Δρυμωνιάτης Γιώργης . "Ξημερώματα στον κόσμο μου."

Αγαπήθηκα πολύ κι απόψε.
Ακόμα κι αν δεν ήτανε εδώ,
πως να σας το πω 
και πως να σας το δείξω;
Και όμως!
Αγαπήθηκα πολύ...πολύ κι απόψε.
Μέσα στον αιθέριο ψεύτικο κόσμο μου,
μακάριος ο ύπνος της αγάπης μας.
Θέλω να σας πω πως ευτυχία είναι
το να αγαπιέσαι
ακόμα κι όταν δίνεις κάπου μοναχός
το όλον σου στο τίποτα,
ένεκα αγάπης.
Όταν αθόρυβα, ανέγγιχτα,
κρυφομελωδικά,
από μακριά σου έρχεται
και σ' ομορφοκουράζει
αυτό τ' αδρό και αμυδρό,
το δυνατό, το άσβηστο
το της αγάπης φως!
Μεθυστικό, τυφλωτικό,
συνάμα αδιόρατο,
ψυχής φωτιστικό,
αυτό το φως τ' ανέσπερο,
το εξ αιμάτων άλικων
και πόθων τρισδαιμονικών,
αυτό που φως του έρωτα
που και σοφοί και παλαβοί,
ανίκητο το λένε...

Ξημέρωσε. Τριαντάφυλλα
σου κόβω απ' τον κήπο.
Καλημερούδια κόσμε μου.
Ωραία μου ουτοπία....

γ.π.κ-δρ.
(Από την ΕΦΤΑΖΥΜΟΣ ΨΥΧΗ ΔΙΠΥΡΩΜΕΝΗ)