ΙΩΑΝΝΑ ΛΑΖ " Αστεγος έρωτας "

ίσως ο πληθυντικός θα μας ταίριαζε
στον ενικό νιώθω τόσο μόνη
και όμως είχα ετοιμάσει
ένα σερβίτσιο από πορσελάνη
και δύο καρέκλες αντίκρυ 
μου έλεγες ότι πορσελάνινο
είναι το πρόσωπο μου
μα ήμουν αμύητη
στα λόγια σου
και οι σιωπές σου ήταν
ένα δίκοπο μαχαίρι για μένα
αμφίπλευρες
αμφίκοιλες
και εγώ να ρέω μέσα τους
σαν Γυναίκα
με άστεγο έρωτα
πλημμυρισμένη από
ασίγαστο πόθο

και έκατσα μόνη
στο πορσελάνινο σερβίτσιο
και το έσπασα
σε χίλια κομμάτια
όσες και οι πληγές μέσα μου
ήθελα να σπάσει
το πορσελάνινο πρόσωπο
της σιωπής σου
και απλά
να γευτώ με τα χείλη μου
το απόπιομα του κρασιού
το τελευταίο κόκκινο χρώμα
από σένα