ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ "ΑΓΩΝΙΑ"

Μάτια πρησμένα , υγρασία παντού.Μουχλιασμένα τοπία , η Άνοιξη δεν ήρθε , μάταιο το κελάιδισμα των πουλιών.
Χαμένα χαμόγελα , όνειρα , δρόμοι.Άνθρωποι σκιές.Οι νύχτες ατέλειωτες.Μετράς , ψιθυρίζεις , κοιτάς , καμία αλλαγή.
Σκληρή η σιωπή , πονάει , λυγίζει πιο πολύ κι από ανούσια λόγια.
Ψάχνει το βλέμμα , τίποτα , κενό , όλα σκιές.Μακάβριες σκιές σαν τάφοι που αδημονούν να σε ρουφήξουν.
Όλα φαντάζουν υπόγεια ανήλιαγα.Κορμιά φαγωμένα από σαρκοφάγα ερπετά.
Σκυφτός , με γόνατα πληγιασμένα , πασχίζεις να βγεις απ' το τούνελ.Δεν υπάρχει έξοδος.Παντού τοίχοι.
Απεγνωσμένα παρακαλάς για μια χαραμάδα.Μιαν αχτίδα ήλιου να σε οδηγήσει στο περιβόλι εκείνο που επισκέπτεσαι στα όνειρά σου.
Μακάρι να ήταν όνειρο το παρόν , το μέλλον.Να ξυπνούσες και να 'βλεπες τη γη ανθισμένη να σε καρτερεί με χέρια ορθάνοιχτα να πέσεις στην αγκαλιά της.Να 'βλεπες πρόσωπα χαμογελαστά να σου λένε ΥΠΑΡΧΕΙΣ.....Μ.Π.