντας βουτιές στο σπάταλο ντεκολτέ της δακτυλογράφου.
Και το χλωμό μελαχρινό αγόρι σκυμμένο πάνω σε χοντρά βιβλία.
Οι εξετάσεις πλησίαζαν, κι’ ήθελε να γίνει σπουδαίος.
Οι μαύρες ψιλογραμμένες λέξεις έστηναν χορό μπροστά του.
Όμως ξάφνου το τηλέφωνο δίπλα του άρχισε να χτυπά…
Πώς μπορείς Αλέξανδρε να είσαι μέσα τέτοιες ώρες…
Ανάσταση…
Ούτε που το κατάλαβε πότε βρέθηκε στο Πολυτεχνείο…

Δούκας Αγιασσώτης  -  γράφτηκε στις 15-11-1975